Κάθε τέτοια εποχή οι γονείς, άλλοι γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, καθοδηγούμενοι λοιπόν από ανάγκη, κι άλλοι γιατί το θεωρούν καλή ευκαιρία κοινωνικοποίησης των παιδιών τους, λειτουργώντας δηλαδή από επιθυμία, αποφασίζουν να στείλουν τα παιδιά τους στην κατασκήνωση.

Ωστόσο, μπαίνουν σε διλήμματα όπως:

• Ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να πάει το παιδί μου στη κατασκήνωση;
• Χρειάζεται;
• Για πόσο;
• Πού;
• Να το αφήσω να το ζητήσει;
• Να το πιέσω;

Ας τα πάρουμε με τη σειρά

• Εκείνο που είναι σημαντικό να τονιστεί στο σημείο αυτό είναι πως η κάθε περίπτωση είναι μοναδική και έτσι χρειάζεται να τη δει κανείς. Η κάθε οικογένεια είναι ένα μοναδικό σύστημα και θα έπρεπε κανείς να δει με προσοχή το σύστημα αυτό για να αποφανθεί. Συχνά, άρθρα σαν αυτό, μπορεί να δημιουργήσουν παρανοήσεις ή σύγχυση. Σε γενικές γραμμές όμως, και θεωρώντας ότι το σύστημα για το οποίο μιλάμε είναι μέσα στα όρια της ψυχικής υγείας θα λέγαμε ότι:
• Κατ’ αρχήν, ο γονιός χρειάζεται να ξεκαθαρίσει το στόχο του. Ναι, τον δικό του στόχο. Δηλαδή να διερευνήσει αν στέλνει το παιδί του κατασκήνωση γιατί δεν έχει ποιός να το επιτηρεί όταν τα σχολεία κλείνουν ή αν πράγματι θέλει να το βοηθήσει να κοινωνικοποιηθεί.

Αν η απάντηση είναι η πρώτη τα πράγματα δυσκολεύουν λίγο. Δυσκολεύουν γιατί φαίνεται η απόφαση να παίρνεται εξαναγκασμένα και αυτό δεν μπορεί παρά να έχει αντίκτυπο και στον ψυχισμό του γονιού αλλά κυρίως του παιδιού. Σε περιπτώσεις σαν κι αυτές, χρειάζεται να αναζητηθούν άλλες λύσεις.

Η κατασκήνωση ως ευκαιρία κοινωνικοποίησης όμως και ευκαιρία απεξάρτησης από την οικογένεια, χρειάζεται να γίνεται κάτω από τους παρακάτω προϋποθέσεις:

Το παιδί:

• Μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί πλήρως.
• Θέλει να πάει.
• Έχει επισκεφθεί το χώρο.
• Ξεκινά την εμπειρία αυτή τουλάχιστο με έναν ακόμη φίλο, όχι απαραίτητα αδελφό ή αδελφή (αυτό καμιά φορά είναι φορτίο για τον μεγαλύτερο και πιεστικό για τον μικρότερο)

Διαβάστε τη συνέχεια στο www.eirinika.gr