Έχει πάρει σπουδαία μαθήματα από τη ζωή και έχει τον τρόπο της να τα μεταδίδει με τον πιο γλυκό, με τον πιο αποτελεσματικό, με τον πιο ουσιαστικό τρόπο στους τυχερούς που είναι δίπλα της. Διδάσκει αγάπη, διδάσκει γενναιοδωρία, διδάσκει υπομονή, διδάσκει λαχτάρα, διδάσκει αποφασιστικότητα και προσμονή για περισσότερη και καλύτερη ζωή. Γηράσκει αεί διδάσκουσα.
Έχει ζήσει πάρα πολλά, που δεν χωρούν ούτε σε ένα βιβλίο, ούτε σε ανθρώπου νου, ορφάνια, υιοθεσία, ξεριζωμούς, μετακινήσεις πληθυσμών, πολέμους, κατοχή, φτώχια, πλούτο, έρωτα, αγάπη, οικογένεια. Και όλα αυτά τα έχει ζήσει μόνο με έναν τρόπο. Είναι πάντα περήφανη, είναι πάντα με το κεφάλι ψηλά.
Είναι 98 ετών και δεν το βάζει με τίποτα κάτω, ακόμα και αν δυσκολεύεται να αυτοεξυπηρετηθεί. Θέλει την κρέμα από το βαζάκι για να περιποιηθεί τα χέρια που έχουν ταλαιπωρηθεί από το κρύο. Θέλει τη χτένα της για να φροντίσει τα μαλλιά της, που μόλις πριν από ένα χρόνο πήρε τη μεγάλη απόφαση να σταματήσει να τα βάφει. Θέλει να συμμετέχει στην παρέα, να ακούει νέα και να μοιράζεται τις σκέψεις της. Θέλει να τα πει ένα χεράκι σε αυτούς που τα έχουν κάνει έτσι, όπως άκουσε στο δελτίο ειδήσεων. Θέλει να συζητήσει με τη φιλενάδα της τις καυτές εξελίξεις στο σήριαλ και απορεί και εξίσταται με αυτήν την πανούργα δολοπλόκο, που τους έχει τυλίξει όλους στα δίχτυα της και τους έχει κάνει άνω κάτω. Θέλει να ζει καλά.
«Να τρως, να προσέχεις τον εαυτό σου» είναι η μόνιμη έγνοια της και συμβουλή της. Και κάθε φορά που παραμελώ λίγο τον εαυτό μου, τα λόγια της με επαναφέρουν στην τάξη για να ανταποκριθώ στο ύψιστο καθήκον μου, σε αυτό που, όπως με έχει διδάξει, πάνω απ’ όλα οφείλω και έχω υποσχεθεί σε μένα. Να είμαι καλά.
Είναι παράδειγμα για το τι σημαίνει ζω και αγαπώ τη ζωή. Είναι πρότυπο για το πώς μπορείς να δίνεις στους άλλους συνεχώς και ανιδιοτελώς και να απολαμβάνεις αυτή σου τη γενναιοδωρία. Είναι ευλογία για εμάς που ζούμε δίπλα της και την ακούμε. Είναι μεγάλο σχολείο. Και η ιστορία είναι ένα από τα αγαπημένα της μαθήματα…
Η παρακάτω ιστορία είναι από τις αγαπημένες της:
«Μια μέρα ο Σοφός περπατούσε κοντά στη θάλασσα και απολάμβανε με ηρεμία το γαλάζιο της χρώμα και το λαμπρό ήλιο. Ξαφνικά, είδε συγκεντρωμένο κόσμο στην προβλήτα, που φώναζε και χειρονομούσε. Πλησίασε πιο κοντά και είδε έναν άνθρωπο, που μισοπνιγμένος πάλευε με τα κύματα και με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει, καλούσε απεγνωσμένα σε βοήθεια, καθώς δεν ήξερε κολύμπι.
Ο κόσμος που είχε μαζευτεί από πάνω του, προσπαθούσε να τον σώσει, απλώνοντας το χέρι και φωνάζοντας:
– Δώσε μου το χέρι σου, δώσε μου το χέρι σου!
Εκείνος όμως, δεν έκανε καμία κίνηση, σαν να ήταν κουφός, σαν τα χέρια που είχαν απλωθεί να ήταν αόρατα.
– Δώσε μου το χέρι σου… Θα πνιγείς! Δεν μ’ ακούς; Δώσε μου το χέρι σου!
Οι άνθρωποι γίνονταν όλο και πιο πολλοί και φώναζαν πανικόβλητοι όλο και πιο δυνατά αλλά ο άνθρωπος στη θάλασσα τίποτα, καμία ανταπόκριση. Τότε, απογοητευμένοι και ανήμποροι πια να βοηθήσουν, είδαν τον Σοφό που παρακολουθούσε ατάραχος τη σκηνή και ζήτησαν τη βοήθειά του.
– Κάντε άκρη, είναι εδώ ο Σοφός.
Ο Σοφός πλησίασε στην άκρη της προβλήτας, έσκυψε και είπε κάτι χαμηλόφωνα στον άνθρωπο που πάλευε με τα κύματα. Αμέσως εκείνος άπλωσε το χέρι του στον Σοφό, που τον τράβηξε και τον έβγαλε έξω. Ο κόσμος που ήταν γύρω δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του και τον γέμισε η περιέργεια…
– Σοφέ, τι του είπες; Τόση ώρα προσπαθούμε εμείς και του φωνάζουμε «δώσε μας το χέρι σου» αλλά αυτός δεν μας ακούει.
– Εγώ δεν του είπα «δώσε μου το χέρι σου», του είπα «πάρε το χέρι μου», απάντησε με ηρεμία ο Σοφός.»
Αυτή είναι η ιστορία. Δεν μας συνδέει σχέση αίματος. Μας συνδέει όμως σχέση απεριόριστης αγάπης, ευγνωμοσύνης, σεβασμού και θαυμασμού. Και μιλάω συνέχεια γι’ αυτήν σε παροντικούς χρόνους, γιατί είναι πάντα εδώ περήφανη. Όχι ως φυσική παρουσία αλλά ως ένα ανεξάντλητο πνευματικό σχολείο.
Έφυγε 1η Απριλίου. Σαν ψέμα. Ακριβώς τη μέρα που ένας άλλος σημαντικός άνθρωπος ήρθε. Καλή συνέχεια σε όλους μας.
Φωτό από: www.dreamzone.com
