Το τηλέφωνο χτυπάει για δεύτερη φορά μέσα σε 5 λεπτά.
– Ναι;
– Έλα… έχω πρόβλημα. Δεν βρίσκω τα κλειδιά και είναι και του σπιτιού και του αυτοκινήτου…
– Με πήρες και πριν; Δεν το άκουσα. Έρχομαι αμέσως.
Το «αμέσως» όμως δεν είναι ακριβώς «αμέσως», είναι σε περίπου 6-7 λεπτά, γιατί μέσα στο αυτοκίνητο υπάρχουν ψώνια που χρειάζονται ψυγείο και πρέπει να ανεβούν στο σπίτι.
Υπολογίστε λοιπόν, την καθυστέρηση που ήδη έχει προκύψει για την «άμεση» αναζήτηση των κλειδιών: 5 λεπτά για το δεύτερο τηλεφώνημα που βρήκε απάντηση και 6-7 λεπτά για τα ψώνια, συνολικά 11-12 λεπτά αργότερα.
Ο «άτυχος» περιμένει έξω από το σπίτι του, απ’ όπου ο φίλος του πηγαίνει και τον παραλαμβάνει με το αυτοκίνητό του. Οι δύο φίλοι με την κόρη του ενός ήταν και πριν από λίγο μαζί βόλτα με το αυτοκίνητο, πέρασαν από την παιδική χαρά και μετά πήγαν για καφεδάκι. Μέσα σε αυτή τη διαδρομή συνέβη το «ατυχές» γεγονός. Αρχίζουν λοιπόν, την κλασική σε αυτές τις περιπτώσεις συζήτηση για το πού κινήθηκαν και πού πιθανόν είναι τα κλειδιά.
– Βρήκες τίποτα στο αυτοκίνητο;… ξεκινάει ο «άτυχος».
– Όχι, έψαξα αλλά δεν είναι… απαντάει ο «οδηγός».
– Μάλλον θα έχουν πέσει στην καφετέρια… συνεχίζει ο «άτυχος».
– Είχες αφήσει το μπουφάν σου πάνω στο σκαμπό και όπως το σήκωσες μπορεί να έπεσαν. Όμως μου κάνει εντύπωση, γιατί κάτω το δάπεδο ήταν πλαστικό και δύο μπρελόκ με κλειδιά θα έκαναν θόρυβο. Άσε που χύθηκε και ο καφές και ήρθε η σερβιτόρα να σφουγγαρίσει, οπότε όλοι κοιτάξαμε κάτω. Θα τα είχαμε δει… αναλύει ο «οδηγός».
– Λες;… λέει ο «άτυχος».
– Λέω ότι όπου κι αν είναι θα τα βρούμε… λέει ο «οδηγός».
– Εντάξει κι αν δεν τα βρούμε, τι να κάνουμε; Έχω τα δεύτερα, αν και το μπρελόκ του αυτοκινήτου είναι με το αντικλεπτικό και θα πρέπει μετά να φτιάχνω καινούργιο… σκέφτεται απαισιόδοξα ο «άτυχος».
– Με ακούς τι σου λέω; Θα τα βρούμε τα κλειδιά. Μη σκέφτεσαι τι θα γίνει αν δεν τα βρούμε, σκέψου πού θα πάμε για να τα βρούμε… απαντάει δείχνοντας το δρόμο ο «οδηγός».
Ο ένας φίλος, ο «οδηγός», είχε εστιάσει την ενέργεια και τη σκέψη του αποκλειστικά στο πού και πώς θα βρεθούν τα κλειδιά, ο άλλος, ο «άτυχος», είχε ήδη αρχίσει να μελετάει τα εναλλακτικά σενάρια της απώλειας.
– Μήπως σου έπεσαν στην παιδική χαρά; Εκεί πού σήκωνες τη μικρή για να τη βάλεις στα παιχνίδια;… συνεχίζει ο «οδηγός» την αναζήτηση. Εκεί είναι και το χαλίκι κάτω και αν σου έπεσαν, μπορεί να μην τα άκουσες.
– Είναι πιθανό… απαντάει ο «άτυχος». Γιατί κάποια στιγμή, θυμάμαι τώρα, κράτησα ανάποδα το μπουφάν μου.
– Εκεί θα πάμε πρώτα, στην παιδική χαρά… λέει με αποφασιστικότητα ο «οδηγός».
Οι δύο φίλοι, όσο ήταν στο αυτοκίνητο, αποφάσισαν πού πρέπει να κοιτάξουν πρώτα, αποφάσισαν ποιο θα είναι το σχέδιό τους με βάση τα γεγονότα και τις πιθανότητες μα πάνω απ’ όλα αποφάσισαν ότι θα βρουν τα κλειδιά.
Ο «οδηγός» επιτάχυνε το αυτοκίνητο και ακριβώς, ακριβώς τη στιγμή που πάρκαραν έξω από την παιδική χαρά, ένας μικρός αθίγγανος πέρασε σφαίρα την είσοδό της.
Οι δύο φίλοι πλησίασαν και ο «άτυχος» είπε:
– Κάτι κρατάει στα χέρια του…
Ο «οδηγός» μπήκε μπροστά αποφασισμένος και η αποφασιστικότητά του να δει τι κρατάει έμοιασε στα μάτια του πιτσιρικά με απειλή. Ξεκίνησε να ανεβαίνει τα σκαλιά της τσουλήθρας και με ταχυδακτυλουργικό τρόπο άφησε τα δύο μπρελόκ με τα κλειδιά πάνω στα χαλίκια.
Σκεφτείτε, αυτός ο πιτσιρικάς στο μεσοδιάστημα είχε πάει με τα κλειδιά ποιος ξέρει πού. Θυμηθείτε, ο «οδηγός» καθυστέρησε συνολικά περίπου 11-12 λεπτά στην αρχή της αναζήτησης. Και όλα αυτά γιατί έγιναν; Για έναν προφανή λόγο… Για να βρεθούν όλοι μαζί ακριβώς εκείνη τη μία και συγκεκριμένη στιγμή στην παιδική χαρά. Όλα αυτά έγιναν για να βρεθούν τα κλειδιά!
Πριν από λίγο καιρό ήταν στην Ελλάδα ο Πάολο Κοέλο. Θυμηθείτε τι έχει γράψει… «Όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις.»
Εσείς πιστεύετε ότι η αποφασιστικότητα των δύο φίλων και κυρίως του «οδηγού» να βρεθούν τα κλειδιά δεν έπαιξε κανένα ρόλο; Εγώ πιστεύω ακριβώς το αντίθετο.
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net
