– Χρόνια Πολλά, να τα εκατοστίσεις! Και πόσα κλείνεις;
– Α, πα, πα… Ρωτάνε τέτοια τις κυρίες;
– Πολύχρονος, φίλε μου, ό,τι επιθυμείς. Και πόσο γίνεσαι;
– Ακριβώς όσο φαίνομαι!
– Κλείνω τα δεύτερα «άντα» και δε θέλω να το λέω ούτε στον εαυτό μου.
Ελπίζω τα παιδιά πάνω στην τούρτα να βάλουν ερωτηματικό…
– Πω, πω, κοίτα έναν γεράκο. Κρίμα τον άνθρωπο…
Αυτές προφανώς είναι μόνο ελάχιστες από τις ρήσεις και τις σκέψεις που καθημερινά προσεγγίζουν και αξιολογούν το ζήτημα της αύξησης της ηλικίας των ανθρώπων. Και βεβαίως και προφανώς το προσεγγίζουν τελείως μονόπλευρα. Σαν η αύξηση της ηλικίας να συνεπάγεται μόνο ζημιές και κόστη, σαν να είναι προαιώνιο κακό και αβάσταχτο άχθος που επωμίζονται από τη μοίρα και το χρόνο οι άνθρωποι.
Και η μεγαλύτερη στρέβλωση είναι ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι πέφτουν στην παγίδα και παίζουν αυτό το κρυφτό παιχνιδάκι με την ηλικία τους, με το πόσο είναι ή δεν είναι, με το πόσο δείχνουν, με τα «άντα» που χτυπούν αλύπητα, με το ερωτηματικό στην τούρτα. Το ερωτηματικό δεν είναι στην τούρτα. Το ερωτηματικό είναι γιατί οι άνθρωποι σε μεγάλο ποσοστό νιώθουν έτσι.
Πρόκειται σίγουρα για μια παγιωμένη κοινωνική αντίληψη, για μια κοινώς αποδεκτή «αλήθεια» και κανονικότητα, που λέει ότι όλοι οι άνθρωποι όταν μεγαλώνουν, στεναχωριούνται και θέλουν να το κρύβουν. Ακριβώς όπως όλοι οι άνθρωποι, όταν ξημερώσει λένε «καλημέρα» και όταν νυχτώσει «καληνύχτα».
Για αυτήν την κοινώς αποδεκτή «αλήθεια» εγώ έχω σοβαρούς προβληματισμούς και την αμφισβητώ ανοιχτά. Δεν είναι αλήθεια, είναι ψέμα. Δεν είναι πραγματικότητα, είναι πλάνη. Γιατί ο χρόνος, εκτός από την αποδεδειγμένη φυσική φθορά, που σίγουρα πρέπει να συνυπολογιστεί στο ισοζύγιο, φέρνει κάτι άλλο πολύ πιο σπουδαίο: γνώση και εμπειρίες.
Ο χρόνος μάς ωριμάζει και μας προσφέρει τη σπουδαία δυνατότητα να μαθαίνουμε και να ξέρουμε κάθε μέρα και περισσότερο πού πατάμε και πού βρισκόμαστε, πώς να αξιοποιούμε τον χρόνο μας, πώς να περνάμε καλά, πώς να είμαστε καλά με τον εαυτό μας μέσα μας και τους άλλους γύρω μας.
Ο χρόνος είναι στιγμές. Και όσο περισσότερο χρόνο έχουμε στο ενεργητικό μας, τόσο ισχυρότερη είναι η δυνατότητά μας να ευτυχούμε. Γιατί και η ευτυχία είναι στιγμές. Μόνο που οι στιγμές ευτυχίας έχουν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Λειτουργούν σωρευτικά και προσθετικά. Ακριβώς όπως η ηλιακή ακτινοβολία. Δεν περνούν, τελειώνουν και χάνονται. Προστίθενται μέσα μας και δημιουργούν το συνολικό απόθεμα της ευτυχίας μας, που μας θωρακίζει, μας εξελίσσει, μας κάνει να νιώθουμε ικανοποίηση, μας κάνει να νιώθουμε καλύτεροι άνθρωποι. Ο καθένας μας έχει το δικό του απόθεμα ευτυχίας, καθώς επίσης και τη σπουδαία δυνατότητα να το αυξάνει με σύμμαχο το χρόνο.
Είναι απλά μαθηματικά. Όσο περισσότερο χρόνο έχεις διανύσει, τόσο περισσότερο μπορείς να έχεις ευτυχήσει. Είναι αυταπόδεικτο. Ένας μεγαλύτερος σε ηλικία άνθρωπος έχει μαθηματικά περισσότερες πιθανότητες να έχει ευτυχήσει από έναν νεώτερο, πολύ δε περισσότερο γνωρίζοντας ότι η ευτυχία είναι επιλογή και απόφαση που μαθαίνεται με το χρόνο και τις εμπειρίες της ζωής. Είναι όπως τα άλλα, τα μονόπλευρα, τα στρεβλά, τα απλά μαθηματικά, που λένε ότι όσο ο χρόνος περνάει, οι άνθρωποι νιώθουν μόνο άβολα.
Εγώ πιστεύω ότι ένας άνθρωπος 60 ετών μπορεί να έχει ζήσει 60 χρόνια ευτυχισμένων εμπειριών. Φτάνει να το έχει επιλέξει, να το έχει προσπαθήσει και κυρίως να το έχει εκτιμήσει ως προσωπική δυνατότητα και να συνεχίζει να το εκτιμά. Ειδικά δε, αν η εξωτερική του εμφάνιση κάνει τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι μικρότερος, τότε το μπαλάντσο στο ισοζύγιο του χρόνου αγγίζει το ιδανικό…
– Και πόσο είστε;
– 48.
– Μη το λέτε, δεν σας φαίνεται καθόλου.
– Όχι, όχι, το λέω. Γιατί μπορεί να δείχνω μικρότερη, και σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, αλλά πάνω απ’ όλα είμαι 48 χρόνων ευτυχισμένη. Και το λέω!
Φωτό από: www.sxc.hu
