«Τον έπιασε πάλι», «της κρατάει λίγο, μετά τα ξεχνάει», «το κρατάει μανιάτικο», «άμα την πιάσει, γίνεται ένα θηρίο», «αρπάζεται με το παραμικρό»… Ο θυμός είναι μια πολύ έντονη εσωτερική κατάσταση. Όλοι τον έχουμε βιώσει. Όλοι έχουμε νιώσει πώς είναι να μας κατακλύζει το μυαλό και να μας απομονώνει από κάθε άλλο συναίσθημα, σκέψη, ιδέα, λύση. Ο θυμός έχει τις διαβαθμίσεις του, τις εντάσεις του, τις διαφορετικές αφορμές για τον καθένα μας, έχει όμως και δύο κοινά χαρακτηριστικά για όλους μας. Ο θυμός δεν είναι ευχάριστος. Ο θυμός είναι μοναχικός.
Δεν είναι ευχάριστος, γιατί γίνεται αιτία να βγει στο προσκήνιο ο εαυτός μας που δεν θέλουμε να φαίνεται, που θα προτιμούσαμε να μην υπάρχει ή που πιο συνειδητά προσπαθούμε να βελτιώσουμε. Ο θυμός γίνεται αφορμή για να κάνουμε άσχημες σκέψεις, για να ξεστομίσουμε βαριές κουβέντες, για να συγχυστούμε, να βγούμε από τα ρούχα μας, να χάσουμε την ψυχραιμία και την ηρεμία μας, ακόμα και να εκτεθούμε. Και κυρίως ο θυμός γίνεται τις περισσότερες φορές αφορμή για να απογοητεύσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και να πούμε «τι έκανα τώρα;».
Είναι μοναχικός, γιατί τη στιγμή της έξαρσής του κατεβαίνουν τα ρολά και όλα μαυρίζουν γύρω. Κλείνουν τα μάτια και η ψυχή, νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου και παρόλα αυτά είμαστε μόνοι μας, χωρίς υποστήριξη, χωρίς ανοιχτούς ορίζοντες και επιλογές.
Δεν υποστηρίζω ότι δεν πρέπει να θυμώνουμε, δεν υποστηρίζω ότι μπορούμε έτσι εύκολα να μην θυμώνουμε. Είμαι άλλωστε, ο τελευταίος που μπορώ να πω κάτι τέτοιο. Λέω όμως, ότι επειδή ο θυμός δεν είναι ευχάριστος και είναι μοναχικός, μας φθείρει, μας κάνει κακό, μας στερεί στιγμές και σχέσεις ηρεμίας και ευτυχίας.
Γι’ αυτό λέω ότι αξίζει και μας συμφέρει να προσπαθήσουμε την επόμενη φορά που θα γεννηθούν αυτά τα συναισθήματα να τα μετριάσουμε, να ελέγξουμε το θηρίο, να θέσουμε ως στόχο να θυμώνουμε λιγότερο και να μην γίνεται ο θυμός η πρώτη, εύκολη, πρόχειρη και άγαρμπη αντίδραση σε ό,τι μας ζορίζει ή φαίνεται αντίθετο στις σκέψεις και στις επιδιώξεις μας.
Εξάλλου, είμαι σίγουρος ότι σκέψεις και πράξεις ηρεμίας, ψυχραιμίας και ωφέλιμης τακτικής έχουν πιο άμεσα και χειροπιαστά αποτελέσματα για να πετύχουμε τους στόχους μας π.χ. για να καταλάβει ο άλλος τι είναι αυτό που μας ενοχλεί, χωρίς να παρέμβουν στο σήμα τα εγωιστικά παράσιτα του θυμού.
Ένα πράγμα λοιπόν, που είναι σημαντικό είναι πώς διαχειριζόμαστε το θυμό μας. Ένα άλλο εξίσου σημαντικό, αν όχι περισσότερο, είναι πόσο μας κρατάει ο θυμός, αφού έρθει στην επιφάνεια και πρωταγωνιστήσει. Γιατί αν παραμένει εκεί για πολλά επεισόδια, αν δεν «μας περνάει», κατευθύνει τη σκέψη, αλλοιώνει την πραγματικότητα, απομακρύνει από λύσεις, βαραίνει τη συνείδηση. Δεν είναι καλός σύμβουλος.
Σε πρακτικό επίπεδο, θυμώνουμε όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλει η εγωιστική προσωπικότητά μας. Θα ανακαλύψει κανείς πόσο θυμό κουβαλά, με το να εξετάσει πόσο βαθιά είναι η αναπνοή του. Όσο πιο επιφανειακή είναι η αναπνοή, τόσο περισσότερο θυμό και αντιδραστικότητα έχει. Όσο πιο βαθιά και αργή είναι η αναπνοή, τόση περισσότερη ενέργεια εισέρχεται μέσα μας και μας δίνει ζωή. Φυσικά, για να ηρεμήσει η αναπνοή πρέπει να είναι ήρεμος ο νους. Το βάθος της ανάσας είναι ένδειξη ότι έχουμε απαρνηθεί το θυμό και άρα τον εγωισμό και τις προσκολλήσεις μας. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αναμένουμε από τις εξωτερικές συνθήκες ή από τους άλλους ανθρώπους να μας «κάνουν καλά» τον θυμό μας. Αντίθετα, οφείλουμε στον εαυτό μας να κρατάμε το νου μας θετικό.
Πρόσφατα, στην παρουσίαση του νέου βιβλίου της κ. Τσεμπερλίδου, «Ψυχική Μπουγάδα», που αποτελεί μία εξαιρετική αφορμή και έναν καλό σύμβουλο για να απαλλαγούμε από περιττά βάρη της ζωής μας, η δημοσιογράφος κ. Ειρήνη Νικολοπούλου ζήτησε από το ακροατήριο να πει με μία λέξη «τι κρατάει» και «τι πετάει» για να γίνει η ζωή πιο ανάλαφρη, πιο ευχάριστη, πιο ευτυχισμένη. Σίγουρα, από το μυαλό και τις καρδιές όλων μας πέρασαν αυθόρμητα πολλές και διαφορετικές εκδοχές για το «ξεφόρτωμα» και το «κράτημα».
Η δικιά μου;
«Πετάω το θυμό, κρατάω τον στόχο.»
Και θα τον πετύχω.
Φωτό από: www.areceptionisthsblog.blogspot.com
