Παραπονιόμαστε δικαιολογημένα. Τι συμπεριφορά είναι αυτή, δεν έχουμε ευγένεια, δεν έχουμε τρόπους, δεν κάνουμε τα στοιχειώδη, δεν σταματάμε για να περάσουν οι πεζοί, δεν λέμε καλημέρα, καλώς ήρθες, ευχαριστώ, και πάει… λέγοντας. Ε, τώρα θα παραπονεθώ κι εγώ.
Βλέπω την όμορφη κυρία από μακριά, που είναι στην άκρη του πεζοδρομίου με το μωράκι αγκαλιά και θέλει να περάσει απέναντι. Οδηγός και τζέντλεμαν καθώς είμαι, σταματάω πολύ ήρεμα το αυτοκίνητό μου για να περάσει η κυρία με το παιδάκι της απέναντι με ασφάλεια και ευγένεια. Και η κυρία περνάει από μπροστά μου με ένα ύφος αφ’ υψηλού στις ψηλές της πλατφόρμες, δεν ρίχνει ούτε μία ματιά, ένα νεύμα, ένα χαμόγελο, μία κίνηση να εκφράσει το ευχαριστώ της. Κρίμα κυρία μου, όχι για μένα, αλλά γιατί το παιδάκι μαθαίνει από μικρό τρόπους και γίνεται άνθρωπος, που λένε.
Μπαίνω στο μαγαζί. Είμαι πελάτης και θα πληρώσω, θ’ αφήσω λεφτά, κέρδος στην επιχείρησή σου. «Καλή σας μέρα» λέω σαν άνθρωπος. Κι εσύ κύριε, τι κάνεις; Σηκώνεις αργά και σχεδόν ενοχλημένος το βλέμμα σου από τον υπολογιστή και μου λες «Πες μου». Τι να σου πω, ρε μεγάλε, για να μιλήσουμε στο ίδιο μήκος κύματος. Από πού κι ως πού μου μιλάς στον ενικό και ενοχλείσαι από την παρουσία μου; «Μια άλλη φορά» του λέω κι εγώ και φεύγω, αφού ήθελε να του πω…
Ζούμε σε ένα περιβάλλον δύσκολο, σε μια εποχή που προκαλεί ένταση, πίεση, νεύρα. Καθημερινά χάνουμε πολλά δεδομένα και κεκτημένα, αν όμως χάσουμε και την ανθρωπιά μας, την ευγένειά μας, την αλληλεγγύη μας, το χαμόγελό μας στον άλλο, τότε ίσως θα έχουμε χάσει και το παιχνίδι ολόκληρο. Αντίθετα, τώρα είναι που περισσότερο από ποτέ πρέπει να δυναμώσουμε και να προβάλλουμε ως ασπίδα τους καλούς μας τρόπους. Να είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον και να το δείχνουμε με λόγια και με πράξεις, απλές, καθημερινές, ουσιαστικές: ευχαριστώ, παρακαλώ, περάστε, να είστε καλά. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να διεκδικήσουμε, να απαιτήσουμε, να εμπνεύσουμε, να προάγουμε την ευγένεια και την ανθρωπιά. Να δημιουργήσουμε ένα κίνημα αντίστασης και υψηλού επιπέδου στην γενικότερη πτώση. Να δώσουμε τη μάχη μας για την ευγένεια με τσαμπουκά!
«Καλά, εσύ δεν πας καλά…» σκέφτηκα τις προάλλες, όταν η συνάδελφος πέρασε από μπροστά μου και δεν είπε ούτε καλημέρα. Το έχει ξανακάνει και τότε είπα τυχαίο θα είναι. Μπα, φυσικό είναι. Είναι το φυσικό της να μην κάνει τα στοιχειώδη στις καθημερινές συναναστροφές με τους ανθρώπους. Και μετά σου λέει, μορφωμένη. Όχι, η μόρφωση και η παιδεία είναι άλλο πράγμα. Αυτή απλώς έχει ολοκληρώσει ένα κύκλο σπουδών.
«Να τον βοηθήσω τον άνθρωπο» σκέφτηκα τις προάλλες που ήμουν στην Αίγινα και ένας τουρίστας με την οικογένειά του προσπαθούσε να διαβάσει την πινακίδα στο λιμάνι για το αν επιτρέπεται η στάθμευση. Όχι, δεν είναι ότι δεν ήξερε να διαβάζει ο άνθρωπος, είναι ότι στη φανταστική χώρα μας οι πινακίδες μας πολλές φορές είναι γραμμένες μόνο στα ελληνικά. “Here, in Greece” μου λέει και μου δείχνει απορημένος την πινακίδα. Μου πήρε ένα λεπτό να του εξηγήσω του ανθρώπου, όμως το ευχαριστώ στο βλέμμα του και στα λόγια του ήταν πολύ ζεστό. Πραγματικά είναι πολύ εύκολο, ανέξοδο και εξαιρετικά σπουδαίο να είμαστε ευγενικοί.
Σας ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε τις σκέψεις μου!
Φωτογραφία από: http://www.freedigitalphotos.net/
