Κοιτάζεις παλιές φωτογραφίες και νοσταλγείς, το χαμόγελό σου μαρτυρά τις αναμνήσεις που γεμίζουν την καρδιά σου με συναισθήματα. Βάζεις τις αγαπημένες σου μελωδίες και παρατηρείς πώς έχουν αλλάξει οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες – οι ρυτίδες στο πρόσωπό τους αφηγούνται την πορεία τους, ενώ η αύρα τους κουβαλάει ακόμη μια βαθιά αίσθηση αγάπης. Μεγάλωσαν αυτοί, μεγαλώσαμε κι εμείς, όμως συνεχίζουν να ζουν μέσα μας, στη μνήμη και στα κύτταρά μας, οι μουσικές τους κυλούν στο αίμα μας. Παρά τα χρόνια, οι μελωδίες αυτές δεν χάνουν τη δύναμή τους – ο ίδιος ρυθμός, το ίδιο συναίσθημα.
Η μνήμη είναι πολύτιμη: μας επιτρέπει να ανακαλούμε τις στιγμές που έχουμε ζήσει και να τις ξαναζούμε μέσα από εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις, ό,τι αγγίζει τις αισθήσεις μας. Μια γουλιά κρασί μας επιστρέφει πίσω σε εκείνο το κυριακάτικο τραπέζι του Μάη, όπου η κουζίνα μοσχοβολούσε από τις πατάτες στο φούρνο, οι μουσικές ακουγόντουσαν από τον κήπο, και οι αγαπημένοι μας γέμιζαν τα ποτήρια τους, τυλιγμένοι στη φρεσκάδα της νιότης τους.
Η μνήμη είναι επιλεκτική· ο καθένας μας ανακαλεί το παρελθόν με διαφορετικό τρόπο. Σε κάθε νέα εμπειρία, ψάχνουμε να βρούμε ομοιότητες με τις παλιές, έναν κοινό παρανομαστή που μας κάνει να αισθανόμαστε ασφάλεια. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που θυμούνται μόνο τα αρνητικά, που τρέφουν το μυαλό τους με δυσάρεστες εμπειρίες. Με τα χρόνια, η αρνητικότητα αυτή αποτυπώνεται στο πρόσωπο και το σώμα τους, καθώς έχουν επιλέξει να ζουν στη σκιά των σκέψεών τους. Οι σκέψεις που κάνουμε σήμερα διαμορφώνουν το ποιοι θα είμαστε αύριο.
Υπάρχουν κι εκείνοι που, παρά τις δυσκολίες, κρατούν ζωντανές τις όμορφες στιγμές τους, καλλιεργώντας συναισθήματα τρυφερότητας, αγάπης και ευγνωμοσύνης. Βλέπουν πίσω από κάθε δυσκολία το μάθημα που κρύβεται, γιατί έχουν μάθει να αναζητούν τη θετική πλευρά. Κάθε εμπόδιο είναι μια ευκαιρία ενδυνάμωσης. Χαρά και λύπη, φως και σκοτάδι, όλα συνυπάρχουν, και η ζωή είναι γεμάτη αποχρώσεις και διαδρομές, όπως ακριβώς ένα βουνό που μπορούμε να ανέβουμε από πολλές πλευρές.
Ο χρόνος μάς καλεί να θυμηθούμε και να αισθανθούμε, χωρίς εμείς να μπορούμε να τον καλέσουμε. Συνεχίζει την πορεία του είτε ακολουθούμε είτε όχι. Συχνά λέμε, «δεν έχω χρόνο, δεν μου φτάνουν οι ώρες», αλλά η αλήθεια είναι ότι απλώς έχουμε χάσει τη ροή μας, νιώθουμε ότι ο χρόνος περνάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σαν τραίνο που μας προσπερνά. Αυτό που μας πονάει δεν είναι τόσο ο χρόνος που φεύγει, όσο οι μνήμες που αφήνουμε να ξεθωριάζουν.
Καθώς προχωράμε στη γραμμή της ζωής, ας αφήσουμε τον εαυτό μας να θυμάται τις όμορφες στιγμές, να απολαμβάνει το συναίσθημα που φέρνουν και να αποκομίζει τα μαθήματα από τις δύσκολες εμπειρίες. Η ευγνωμοσύνη για όλες τις στιγμές που μας έχουν διαμορφώσει είναι αναγκαία. Οι αρνητικές σκέψεις, αν δεν ελέγχονται, γίνονται βάρος στο σώμα και την ψυχή μας. Ας φροντίσουμε τον εαυτό μας για να ανθίσει μέσα από όσα έχουμε βιώσει.
Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τον εγκέφαλό μας σε νέα μοτίβα σκέψης και συμπεριφοράς – είναι υπέροχο, γιατί ο καθένας μπορεί να το καταφέρει. Ο χρόνος μετριέται συναισθηματικά και οι αναμνήσεις παραμένουν ζωντανές όσο τους δίνουμε χώρο να αναπνέουν.
Πηγή: eirinika.gr
Φωτό από: https://depositphotos.com/gr/