Αγαπημένη μου φιλενάδα Κατερίνα,

Μετά από πολύ καιρό αποφάσισα να σου στείλω ένα άρθρο με τις σκέψεις μου … Έλειψα πολύ καιρό ταξιδεύοντας μεταξύ Αθήνας , Τορόντο και πρόσφατα στη χρονιά αυτή που ήρθαμε στην Ευρώπη , στο Λονδίνο. Πολλά έζησα, πολλά είδα , πολλά αναθεώρησα και το σπουδαιότερο προβληματίστηκα και έμαθα …

• Ήταν μια σπουδαία περίοδος στη ζωή μου και κατάλαβα πολλά πράγματα αλλά και έσπασα τους «μύθους» για ακόμα περισσότερα. Κατάλαβα μετά από τόσες διαδρομές ότι όλος ο κόσμος, όλοι οι πολιτισμοί , όλες οι κουλτούρες, έχουν τα δικά τους βάσανα, τις ανησυχίες τους, τα όνειρά τους και τους δαίμονές τους…

• Μετά από τόσο καιρό που μου έκανες την τιμή να αρθρογραφώ στο μπλογκ σου ( που αποτελεί πράγματι πηγή αισιοδοξίας)… θέλησα πλέον να επανέλθω. Θα προσπαθήσω να είμαι συνεπής, αλλά ξεκινώντας από σήμερα μέσα από αυτό το άρθρο, θέλω να μοιραστώ μαζί σας μία σκέψη μου….

• Έχοντας ζήσει και πληροφορούμενη κυρίως μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, προσπαθούσα να καταλάβω τί γίνεται στη χώρα μου ( που πάντα με πονάει γιατί θέλω να τη βλέπω να προχωράει μπροστά) .. Η οικογένειά μου βρίσκεται όλη εκτός Ελλάδας ( τα παιδιά μας γιατί αποφάσισαν να σπουδάσουν εκτός) και εγώ με τον σύζυγό μου.. γιατί οι συνθήκες δυστυχώς μας οδήγησαν να φύγουμε…

• Ο σύζυγός μου κι εγώ είμαστε όλο το 2015 στο Τορόντο του Καναδά και είμαστε πολύ τυχεροί που αποκτήσαμε τόσες σπουδαίες εμπειρίες από την πόλη αυτή, που πίστεψέ με, μας έδωσε μοναδικές γνωριμίες και εμπειρίες από τους ανθρώπους της (σε επόμενα άρθρα θα επανέλθω συγκεκριμένα), κυρίως από Έλληνες πρώτης , δεύτερης και τρίτης γενιάς, που πάντα θα παραμείνουν στην καρδιά μου και στην ψυχή μου!

• Από τις αρχές του χρόνου (2016) ζούμε μόνιμα Λονδίνο (μην προτρέξετε παρακαλώ να πείτε…. οι τυχεροί, οι άνετοι κλπ). Ζω και ζούμε μια άλλη πραγματικότητα στην χώρα και στην πόλη αυτή (τίποτα δεν είναι άψογο, ή τέλειο… θα επανέλθω…). Όμως ο λόγος αυτού του συγκεκριμένου άρθρου μου που θα μου έκανε μεγάλη χαρά να με φιλοξενήσεις στο μοναδικό μπλγοκ σου, είναι για κάτι εντελώς άσχετο με τα παραπάνω.

• Να γίνω πιο συγκεκριμένη: Πριν από λίγες μέρες προσγειώθηκα στην Αθήνα από το Λονδίνο με μια διαφορά θερμοκρασίας πολλούς βαθμούς. Έφυγα με 18C και ήρθα στους 38C! Όλα ή τίποτα θα μπορούσαν να είναι να είναι τα ίδια… Όμως ο κόσμος βράζει σε ένα απέραντο καζάνι, τίποτα δεν είναι προβλέψιμο , τίποτα δεν είναι και δεν θα είναι όπως ήταν όπως είπε ο φιλόσοφος Υiogi Berra. Στη Νίκαια τόσα άτομα χάθηκαν, στην Τουρκία ήρθαν τα πάνω κάτω μέσα σε λίγες ώρες, όταν λίγους μήνες πριν οι Βρυξέλλες μάτωσαν, λίγο πριν το Παρίσι και τόσα , τόσα , τόσα άλλα…

• Για τους λόγους αυτούς θέλω να κάνω μια θερμή παράκληση… (όσο ταπεινά μπορώ καίτοι και εγώ είχα μπει σε αυτό το «παιγνίδι των εντυπώσεων»): Όταν ένας κόσμος ταλαιπωρείται, πεινάει, αγκομαχάει, πεθαίνει χωρίς ή για κάποια αιτία…Ας σταματήσουμε να ανεβάζουμε άχαρες, ανούσιες φωτό του εαυτού μας, των φίλων μας των παιδιών μας σε ένα ξεχωριστό τοπίο, σε ένα άνετο ξενοδοχείο, σε ένα μπαρ πίνοντας το αγαπημένο μας ποτό. Το Φέησμπουκ είναι γεμάτο από τόσες τέτοιες φωτό που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ανεβάζουν το δικό μας προσωπικό στάτους ( δείτε τί ωραία που περνάω) και εσείς ζηλέψτε, ζουμάρετε και βράστε στο ζουμί σας…). Το έκανα εγώ παλιά, από εδώ και στο εξής δηλώνω κατηγορηματικά ότι δεν θα το ξανακάνω ΠΟΤΕ…

• Θα ανεβάζω μόνο πράγματα που έχουν ουσία για τον κόσμο, για να μάθει κάτι που ίσως δεν άκουσε και για να συμβάλλω στο καλό μέρος των κοινωνικών δικτύων. Το Φέησμπουκ πρέπει να γίνει φέις βάλιου και όχι φέις μπραγκ! FACE BRAG = καμαρώνω για τον εαυτό μου.. Και μετά τί, τί βγαίνει από αυτό, τί κερδίζουμε, σε τί γινόμαστε καλύτεροι;

NO FACE BRAG BUT FACE VALUE!

Σε ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία σου και επανέρχομαι.

Ρουμπίνη Γεωργακοπούλου – Μεγάλου

BLA BLA (Life between Boston- London – Athens)

Φωτό από: www.pinterest.com