Έχω ακούσει για πολλούς ανθρώπους που σκέφτονται ή ισχυρίζονται ότι σκέφτονται θετικά και αισιόδοξα, που βάζουν στο μυαλό τους πάντα εκείνο το σενάριο για την εξέλιξη των πραγμάτων με την πιο ωφέλιμη και συμφέρουσα έκβαση.

Έχω συναντήσει αρκετούς ανθρώπους που, ειδικά μέσα σε αυτή την πολύ απαιτητική καθημερινότητα όπως έχει διαμορφωθεί, προσπαθούν να κάνουν την αισιοδοξία βασικό τρόπο σκέψης και την ευτυχία σταθερή συναισθηματική κατάσταση ως άμυνα και συνάμα όπλο, που εξασφαλίζει φωτεινές μέρες και καλή ζωή.

Και εκτιμώ απεριόριστα αυτή τη συνειδητή προσπάθεια για το καλό, γιατί δεν είναι κάτι απλό, που συμβαίνει με ένα «κλικ» και κρατάει για πάντα. Χρειάζεται σχέδιο και επιμονή, μάχη με τον εαυτό και ακράδαντη πίστη.

Έχω διαβάσει επίσης, για ανθρώπους που προγραμματίζουν το νου τους για να εξυπηρετεί τους σκοπούς τους και να επιτυγχάνει τους στόχους τους και για αντίστοιχα «σεμινάρια προγραμματισμού του νου» που είναι ιδιαίτερα επίκαιρα και δημοφιλή αυτήν την εποχή.

Έχω την τύχη να γνωρίζω καλά και να είναι φίλος μου ένας άνθρωπος, που δεν προσπαθεί απλώς όλα τα παραπάνω, αλλά τα κάνει πράξη και το αποδεικνύει τη στιγμή που χρειάζονται αληθινοί λεοντόκαρδοι με μεγαλείο ψυχής.

Την τελευταία φορά που τον είδα ήταν βαριά τραυματισμένος στο πόδι σε ένα δωμάτιο του ΚΑΤ. Και η αλήθεια είναι ότι πηγαίνοντας εκεί ήμουν μαγκωμένος και πολύ στενοχωρημένος, καθώς έφερνα στο μυαλό μου τις περιγραφές του αναθεματισμένου τροχαίου με το λεωφορείο και τη ζημιά που είχε γίνει στο πόδι. Και όσο κι αν ακούγεται περίεργο, φεύγοντας από το νοσοκομείο ένιωθα ανακουφισμένος και απολύτως ήσυχος ότι ο Στέλιος θα γίνει απολύτως καλά.

Γιατί ο Στέλιος ήταν αυτός που αντί να τον παρηγορούν έδινε κουράγιο στους άλλους, λέγοντας με βεβαιότητα στα ανήσυχα τηλεφωνήματα που δεχόταν «μη στεναχωριέσαι, δεν είναι τίποτα, το πόδι θα γίνει καλά. Στο χέρι του είναι; Θα το κάνω εγώ καλά».

Γιατί ο Στέλιος ήταν αυτός που είχε διάθεση για χιούμορ και ενδιαφερόταν να μάθει τα νέα των άλλων. Γιατί ο Στέλιος ήταν αυτός που μου είπε με νόημα «επιτέλους, μια ευκαιρία να γράψω με την ησυχία μου τα ποιήματά μου». Γιατί ο Στέλιος ήταν αυτός που κοίταζε με αγάπη το πόδι του, σαν να του έλεγε «εγώ είμαι εδώ για σένα» και προγραμμάτιζε το νου του για να έρθει όσο πιο σύντομα γίνεται η ιδανική γι’ αυτόν εξέλιξη. Γιατί ο Στέλιος είναι αυτός που έχει μια υπέροχη σύντροφο, που βλέπει τη ζωή όπως αυτός και στέκεται βράχος δίπλα του, που δε λυγίζει με τίποτα.

Τι να σου κάνει εσένα Στελάρα μου, ένα λεωφορείο, όταν εσύ έχεις αυτήν την ατσάλινη θέληση να είσαι καλά; Δεν υπάρχει καμία μα καμία πιθανότητα να μείνει κάτι στραβό, γιατί εσύ έχεις αποφασίσει να ξανασταθείς στα πόδια σου ακόμα πιο δυνατός από πριν.

Το «περαστικά» στην περίπτωση σου είναι απλώς δεδομένο. Το «να είσαι καλά», για να δίνεις αυτό το φωτεινό παράδειγμα στα παιδιά σου και σε όλους εμάς γύρω σου είναι ευχής και προσωπικής απόφασης έργο.

Φωτό από: Evgueni Tchijevski / (CCBY–NC 2.0)