ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΣΧΕΣΕΙΣ

Παρατηρώντας τη ζωή μεταξύ Βοστώνης-Λονδίνου και Αθήνας

Παρατηρώντας τη ζωή μεταξύ Βοστώνης-Λονδίνου και Αθήνας

Post by: 22/04/2013 0 comments

Ζούμε από τύχη…..ας ζούμε τη στιγμή

Πώς μπορεί αλήθεια μια στιγμή και μόνο να αλλάξει τη ζωή σου για πάντα… Πώς μπορείς να προβλέψεις ότι από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να γίνει κάτι τόσο απρόβλεπτο, τόσο τρομακτικό που ούτε στο χειρότερό σου εφιάλτη δεν θα μπορούσες να το αντέξεις…

Σχεδόν κάθε μέρα μιλάμε με την κόρη μου μέσω του skype και έτσι σε real time μαθαίνουμε τα καθημερινά της νέα από τη Βοστόνη (είναι δευτεροετής σε πανεπιστήμιο μέσα στο κέντρο της πόλης).

Έτσι η Δευτέρα 18 Απριλίου ήταν άλλη μια συνηθισμένη μέρα. Ήταν μάλιστα μια μέρα χαλαρή για την Έλενα, αφού ήταν μέρα αργίας για την Αμερική (Patriots Day), αλλά και η μέρα του φημισμένου Μαραθωνίου της πόλης. Ήταν πολύ χαρούμενη αφού ο καιρός ήταν υπέροχος, είχε ολοκληρώσει τις εργασίες του Πανεπιστημίου της και, μάλιστα, μου είπε ότι σκεφτόντουσαν με την συγκάτοικό της, να πάρουν ποδήλατα και να πάνε στο σημείο του τερματισμού για να δούνε από κοντά τη λήξη του και να τσιμπήσουν κάτι στην περιοχή.

Όλα ήταν τόσο χαλαρά και πολύ ευχάριστα, κουβεντούλα μαμάς και κόρης. Αναπολήσαμε την περασμένη χρονιά που οι τρεις μας (οι κόρες μου και εγώ), είμαστε στον τερματισμό του μαραθώνιου της Βοστόνης. Ήταν, θυμάμαι, πράγματι μια πολύ ωραία ημέρα πέρυσι. Χαζεύαμε στα μικρά μαγαζάκια, πήραμε καφέ από το Στάρμπακς επί της οδού Μπόυλστον!! και σταθήκαμε στο σημείο τερματισμού, ακριβώς έξω από το Στάρμπακς, ακριβώς δίπλα στις σημαίες!!! και χειροκροτούσαμε τους δρομείς κάθε ηλικίας.

Για να επανέλθω λοιπόν στην αφήγησή μου για την περασμένη Δευτέρα, μιλήσαμε με την κόρη μου στο skype αρκετά- όσο έπρεπε χρονικά για προλάβουν τα κορίτσια να κάνουν το πρόγραμμά τους. Κλείσαμε τη γραμμή γύρω στην μια το μεσημέρι ώρα Βοστόνης και εγώ ήσυχα άρχισα να χαζεύω στην τηλεόραση μια ωραία κωμωδία.

Όλα μια χαρά, η ώρα πέρασε, όταν μετά από κάποια ώρα και …. κάνοντας ζάπινγκ βλέπω με κόκκινα μεγάλα γράμματα «ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟ ΤΗΣ ΒΟΣΤΩΝΗΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟΥ».

Πέθανα! Νόμιζα ότι διάβασα λάθος. Πατάω σαν τρελή όλα τα κανάλια και βλέπω CNN.Το ίδιο. Το παιδί; Η Μαριάννα; Παίρνω τηλέφωνο. Και τα δύο κινητά εκτός δικτύου. Το skype off line (αφού είχαν φύγει εδώ και δύο ώρες από τα δωμάτιά τους).

Είναι η στιγμή μηδέν που νομίζεις ότι δεν συμβαίνει αυτό που συμβαίνει.

Δεν το πιστεύεις ότι είναι αληθινό. Πρέπει να φωνάξεις δυνατά και να τσιμπηθείς και μόνο από την κραυγή και τον πόνο θα δεχτείς ότι είναι αλήθεια! Πέρασαν γύρω στα δεκαπέντε λεπτά και μέσα στην προσπάθεια να την βρω έρχεται ένα «μαγικό» μονοσήμαντο μήνυμα εδώ στην Ελλάδα στο what’s up της άλλης μου κόρης, της Στέλλας «ime kala min anisihite!!».

Ο παλμός μου επανήλθε, το αίμα αρχίζει πλέον να κυκλοφορεί ξανά και πλέον αρχίζω να απαντώ, να στέλνω μηνύματα σε όλους που άρχιζαν να με καλούν, για να μάθουν για το παιδί. Αυτή η εμπειρία ήταν μια από τις χειρότερες εμπειρίες της ζωής μου. Και είναι αυτή η χειρότερη εμπειρία που με έκανε να σκεφτώ κάποια πράγματα.

1. Πόσο γρήγορα επανερχόμαστε από ένα σοκ όταν αυτό δεν αφορά τη δική μας πόρτα. Αισθάνθηκα λίγο ντροπή όταν ανακουφίστηκα που τα δικά μας παιδιά δεν έπαθαν τίποτα. Πόσο γρήγορα το μυαλό «στροφάρει» και διορθώνει τις πληγές του, αλήθεια;
2. Τί θα κάναμε χωρίς την τεχνολογία; Θα είμαστε χειρότερα ή παλιά είμαστε καλύτερα μέσα στην άγνοια του χρόνου; Αν δεν υπήρχε το skype δεν θα ήξερα με μεγάλη χρονική κοντινή λεπτομέρεια τί θα έκανε η κόρη μου, πού θα βρισκόταν λίγη ώρα πριν το τραγικό συμβάν του μαραθωνίου. Από την άλλη χάρη στο whats up μπόρεσε να μας στείλει από τον δρόμο τις τέσσερεις μαγικές λέξεις «είμαι καλά μην ανησυχείτε!!».
3. Πόσο καταστροφική μπορεί να αποδειχτεί η τεχνολογία και η ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφορία αφού ο κάθε τρελός μπορεί να μάθει και να προμηθευτεί από το διαδίκτυο ό,τι θέλει για να φτιάξει κάτι που μπορεί να σβήσει τη ζωή σου μέσα σε ένα λεπτό.

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται η θεωρία μου ότι τίποτα δεν είναι προβλέψιμο. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Κανείς δεν θα περίμενε ότι κάτι τόσο κακό θα γινόταν σε μια τόσο μικρή, φιλική πόλη σαν τη Βοστόνη. Γιατί «το μέλλον δεν θα είναι όπως ήταν» και δεν θα μπορούμε ποτέ να το προβλέψουμε ότι και να κάνουμε.

«Ζούμε καθαρά από τύχη», όπως λέει συχνά και ο άντρας μου. Πόσο δίκιο έχει. Ας ζούμε λοιπόν την κάθε στιγμή μας μοναδικά.

Φωτό από: www.boston.com

Η ιστοσελίδα έχει πληροφοριακό χαρακτήρα. Διαβάστε τους όρους χρήσης
Show Buttons
Hide Buttons