Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, μου άρεσε να παίζω με τη μητέρα μου «το παιχνίδι της αγάπης», όπως τώρα το έχω ονομάσει. Είμαι σίγουρη ότι θα ακουστεί αρκετά οικείο. Κλασσικά το παιχνίδι ξεκινούσε με την μητέρα μου να μου λέει, χαμογελώντας: «σ’ αγαπωωωώ πολυυυυυυυυύ» και στη συνέχεια με ρωτούσε, όλο νάζι, «ξέρεις πόσο;»
Κατόπιν άνοιγε τα χέρια της διάπλατα και συπλήρωνε, γεμάτη λάμψη στα μάτια, «τόοοοοοσο πολύ». Εννοείται, ότι μετά με αγκάλιαζε σφιχτά και εγώ, αδιαμαρτύρητα, χωνόμουν στην αγκαλιά της με πολλά παιδικά γελάκια και κόκκινα μάγουλα. Ακολουθούσαν γέλια και πειράγματα και κάπως έτσι έμαθα σιγά σιγά και με μπόλικη χαρά…ότι η αγάπη δεν έχει όρια… η μητέρα μου ήταν η έμπνευσή μου.
Τα χρόνια πέρασαν και στην πορεία της ζωής, ανακάλυψα ότι σημασία, δεν έχει μόνο το πόσο αγαπάς κάποιον αλλά και το πόσο πολύ αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Οι συζητήσεις και οι αγκαλιές με την μητέρα μου δεν ήταν πλέον ένα παιχνίδι για μένα για να φάω το φαγητό μου… αλλά μια εσωτερική ανάγκη να έχω κάποιον να μου θυμίζει, ποια είμαι και ποια είναι η αξία μου…. η μητέρα μου ήταν η μνήμη μου.
Και στη συνέχεια, εμπέδωσα μια άλλη σημαντική αλήθεια. Δεν έχει μόνο σημασία το πόσο πολύ σε αγαπούν οι άλλοι, αλλά ο τρόπος με τον οποίο στο δείχνουν και βέβαια με ποιο τρόπο αγαπάς εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό.
Σε αυτή τη φάση, είχα καταλάβει, ότι τον εαυτό σου τον αγαπάς αληθινά, όταν εκτός των άλλων, αποδέχεσαι το γεγονός ότι χρειάζεσαι βοήθεια για να λύσεις τα προβλήματά σου, και όταν βγαίνεις έξω από τον δρόμο σου για να τη ζητήσεις.
Στην δική μου περίπτωση, όπως ήταν αναμενόμενο, η μητέρα μου ήταν και είναι εκεί, αυτή τη φορά, όμως, γιατί την βοήθησα εγώ να συνειδητοποιήσει, ότι την είχα και την έχω ανάγκη. Της έδειξα μάλιστα και τον τρόπο. Μια λέξη μου έρχεται στο μυαλό να την περιγράψω…στήριγμα.
Και ναι, οι άνθρωποι που σε αγαπούν, θα μπουν στη διαδικασία να σε φροντίσουν και να σε στηρίξουν, αρκεί όμως και εσύ να τους το ζητήσεις. Αρκεί να τους δηλώσεις ξεκάθαρα τα θέλω σου, τις επιθυμίες σου, τις ανάγκες σου, όπως αυτές έχουν προκύψει στη ζωή σου. Αρκεί να μην ξεχνάς την ύπαρξή τους, να αναγνωρίζεις την συνεισφορά τους στην προσπάθεια που καταβάλεις να πετύχεις και να αντιλαμβάνεσαι γενικά το θετικό ρόλο που παίζουν στη ζωή σου.
Δεν είναι μόνο η προσωπική μου εμπειρία που ενισχύει την παραπάνω άποψή μου περί αναγκαιότητας στήριξης στη ζωή μας, αλλά και η επαγγελατική. Ως Executive/Life Coach, έχω παρατηρήσει από πελάτες μου, ότι στην ερώτηση «Ποιός σε έχει βοηθήσει να φτάσεις σε αυτό το σημείο που έχεις φτάσει» υπάρχει σχεδόν πάντα μια παύση.
Οι περισσότεροι σκέφτονται αρκετή ώρα την ερώτηση πριν απαντήσουν, ενώ κάποιοι, ζητούν περαιτέρω διευκρινήσεις, «τι εννοείτε με αυτή την ερώτηση»; Τους εξηγώ ότι τους ζητώ να σκεφτούν ανθρώπους που τους έχουν βοηθήσει στην πορεία τους, τους έχουν υποστηρίξει τις ιδέες τους, και να θυμηθούν με ποιο τρόπο έγινε αυτό.
Αφού θυμηθούν κάποιους φίλους/συγγενείς/συναδέλφους ή ακόμα και συμβούλους/ψυχοθεραπευτές ή executive/life coaches σαν και μένα, σχεδόν πάντα τους παίρνει αρκετό χρόνο να περιγράψουν συγκεκριμένα περιστατικά στήριξης. Είναι σαν να έχουν τις μνήμες τους καταναχωνιασμένες σε κάποιο χρονοντούλαπο και έχουν χάσει το κλειδί για να το ανοίξουν!
Ένα είναι όμως σίγουρο: μόλις βρουν το κλειδί και ανακαλύψουν το χαμένο θυσαυρό των αναμνήσεων, τις περιγράφουν πάντα με ιδιαίτερο ενθουσιασμό! Σε μια συγκεκριμένη ανάμνηση μιας ανθρώπινης ύπαρξης στο πλαϊ τους, συνήθως χαμογελούν και τα μάτια τους λάμπουν. Νιώθουν καλύτερα, όχι όμως γιατί τα προβλήματά τους ως δια μαγείας λύθηκαν ξαφνικά. Απλώς, αντιλαμβάνονται ότι τελικά, έχουν καταφέρει κάτι σημαντικό. ‘Εχουν καταφέρει να έχουν ανθρώπους στη ζωή τους που τους αγαπούν, που τους εμπνέεουν, που τους θυμίζουν την αξία τους και ίσως εσφαλμένα τους θεωρούν δεδομένους! Ανθρώπους που τελικά τους στηρίζουν, ακόμα και αν χρειάζονται λίγη εκπαίδευση στον τρόπο με τον οποίο καλούνται τη δεδομένη χρονική στιγμή να ανταποκριθούν.
Και μετά συμβαίνει όντως κάτι μαγικό…οι πελάτες ενεργοποιούνται και ξαφνικά το τεράστιο βουνό από προβλήματα, που ήθελαν αρχικά να συζητήσουν, φαντάζει ως λόφος. Τους φαίνεται πιο εύκολο να πετύχουν τα όνειρά τους και να θέσουν στόχους. Ελπίζουν, ονειρεύονται, οραματίζονται με μεγαλύτερη ευκολία και είναι πιο αισιόδοξοι για το μέλλον…! Και η ενεργοποίηση έχει συνέχεια…
Για να φτιάξεις επομένως ένα καλύτερο αύριο, ακόμα και σε ένα τόσο αβέβαιο μέλλον, χρειάζεται να δουλέψεις λίγο έως πολύ με τον εαυτό σου και το παρόν σου, και να δώσεις ευκαιρία στους ανθρώπους γύρω σου να κάνουν τη ζωή σου ευκολότερη. Επίτρεψε στον εαυτό σου να ζητήσεις στήριγμα αν το χρειάζεσαι, ειδικά σε αυτή την δύσκολη περίοδο κρίσης που διανύουμε! Διεκδίκησε χρόνο, συμβουλή, έμπνευση, καθοδήγηση, θετική ενέργεια, ανατροφοδότηση, προσοχή, κατανόηση, παρέα, αγκαλιά ίσως και σιωπή από τους ανθρώπους σου, ανάλογα με τις ανάγκες σου. Μπορεί να εκπλαγείς από την ανταπόκριση των άλλων, αλλά πολύ περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Θα καταλάβεις καλύτερα το όριά σου, τα θέλω σου, τις αδυναμίες σου αλλά και τα δυνατά σου σημεία. Θα γίνεις πιο θετικός/ή στη ζωή και θα βρεθείς πιο κοντά στην ολοκλήρωση των ονείρων σου.
Και αν κάποιοι δεν μπορούν να είναι εκεί για σένα, γιατί ουσιαστικά δεν θέλουν, δεν πειράζει! Είναι σημαντικό να γνωρίζεις ποιοι τελικά είναι διατεθειμένοι να είναι ουσιαστικά στο πλευρό σου για να σε εμπνεύσουν, να σου θυμίσουν τι αξίζεις, εν τέλει να σε στηρίξουν. Εστίασε το ενδιαφέρον σου σε αυτούς τους ανθρώπους, εκτίμησε την αξία της ύπαρξής τους και την προσφορά τους, κράτα τους δυνατά στη μνήμη σου και αξιοποίησε τα εφόδια που απλόχερα σου έδωσαν…και να είσαι σίγουρος/η…ότι όλα θα πάνε καλύτερα.
Φωτογραφία από: www.freedigitalphotos.net
