Ο σοφός λαός μας λέει και δεν κάνει λάθος, πως το ιδανικό είναι Πάσχα στο χωριό και Χριστούγεννα στην πόλη.
Για να μην φανώ κατώτερη των περιστάσεων ανηφόρισα και εγώ για το Κλεινόν Άστυ χρονιάρες μέρες για να ζήσω τα Χριστούγεννα στην πόλη.
Το κέντρο της Πρωτεύουσας καρφίτσα να έριχνες τσιμέντο δεν θα συναντούσε. Όλοι κατά που φαίνεται είχαν την ίδια ιδέα με μένα. Και έτσι 10.000.000 έλληνες συναντηθήκαμε για να γιορτάσουμε την Γέννηση του Θεανθρώπου και τον ερχομό του Καινούργιου χρόνου κάτω από την σκιά της Ακρόπολης.
Με άδεια τη Βουλή και κατάμεστο το Σύνταγμα, ξεκίνησα την βόλτα μου την γιορταστική. Εκεί στην αρχή της Ερμού είχε στηθεί ένα πανηγύρι τρελό. Μπάντες, παλιάτσοι, ξυλοπόδαροι και επαίτες ένα κουβάρι. Και μέσα σε όλα η χαρά του πορτοφολά.
Και εκεί που απολάμβανα την μουσική που έφερνε σε τζαζ, και εκεί που πρόσεχα τα προσωπικά μου αντικείμενα, ακούω να με φωνάζει κάποιος. Γυρίζω και τι να δω; Ο ξάδερφός μου ο Θανάσης. Τρίτος ξάδερφος αλλά πάντα ξάδερφος.
Αφού ανταλλάξαμε τις κοινότυπες ευχές και για τις μέρες της γιορτής άλλα και ολοχρονικές πήραν σειρά οι ερωτήσεις για το τι κάνουν τα παιδιά.
– «Η Γιώτα», μου είπε με καμάρι, «τελειώνει τη Νομική στη Θράκη. Ο Σπύρος διορίστηκε σε Παραμεθόριο και του χρόνου, πρώτα ο θεός θα πάρει μετάθεση για την Αθήνα».
– «Και που είναι το παιδί Θανάση μου;», ρώτησα με πραγματικό ενδιαφέρον. «Στη Χίο; Στη Λέσβο; Μήπως στην Αλεξανδρούπολη;»
– «Όχι βρε ξαδέρφη. Στη Μύκονο είναι.» Και όταν με είδε να γουρλώνω τα μάτια μου από την έκπληξη συμπλήρωσε. – «Που ζεις; Καλά, δεν ξέρεις πως οι Κυκλάδες είναι Παραμεθόριος περιοχή;»
Ανταλλάξαμε τις ευχές που επιτάσσουν οι μέρες και συνέχισα τον κατήφορο της Ερμού. Φτάνω με πολλή δυσκολία στην Καπνικαρέα.
Απολαμβάνω για κάμποση ώρα την υπαίθρια Ινδιάνικη μουσική ώσπου αισθάνομαι ένα σκούντημα στο δεξί μπράτσο.
– «Τι κάνει η παλιά μου συμμαθήτρια στην Αθήνα;» ακούω και αναγνωρίζω τη συμμαθήτρια μου την Μιμίκα, από τα μαθητικά μας χρόνια.
Ανταλλάξαμε τις περιβόητες ευχές των ημερών και εμπιστευθήκαμε η μια στην άλλη όσα μας ταλάνιζαν ή και όσα μας έκαναν να χαμογελάμε.
Δύο τραγούδια Ινδιάνικα αργότερα ήρθε η ώρα να χωρίσουμε. Εγώ για Μοναστηράκι μεριά και η Μιμίκα για το Υπουργείο.
– «Και τι θα κάνεις χρονιάρες μέρες στο Υπουργείο;», τη ρώτησα με επαρχιώτικη αφέλεια.
– «Πάω να βγάλω άδεια για ελικοδρόμιο. Έχει κρατική επιδότηση στο 100%.»
– «Καλά που μένεις; Μετακόμισες;», τη ρώτησα. «Νομίζω πως την τελευταία φορά που ήρθα να σε δω έμενες σε ένα διαμέρισμα στην Εκάλη.»
– «Όχι δεν μετακόμισα. Στην Εκάλη μένω. Άλλωστε το διαμέρισμα είναι ιδιόκτητο».
– «Τότε το ελικοδρόμιο που θα το κάνεις και γιατί;» (μάλλον έχω ζαλιστεί από την πολυκοσμία και το νταβαντούρι σκέφτηκα. Δεν είναι δυνατόν να είναι αληθινά όσα ακούω).
– «Κοίτα να δεις, εμείς που πλέον μένουμε σε παραμεθόριο περιοχή, έχουμε δικαίωμα εκτός των άλλων να κάνουμε και ελικοδρόμιο. Θα αφήσω εγώ την ευκαιρία να πάει χαμένη; Και ο αδερφός μου ο Τίτος, τον ξέρεις τον Τίτο, με τον ίδιο τρόπο θα φτιάξει ένα γήπεδο Γκολφ. Και η Νένη που μένει από πάνω από μένα στην πολυκατοικία θα επιδοτηθεί για να φτιάξει πισίνα Ολυμπιακών διαστάσεων.»
Όταν σταμάτησε να μιλάει ζαλισμένη και με την εύλογη απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου, την ρώτησα.
– «Και καλά, βρε Μιμίκα, τι είναι αυτά που μου αραδιάζεις; Και από πού και ως που η Εκάλη Παραμεθόριος περιοχή; Δυο τσιγάρα δρόμος από το Σύνταγμα είναι.»
– «Δηλαδή αμφισβητείς τους νόμους του κράτους;», μου απάντησε θυμωμένη που αμφισβητούσα την ίδια και τα λεγόμενα της. «Πριν λίγες μέρες ψηφίστηκε ο νόμος και δικαιωθήκαμε επί τέλους και εμείς οι δόλιοι οι Εκαλιώτες. Και αν θέλεις να ξέρεις και η Κηφισιά Παραμεθόριος είναι.»
-«Ωραία! Να το δεχτούμε πως το κέντρο μετακόμισε στην Παραμεθόριο», είπα ειρωνικά, γιατί διαφορετικά θα αντιδρούσα άπρεπα. «Τι το χρειάζεται ένας Παραμεθόριος Εκαλιώτης το ελικοδρόμιο και πού στον κόρακα θα το φτιάξεις; Για να μην ρωτήσω για τις πισίνες και τα γήπεδα του γκολφ».
– «Λεπτομέρειες», μου απάντησε υποτιμητικά η παλιά μου συμμαθήτρια. «Αφού μπορούμε να τα φτιάξουμε και μάλιστα χωρίς να βάλουμε το χέρι στην τσέπη, λες να μη βρούμε τον τόπο;», είπε.
Το κλίμα με την ….ακρίτισσα της Εκάλης βάρυνε. Αποχαιρετιστήκαμε τυπικά. Οι Ινδιάνοι συνέχιζαν την υπέροχη μουσική τους και εγώ συγχυσμένη κατηφόριζα για Μοναστηράκι.
Και εκεί που στάθηκα στην ουρά για να πάρω κάτι να φάω στο πόδι, ακούω να με φωνάζουν. Γυρίζω και με έκπληξη άλλα και χαρά συγχρόνως, αντικρίζω μερικά τραπέζια πιο πέρα την Έλλη και τον Γιάννη, φίλους από την Καλαμάτα. Στριμώξανε μια καρέκλα στο τραπέζι τους και εγώ εγκατέλειψα την ουρά στο σουβλατζίδικο. Η ώρα πέρασε υπέροχα. Η συζήτηση άναψε για τα καλά και όταν, όπως ήταν φυσικό, ήρθε η κουβέντα για την επαγγελματική αποκατάσταση της κόρης τους, εκεί ήταν που με το ζόρι γλύτωσα το εγκεφαλικό.
– «Η Μαρία ετοιμάζεται να ανοίξει ένα μαγαζί στην Καλαμάτα και μια και είμαστε Παραμεθόριος περιοχή». Από εκείνη τη στιγμή τα υπόλοιπα δεν είχαν σημασία. Τη σημερινή βόλτα μου στο γιορτινά στολισμένο κέντρο της πόλης, την είχε τελικά σημαδέψει ….η Παραμεθόριος.
Λίγο αργότερα αποχαιρέτισα τους …ακρίτες από την Καλαμάτα και κίνησα για μια βόλτα στην Ηφαίστου. Φτάνω στην Πλατεία Αβησσυνίας χωρίς …Παραμεθόριο συναπάντημα. Μπαίνω σε ένα Παλαιοπωλείο, έτσι να χαζέψω αντικείμενα που έχουν κάτι να σου πουν.
Και εκεί που έχω σταθεί με θαυμασμό σε ένα τραπεζάκι όνειρο, νοιώθω το σκούντημα στον ώμο. Γυρίζω και τι να δω! Ο κολλητός του άντρα μου από τη Λέσβο, ο Χρύσανθος. Μετά τις ευχές τα τυπικά και τετριμμένα, ρώτησα αν τέλειωσε ο γιός του το Πανεπιστήμιο.
– «Τέλειωσε και τώρα υπηρετεί τη θητεία του».
(-Ωχ! Σκέφτηκα. Τι με περιμένει άραγε;)
– «Τώρα κατατάχτηκε και όπου νάναι φεύγει για Παραμεθόριο».
Η καρδιά μου να τρέμει και το εγκεφαλικό να μου χτυπάει την πόρτα. Τι θα μου πει σκέφτηκα, Μύκονο, Φιλοθέη, Καλαμάτα, Χαλκιδική;
– «Στη Λήμνο τον στέλνουν», συνέχισε.
Και τότε, αλαλιασμένη, μπερδεμένη και σε άλλη διάσταση από τα τόσα που με είχαν βρει χρονιάρα μέρα, γύρισα και ρώτησα τον Χρύσανθο με πραγματική απορία.
-«Είναι η Λήμνος Παραμεθόριος;»
Φωτό από: de.wikipedia.org
