Ήρθε πάλι το καλοκαίρι! Αυτή η πιο ξέγνοιαστη και ανέμελη εποχή. Ονειρευόμαστε ξεκούραση, αποδράσεις, κολύμπι στα γαλανά νερά… Τι μπορούμε να κάνουμε όμως όταν τελικά βρεθούμε στη θάλασσα που τόσο πολύ αναζητάμε, αλλά το μικρό βλαστάρι μας χαλάει τα σχέδια και φοβάται να κολυμπήσει;

Τι μπορούμε να κάνουμε ως γονείς;

Πρώτα από όλα, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι αυτή η άρνηση του παιδιού είναι παροδική και δεν θα επηρεάσει τη ζωή του στο μέλλον. Αντίθετα, το γνωστό σε αρκετούς «να σε ρίξω» στο νερό μπορεί να γίνει μία τραυματική εμπειρία και το παιδί να μισήσει ή να φοβηθεί και να αποφεύγει πραγματικά τη θάλασσα. Το πρόβλημα, λοιπόν, δημιουργείται όταν οι γονείς δεν έχουν την απαιτούμενη υπομονή και προσπαθούν με το ζόρι να μάθουν στο παιδί κάτι που του φαίνεται άγνωστο και απειλητικό.

Ο πιο ασφαλής και σίγουρος τρόπος είναι η υπομονή και η βαθμιαία εξοικείωση με το υγρό στοιχείο. Ο σεβασμός σε ένα συναίσθημα, μια συμπεριφορά που εκφράζει το παιδί και αποζητά από τους γονείς να της δώσουν χώρο και νόημα. Δεν χρειάζεται εξαναγκασμός αλλά βοήθεια. Αν οι γονείς κοροϊδέψουν τη φοβία ή σχολιάσουν: «Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι», το παιδί πιθανόν να νιώσει άσχημα αλλά και ντροπή που φοβάται! Η εναλλακτική πρόταση βοηθά πιο πολύ:

 «Εντάξει, αφού δεν θέλεις, μπορούμε να κάτσουμε έξω-έξω στη θάλασσα και να παίξουμε με τα κουβαδάκια σου». Επίσης, χρήσιμο είναι να αφήσουν το παιδί να κρατάει από το νερό, την απόσταση ασφαλείας που εκείνο επιθυμεί. Έτσι, παίρνει το μήνυμα ότι οι γονείς το καταλαβαίνουν, το στηρίζουν και ενισχύεται η εμπιστοσύνη. Σταδιακά, πιθανόν να ζητήσει να συμμετέχει κι εκείνο σε παιχνίδια δίπλα στο κύμα. Καλό είναι και τότε οι γονείς να το αφήσουν να οδηγεί εκείνο το παιχνίδι, να μην «ξεθαρρέψουν» και το πιέσουν.

Διαβάστε τη συνέχεια στο www.eirinika.gr