Τα φοβικά συναισθήματα, βρίσκουν εύκολα το δρόμο για τον εγκέφαλο. Εκεί, νιώθουν ασφαλή. Άπαξ και μπουν στο μυαλό, ό,τι και αν επιστρατεύσουμε, έχουν τον τρόπο να ανακυκλώνονται και κυρίως, να γίνονται κομμάτι λογικού προβληματισμού. Τρόποι να διώξει κανείς τους φόβους, σίγουρα υπάρχουν αρκετοί, απλά μολονότι υπάρχουν, δύσκολα εφαρμόζονται. Δεν έχεις να αποφύγεις κάτι υλικό, κάτι που το βλέπεις και το αγγίζεις. Έχεις να τα βάλεις με κάτι που είναι σαν το μούδιασμα, το νιώθεις αλλά δεν το βλέπεις. Είναι κάτι άυλο ο φόβος.
Όταν ο «φοβοδιώκτης» δε λειτουργεί.
Η κακή σκέψη, μπορεί «ομοιοπαθητικά» να φύγει με μια καλή. Η αυθυποβολή όμως μπορεί να μη λειτουργεί για όλους, ή πολύ απλά μπορεί σε μια συγκεκριμένη περίσταση να μην λειτουργήσει. Πέραν αυτού, του «συστήματος αντικατάστασης κακής σκέψης», υπάρχει και το «πάγωμα» της όποια κακής-φοβικής σκέψης. Σα να τραβάμε από την πρίζα το μυαλό μας. Άλλος ένας τρόπος, είναι να δούμε το νόμισμα, από την άλλη του πλευρά. Να σκεφτούμε το ό,τι μας φοβίζει με όσο πιο ιλαρή οπτική, αν γίνεται. Ακόμη πιο δύσκολο να γίνει, είναι το να σκεφτούμε θετικά το ό,τι μας συμβαίνει. Να το δούμε σαν τον λιγότερο περπατημένο δρόμο, σαν μια περιπέτεια που κάτι θα μας δώσει αν ο φόβος, γίνει πραγματικότητα. Ακόμη και αν όλα πετύχουν, ίσως να συμφωνήσουμε πως θα έχουν ένα περιστασιακό αποτέλεσμα. Για λίγες ώρες ή και μέρες, όλα θα είναι καλύτερα. Το πρόβλημα όμως του ότι έλκεις φόβους και δεν μπορείς να τους ξεκολλήσεις από πάνω σου, λύθηκε; Μάλλον όχι.
Κάτι….δραστικό.
Δεν είναι μόνο οι φόβοι. Ό,τι άσχημο και αν μας συμβαίνει, πολύ άσχημο ή λιγότερο, το να το σκεφτόμαστε είναι μέρος της λύσης και όχι λύση. Θα σκεφτείς τι έπαθες, θα στεναχωρηθείς και θα νιώσεις άσχημα. Μετά; Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με οποιουσδήποτε φόβους και δισταγμούς σε κρατάνε δέσμιο. Πόσο θα προσπαθείς να διώχνεις ή να βρίσκεις «φωτεινά» υποκατάστατα; Κάτι πρέπει να κάνεις. Η σκέψη έχει τα δικά της όρια. Από ένα σημείο και μετά, είναι βλαβερή. Πόσο χρόνο χαλάς όταν σκέφτεσαι τους φόβους σου; Λίγο ένστικτο, εδώ δε βλάπτει καθόλου. Μάλλον ωφελεί. Ξεκινάμε λοιπόν, να κάνουμε μια πορεία προς τη δράση. Αυτά που σε φοβίζουν, χρειάζονται πράξεις. Αν θέλεις να ξεχάσεις έναν φόβο, υπάρχει καλύτερη λύση από το να ασχοληθείς με κάτι που θα σου αρέσει; Αντί να βρεις μια καλή σκέψη η οποία θα ισοδυναμεί με αυτήν που σου φέρνει φόβο, καλύτερα να βρεις να ασχοληθείς με κάτι, και μάλιστα, με αυτό που σου αρέσει.
Εκτός από την αναζήτηση κάποιας δραστηριότητας που βραχυπρόθεσμα θα σε κάνει πιο δημιουργικό και θα απομακρύνει τον όποιον αρνητισμό, υπάρχει και κάτι ακόμη πιο τολμηρό. Να κάνεις πράγματα, που βρίσκονται «κοντά» σε αυτό που φοβάσαι. Ο φόβος θα σε κρατάει δέσμιο όσο δεν τον πλησιάζεις. Όσο πιο πολύ πλησιάζεις πράγματα που φοβάσαι, τόσο πιο ανίσχυρος γίνεται ο φόβος. Είναι πολλοί εκείνοι που θεωρούν ότι αυτή είναι η κανονική «ομοιοπαθητική» αντιμετώπιση του φόβου. Να ζήσεις αυτό που σε τρομάζει. Όπως και να έχει, οποιαδήποτε μορφή αρνητικότητας, χρειάζεται κίνηση. Δράση και «επιθετικότητα».
Φωτό από: it.universestars.com
