Χρήστος Χωμενίδης
Νεαρό Άσπρο Ελάφι
Εκδόσεις Πατάκη
Ένα διαφορετικό μυθιστόρημα, με πρωτότυπο τίτλο με ένα “διαφορετικό” εξώφυλλο. Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Χρήστου Χωμενίδη που διαβάζω. Το βρήκα σουρεαλιστικό, λίγο τρελό, λίγο ειρωνικό, καλογραμμένο και με πολλές προσωπικές αναφορές.
Το μήνυμα του βιβλίου είναι πολύ θετικό και δίνει μια ώθηση στο να είσαι ένας θετικός πολίτης, ένα θετικό κοινωνικό στοιχείο.
Η ιστορία έχει ως εξής: ο Μηνάς Αβράμης, ένας πενηντάρης συγγραφέας που για πολλά χρόνια υπήρξε διάσημος και αγαπημένο παιδί των μήντια, έχει αποτραβηχτεί από την ενεργό δράση. Ζει στην Κέρκυρα και έχει υποσχεθεί στον εαυτό του ότι δεν θα ξαναγράψει ποτέ.
Ο ήρωας λαβαίνει ένα τηλεφώνημα από τη γραμματέα του δημάρχου της Κυδωνίας, που τον καλούν για να τον τιμήσουν για το συγγραφικό του έργο. Ο Αβράμης αρνείται. Είναι ανένδοτος. Όμως η άρνησή του κάμπτεται όταν η γραμματέας, του υπόσχεται ένα γεύμα με νεαρό άσπρο ελάφι. Το κρέας αυτού του σπάνιου ζώου έχει την ιδιότητα να θυμάσαι πάντα τη γεύση του έτσι και το δοκιμάσεις μια φορά γιατί εκκρίνει μια ορμόνη ευτυχίας. Μια και ο συγγραφέας είχε κάποτε αυτή τη μοναδική εμπειρία, θέλει να την ξαναγευθεί και δέχεται την πρόσκληση.
Έτσι, ο ήρωας του βιβλίου ξεκινάει από την Κέρκυρα για να φτάσει στη Θεσσαλονίκη. Στο δρόμο, όμως, κάνει μια σημαντική γνωριμία με ένα πρόσωπο που θα του ανατρέψει τη ζωή και τις αποφάσεις.
Στη Θεσσαλονίκη ένα πολυτελές αυτοκίνητο τον περιμένει για να τον οδηγήσει στο χωριό της Κυδωνίας όπου θα φιλοξενηθεί μετά Βαΐων και κλάδων. Η φιλοξενία στο χωριό εξελίσσεται σε μια προκλητικά χλιδάτη περιποίηση, με περιστατικά που παραπέμπουν σε μαύρη κωμωδία. Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται την υποβόσκουσα ειρωνεία, όμως δεν καταλήγει αν η φιλοξενία έχει καλό σκοπό ή την ταπείνωση του συγγραφέα.
Ο Δήμαρχος της Κυδωνίας του ετοιμάζει μια μακάβρια φάρσα-μαγνήτη για τα πρόσωπα της ζωής του, που θα φέρουν στο φως στοιχεία από το παρελθόν του συγγραφέα και θα αποκαλυφθεί τι ήταν αυτό που τον έκανε να αρνηθεί το γράψιμο και να γίνει ερημίτης. Οι ίδιοι οι άνθρωποί του θα απαγγείλουν το κατηγορώ για “εκείνη” την πράξη του.
Ο συγγραφέας είναι ο άνθρωπος που επιζητά την εξιλέωση γιατί κάποια στιγμή της ζωή του δεν έστριψε ένα μάνταλο σωτηρίας. Που προτίμησε τη φιλοσοφία του “σώζων εαυτώ σωθήτω”.
Μια ιστορία στα όρια της πραγματικότητας και του σουρεαλισμού. Αυτοβιογραφική (ίσως;) και πολύ ενδιαφέρουσα.
Το μυθιστόρημα είναι γεμάτο από ερωτηματικά και αμφισβητήσεις. Για τη δόξα, το χρήμα, την απληστία, την ανάγκη αναγνώρισης, την ανθρωπιά, την υπερβολή, την αυθεντικότητα, τον πόλεμο του καλού με το κακό.
Η κατάληξη αυτής της διεργασίας είναι ότι ο ήρωας-συγγραφέας παίρνει μια απόφαση που του αλλάζει τη ζωή (αλλά όχι μόνο τη δική του). Και ο αναγνώστης παίρνει την ικανοποίηση ότι το καλό θριαμβεύει στη ζωή, ακόμα κι αν πρέπει να θυσιάσεις τις απολαύσεις σου – τι είναι να θυσιάσεις μια απόλαυσή σου προκειμένου να κάνεις το καλό;
Ειδική μνεία στο εξώφυλλο του βιβλίου. Για μυθιστόρημα και μάλιστα ελληνικό, το άκρο αντίθετο του στερεότυπου. Λευκό, δωρικό, ζωγραφισμένο από χέρι παιδικό, με κόκκινο μελάνι, όπως το αίμα του άσπρου ελαφιού που έχει τη μοναδική στη φύση ιδιότητα να σου γίνεται εξάρτηση, έτσι και το δοκιμάσεις.
