«Από λάθος σε λάθος, ανακαλύπτει κανείς ολόκληρη την αλήθεια».
S. Freud.
Τα επίθετα στη γλώσσα, δίνουν αξία στα ουσιαστικά της. Αυτό θα μπορούσαμε να πούμε για καθετί με το οποίο ασχολούμαστε στη ζωή μας, από τη στιγμή που υπολογίζουμε και κρίνουμε κάθε μας ενέργεια, προσπάθεια και αποτέλεσμα. Όλα τα κρίνουμε ως «καλά» ή «κακά», «σωστά» και «λάθος». Από αυτούς τους χαρακτηρισμούς, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η αυτοπεποίθησή μας και κατ’ επέκταση, η ευτυχής στάση απέναντι σε όλα.
Ο καθημερινός απολογισμός, είναι αναπόφευκτος για όλους μας, καθώς κάθε μας δραστηριότητα, πρέπει να εξετάζεται κατά πόσον ολοκληρώθηκε και, τελικά, πόσο μας πήγε μπροστά. Τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία ορίζουμε κάτι ως σωστό ή λανθασμένο, έχουν να κάνουν με το αποτέλεσμα. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε κρίνει κάτι ως σωστό, ενώ ο τρόπος που προσπαθήσαμε ήταν λανθασμένος. Πάντοτε κρίνουμε με βάση το αποτέλεσμα.
Η προσπάθεια, ανήκει πάντα στο παρόν, όμως ο στόχος, αφορά το μέλλον. Ακριβώς εδώ, είναι η μεγάλη δυσκολία στο να κάνουμε τα πράγματα «σωστά». Δε γνωρίζουμε ακριβώς τι εμπόδιο θα μας έρθει, πότε θα μας έρθει και πώς θα μας έρθει. Εκτός από την προσπάθεια, πρέπει να προβλέπουμε και το μέλλον. Σε έναν ιδεατό κόσμο, στον οποίον θα ξέραμε όλους τους παράγοντες, θα κάναμε σωστές προσπάθειες και θα κάναμε τέλειες προβλέψεις, οι χαρακτηρισμοί «σωστό/λάθος» θα ήταν τουλάχιστον περιττοί.
Με λίγα λόγια, οφείλουμε να κάνουμε μια μεγάλη συμφωνία με τον εαυτό μας και με τη ζωή, ότι τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας τα κάνουμε λάθος.
Η παρατήρηση των πραγμάτων που μας αφορούν, είναι πιο αποτελεσματική όταν γίνεται με τη βοήθεια διαφορετικών οπτικών. Η αντίστροφη οπτική των πραγμάτων είναι πολύ σημαντική προκειμένου να βγάζουμε πιο ολοκληρωμένα συμπεράσματα. Σαν παράδειγμα, μπορούμε να κοιτάξουμε το σκάκι. Το σκάκι είναι ένα παιχνίδι, που στηρίζεται στο λάθος. Εκείνος που θα κάνει λιγότερα λάθη, αυτός θα είναι και ο νικητής.
Όταν ο πατέρας της ψυχανάλυσης (S. Freud), θεωρεί πως το λάθος σε οδηγεί στην αλήθεια χρησιμοποιεί την αντίστροφη λογική.
Αν είναι στη φύση μας να κάνουμε λάθη, αυτό αποκλείεται να είναι «κακό». Το σημαντικό ζήτημα, είναι η παρατήρηση και η αξιολόγηση των λαθών. Προϋπόθεση μεγάλης βαρύτητας: έχουμε διάθεση για αυτογνωσία, αυτοκριτική και όσο γίνεται περισσότερη αντικειμενικότητα πάνω στην αξιολόγηση των λαθών. «Τι δεν πήγε και γιατί δεν πήγε σωστά;». Το λάθος, είναι η απόδειξη πως τα πράγματα μπορούν να γίνουν σωστά.
Το προαναφερθέν, δεν έχει καμία διαφορά από το πώς πειραματίζονται οι επιστήμονες στα εργαστήρια και από το πώς (συνολικά) προχώρησαν οι επιστήμες. Το πείραμα, είναι η γέφυρα του σωστού με το λάθος. Χρειάζονται αρκετές επαναλήψεις, πολλές διορθώσεις και αρκετή υπομονή προκειμένου να πετύχει αυτό που επιθυμούμε. Ο Freud μας προτρέπει όχι μόνο να δούμε τα λάθη ως παιδαγωγικά και αφετηρίες αλήθειας, αλλά να κοιτάμε τη ζωή και με αντίστροφη οπτική. Αν απέτυχε ο πρώτος τρόπος, απέτυχε και ο δεύτερος, ξέρουμε ήδη δύο τρόπους που δεν μπορούμε να έχουμε επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν διαφέρει καθόλου από αυτό που μαθαίναμε μικροί στο σχολείο στα μαθηματικά: Μέθοδος της άτοπου επαγωγής.
Συμβιβασμός με το «λάθος» δε σημαίνει πως θα μείνουμε λανθασμένοι. Ο συμβιβασμός με το λάθος σημαίνει : «Τα λάθη είναι αφετηρίες για να φτάσω στο σωστό». Ο Αριστοτέλης, θεωρούσε πως: «το κακό γίνεται με πολλούς τρόπους, ενώ το καλό μόνο με έναν τρόπο». Ας αναλογιστούμε λοιπόν πόσο άξιοι είμαστε, όταν κάνουμε κάτι σωστά. Το κυνήγι του θησαυρού, είναι ένα παιχνίδι όπου σπανίως θα βρούμε το θησαυρό με την πρώτη και για να βρεθεί, χρειάζεται παρατηρητικότητα και υπομονή. Η λειτουργία της μνήμης , η διαδικασία της επανάληψης, η χρησιμότητα μιας συμβουλής, δεν θα υπήρχαν εάν δεν υπήρχαν τα σφάλματα. Το να σφάλλουμε, δε μας οδηγεί μόνο στην εκάστοτε αλήθεια, αλλά μας «ακονίζει» το κουράγιο, την υπομονή και την επιμονή, δίνοντάς μας εφόδια θετικής ενέργειας και υγιούς ψυχολογίας.
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
