Tα έντονα συναισθήματα, είναι αυτά που μένουν. Θυμόμαστε από αυτά την ένταση. Η ένταση όμως, κρατάει λίγο. Το ζήτημα όμως, δεν είναι οι πινελιές που θα πέφτουν σε έναν πίνακα, όσο βαθύ και αν είναι το χρώμα. Το ζήτημα, είναι το φόντο. Το φόντο, είναι η διάρκεια. Για παράδειγμα, γιατί κουραζόμαστε ή/και βαριόμαστε εύκολα; Μάλλον επειδή ακόμη, δεν έχουμε βρει κάτι που να μας πείσει να αφοσιωθούμε σε αυτό. Καλό είναι λοιπόν, να αγωνιζόμαστε όσο γίνεται περισσότερο για τη διατήρηση της φρεσκάδας, παρά για οτιδήποτε άλλο. Το δύσκολο, είναι να διατηρήσουμε τον αέρα μας, νέο και καθαρό!
Όποιος πάει αργά, φτάνει γρήγορα.
Το είναι και να νιώθει κανείς «νέος», σημαίνει πολλά πράγματα. Δεν είναι μόνο το να έχει ενέργεια και ενθουσιασμό. Βασικό χαρακτηριστικό για κάποιον που νιώθει νέος, είναι το οτι τα λεγόμενα «σοβαρά ζητήματα» τον ενδιαφέρουν…πολύ λιγότερο. Πολλές φορές μάλιστα, του είναι προκλητικά αδιάφορα! Αυτό, οι ενήλικες και ώριμοι, το λένε ανωριμότητα και αμέσως το δικαιολογούν προσθέτοντας τη λέξη «νεανική». Η χαλαρότητα, είναι πολύ επικίνδυνη όταν σπαταλιέται σε πράγματα που έχουν μεγάλη αξία. Ας πούμε, το να είσαι «χαλαρός» στο θέμα του να θέτεις στόχους, να είσαι έτοιμος να το πληρώσεις! Αργά ή γρήγορα, αλλά θα το πληρώσεις. Αν έχεις θέσει στόχο όμως, γιατί να υπάρχει λόγος «βιασύνης»; Επειδή οι άλλοι «τρέχουν» και εσύ δεν τρέχεις; «Χρόνος, υπάρχει άφθονος». Έτσι νιώθει ο νέος άνθρωπος. Και αυτό, μπορείς να το πεις ελεύθερα και ως αισιοδοξία! Στο νέο άνθρωπο, δεν υπάρχει κάποια κλεψύδρα.
Ο νέος που επικεντρώνεται στο «like».
Η διατήρηση της παιδικότητας και της νεότητας (όχι στο να αναφερόμαστε ανούσια σε αυτήν με τρόπο νοσταλγικό) ζητάει και άλλα πράγματα. Ο νέος άνθρωπος, θεωρεί ως «άξιο» και ως «ώριμο» το να κοιτάει εκεί που του αρέσει. Σπάνια μπαίνει στη διαδικασία να ακολουθήσει το «πρέπει» και αν αυτό τελικά το κάνει, δεν πρόκειται να κοροϊδέψει τον εαυτό του, λέγοντας οτι το κάθε «πρέπει», είναι απαραίτητο να του αρέσει κιόλας. Ξέρει ο νέος πως τυπικά, «δεν πρέπει» να εργάζεται με μουσική. Λίγο αυτό τον ενδιαφέρει, ευτυχώς. Του αρκεί που του αρέσει. Με αυτόν τον τρόπο, ο νέος άνθρωπος διατηρεί τη φρεσκάδα του και ταυτόχρονα, μπορεί να ανταποκριθεί πολύ καλύτερα στα «πρέπει» από κάποιον που έχει δώσει τα πάντα, στην πειθαρχία. Στο τέλος, ο νέος τείνει να κάνει αυτό που του αρέσει, ως υποχρέωση. Τείνει να κάνει το όμορφο που νιώθει οτι κάνει, ως «πρέπει». Ο νέος, κόβει και ράβει τον κόσμο στα δικά του μέτρα, τουλάχιστον, προσπαθεί.
Παντού ένα παιχνίδι.
Η κούραση, έρχεται φυσιολογικά. Ποιά κούραση δεν είναι φυσιολογική; Εκείνη που έρχεται ως βαρεμάρα. Και πώς να μη βαρεθείς όταν σε κάτι που κάνεις κάθε μέρα, δεν του δίνεις κάτι περισσότερο «παιχνιδιάρικο»; Από τις πιο άσχημες μορφές κούρασης, είναι να φτάσεις να απεχθάνεσαι κάτι που μέχρι πριν, το λάτρευες. Μήπως έπεσες στην παγίδα που είπαμε στην αρχη; Στην παγίδα της συνεχούς έντασης; Για να μην σε κάνει κάτι να βαριέσαι, χρειάζεται να έχει «πλάκα». Άλλος ένας «κανόνας» τον οποίο τηρεί αυθόρμητα και απαράβατα ο νέος άνθρωπος, είναι να αγνοεί το δόγμα που οι περισσότεροι ασπάζονται και λέει «μην κάνεις αύριο, αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα». Ο νέος, έχει εμπιστοσύνη στο «αύριο», δεν πιστεύει πως όλα σήμερα γίνονται. Ή μάλλον, πιστεύει οτι όλα γίνονται σήμερα, αρκεί να του φέρουν και κάποια απόλαυση…
Φωτό από: www.likecool.com
