Λίγο περισσότερο από έναν αιώνα πριν, ένας μεγάλος και πολύ παρεξηγημένος φιλόσοφος, ο Φρίντριχ Νίτσε έγραφε σε ένα βιβλίο του «…Πρέπει πρώτα να τους σπάσει κανείς τα αυτιά, για να μάθουν να ακούνε με τα μάτια; ». Δε νομίζετε ότι δίνουμε περισσότερη αξία στην αίσθηση της ακοής μας από ό,τι σε αυτή της όρασής μας; Αυτό δε συμβαίνει βέβαια πάντα. Άλλοτε κάποια αίσθηση είναι πιο κατάλληλη σε μια περίσταση από ό,τι κάποια άλλη. Βλέπεις, δε χρησιμοποιείς ένα κατσαβίδι για να καρφώσεις μια πρόκα στον τοίχο. Στον κόσμο που η θλίψη μεταδίδεται κυρίως δια της ακοής…ακόνισε τα μάτια σου!
- Κάτι που επαναλαμβάνεται συνεχώς, δεν είναι λάθος…είναι θλίψη.
Ο στόχος μας πάντα, είναι η παρατήρηση και η αποδοχή της πραγματικότητας. Στο βάθος, ξέρουμε ότι η πραγματικότητα, είναι όσο το δυνατόν καλύτερη γίνεται για κάθε στιγμή. Αυτή, θα μπορούσε να είναι μια – ουσιαστικά – αισιόδοξη στάση. Είναι θλιβερή η διαπίστωση που θέλει τη μιζέρια είναι η πιο εύκολα «μεταδιδόμενη ασθένεια». Με μορφή πραγματικής ομαδικής υστερίας, κυριεύει ακόμη και θετικούς ανθρώπους. Ειδικά στις μέρες μας, βγαίνεις έξω και ακούς κάθε πρόταση να έχει μπροστά της το «δεν». Όταν το «δεν» είναι ο αρχηγός της πρότασης και σέρνει πίσω του σα σκλάβους τις υπόλοιπες λέξεις, τότε έχεις την απόδειξη ότι αυτό το περιβάλλον, δεν πρόκειται να είναι ανθηρό. Όπου ακούς αμφιβολίες, το πράγμα είναι διαφορετικό. Είναι άλλο πράγμα να διστάζει κανείς και να φοβάται και άλλο πράγμα να λέει το οριστικό «δεν» που είναι πιο αρνητικό και από το «όχι».
- Η μιζέρια περνάει μέσα από τα αυτιά με την ταχύτητα των…τύψεων.
Οι τύψεις και οι ενοχές συμμαχούν για να δημιουργήσουν το εγκλωβιστικότερο συναίσθημα που ενυπάρχει στην ψυχή μας. Μιλάμε για εκείνες τις τύψεις που μας έρχονται χωρίς σπουδαίο λόγο, όχι για εκείνες που μας προετοιμάζουμε για να ζητήσουμε συγχώρεση. Πρόκειται για συναισθήματα που μπορούν να σου χαλάσουν έναν πρωινό καφέ, ακόμη και ολόκληρους μήνες. Πάντα κάποιος δε θα είναι καλά και κάποιος δε θα μπορεί, ακόμη και όταν είναι πολύ καλύτερα από ανθρώπους που έχουν πραγματικά ανάγκη και εσύ, πρέπει να είσαι κουμπωμένος, να περιορίζεσαι και να δένεις τα φτερά σου ακόμη και όταν είσαι χαρούμενος. Και όλα αυτά γιατί; Για να μη γίνεις ο «λευκός στόχος»; «Ευτυχία κρύπτει»; Αμ δε…Το να βγεις για έναν καφέ και να ακούσεις του κόσμου τα βάσανα και εσύ να αντιδράσεις, δεν είναι άρνηση της πραγματικότητας, ούτε αναισθησία. Δηλαδή αν είχες όλα αυτά τα πράγματα τα άσχημα θα μπορούσες να τα λύσεις; Αν έχεις κατακτήσει τη χαρά σου και την ευτυχία σου με το σπαθί σου, πρέπει να νιώθεις άσχημα επειδή υπάρχουν στη ζωή προβλήματα; Κοιτάς έξω ανθρώπους να χαμογελούν; Κοιτάς τα δέντρα να τα κουνάει ο άνεμος; Ακούς κάποιους να κάνουν φάρσες και να γελάνε; Τα πράγματα είναι ακόμη καλά. Είναι καλά γιατί ο άνθρωπος έχει μια ακατανίκητη θέληση για ζωή και για κέφι. Ό,τι και αν αυτός αντιμετωπίζει. Εκεί, τα μάτια σου σε βγάζουν ασπροπρόσωπο!
- Την αισιοδοξία και…τα μάτια σου.
Θα πρέπει να αποκτήσεις το θάρρος για να απομακρύνεις τύψεις και ενοχές που μεταδίδονται. Κάτι που μεταδίδεται, δεν είναι δικό σου. Ακόμη μεγαλύτερο θάρρος, χρειάζεται για να απομακρύνεις από κοντά σου ανθρώπους που έχουν διαλέξει το δρόμο της γκρίνιας. «Μην το κάνεις αυτό, άσκοπα θα προσπαθήσεις, θα ταλαιπωρηθείς! Στο λέω εγώ!». Τέτοιου είδους «συμβουλές», πρέπει να περάσουν από το ένα αυτί και να βγούν από το άλλο. Αλλιώς, θα αρχίσουν να θολώνουν και τα μάτια σου…Έχεις δει τον εαυτό σου να κερδίζει και έχεις μάθει ότι υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ξεχάσει τί θα πει «δεν μπορώ». Μείνε σε όσα έχεις δει και σε όσα έχεις νιώσει.
Βασίσου στο ένστικτό σου και πήγαινε κόντρα στο μεγαλύτερο τέρας που υπάρχει, την «αρνησιομανία». Εμπιστεύσου τα μάτια σου και το ένστικτό σου. Αν τα μάτια σου βλέπουν φως ακόμη και στο σκοτάδι, στην ενοχοφορτωτική ερώτηση «Μα καλά που ζεις;», μπορείς να απαντήσεις με σιγουριά: «Εκεί που υπάρχουν μόνο ορατά πράγματα…».
Φωτό από: Taringa!
