Πρόσφατα επισκέφθηκα γνωστό καζίνο μαζί με δύο φίλες, η μία εκ των οποίων δεν έχει αυτοκίνητο και μας ζητούσε να τη συνοδεύσουμε εκεί. Ο λόγος για τον οποίο ήθελε να πάει ήταν για να ξεχαστεί από τα προβλήματά της. Πώς; Ξοδεύοντας μόλις 800 ευρώ!!! Ποσό ασύλληπτο για το μυαλό μου και φαντάζομαι για το μυαλό πολλών άλλων που μετά βίας καταφέρνουν να τα βγάλουν πέρα.
Η εικόνα στο καζίνο κατά την άποψή μου απελπιστική. Ένας χώρος τεράστιος με πολλά φώτα να αναβοσβήνουν, μονότονοι ήχοι από τα πολλά μηχανήματα που υπόσχονται σίγουρο κέρδος, ο κλιματισμός στο φουλ ζέστη, ό, τι πρέπει για να χάνεις την αίσθηση του χρόνου και αν πηγαίνεις για να παίξεις να βάζεις και να βάζεις χρήματα.
Κατά τη γνώμη μου, για καθημερινή είχε πολύ κόσμο, οι υπάλληλοι που ρώτησα μου είπαν πως ήταν λίγοι. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, καθισμένοι σε τραπέζια ή στα μηχανήματα. Άνθρωποι που δεν μπορούσες να διακρίνεις ξεκάθαρα αν στα πρόσωπά τους ήταν ζωγραφισμένο το άγχος, η απογοήτευση ή η μοναξιά. Προσωπικά νομίζω πως ήταν όλα αυτά μαζί. Οι εκφράσεις τους διαφορετικές κάθε φορά, άλλοτε να αγκαλιάζουν το παιχνίδι τους, άλλοτε να το βρίζουν, να του δίνουν φιλάκια, να το παρακαλούν να… να… να…
Μάλιστα εκείνη την ημέρα λίγο νωρίτερα από την επίσκεψή μας, κάποιος συνάνθρωπος, νέος σχετικά σε ηλικία, άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στο τραπέζι του τζόγου. Ποιος ξέρει έτσι έμελλε να γίνει, η συγκίνηση της στιγμής, η απογοήτευση από τη χασούρα; Κανείς δεν ξέρει παρά μόνο ο ίδιος, το σίγουρο είναι πως κάτι τον κρατούσε μακριά από τους δικούς του ανθρώπους. Κάποια λάθη θα είχαν γίνει στις μεταξύ τους σχέσεις που δεν βρήκαν κάποια λύση.
Διαβάστε τη συνέχεια στο www.eirinika.gr
