- Οι μάχες που σημάδεψαν την Ελληνική Επανάσταση
- Η μάχη της Αλαμάνας και ο θάνατος του Αθανάσιου Διάκου
- Η Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος
- Η μάχη του Βαλτετσίου και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
- Η καταστροφή των Ψαρών
- Οι άλλες σημαντικές μάχες της επανάστασης: το Μανιάκι, τα Δερβενάκια
Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήταν η πιο σημαντική στιγμή της νεώτερης ελληνικής ιστορίας και ανέδειξε ηρωικές προσωπικότητες που κέρδισαν τη δόξα τους στο πεδίο των μαχών.
Αυτές είναι μερικές από τις πιο σημαντικές μάχες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Η μάχη της Αλαμάνας
Η μάχη έγινε στις 23 Απριλίου 1821 και μπορεί οι Έλληνες να ηττήθηκαν, όμως, ανέδειξαν τον ήρωα Αθανάσιο Διάκο. Μετά την εξέγερση των Ελλήνων, ο Ομέρ Βρυώνης κατέβηκε με 9.000 άνδρες από τα Ιωάννινα για να καταπνίξει την επανάσταση στην Πελοπόννησο. Ο Αθανάσιος Διάκος, ο Πανουργιάς και ο Δυοβουνιώτης, με περίπου 1.500 αρματολούς, συμφώνησαν να του κλείσουν το δρόμο και οχυρώθηκαν στα περάσματα που οδηγούσαν στη Βοιωτία και στη Φωκίδα. Ο Διάκος ανέλαβε να υπερασπιστεί τη γέφυρα της Αλαμάνας στον Σπερχειό και τα Πουριά, από όπου περνούσε ο δρόμος που οδηγούσε στις Θερμοπύλες. Οι εχθροί ήταν πολλοί και η μάχη άνιση. Αν και τα περισσότερα από τα παλικάρια του σκοτώθηκαν, ο Διάκος αρνήθηκε να υποχωρήσει και τελικά τραυματίστηκε και πιάστηκε αιχμάλωτος. Η γενναιότητα του Διάκου εντυπωσίασε τον Ομέρ Βρυώνη, ο οποίος του πρότεινε να αλλαξοπιστήσει και να πολεμήσει για τους Τούρκους. Αυτός αρνήθηκε και έτσι αποφασίστηκε να θανατωθεί παραδειγματικά με ανασκολοπισμό, αφού είχε σκοτώσει πολλούς τοπικούς Οθωμανούς αξιωματούχους. Ο θάνατός του ήταν αργός και βασανιστικός, αλλά ταυτόχρονα ηρωικός, κάτι που έδωσε δύναμη στους Έλληνες να συνεχίσουν τον αγώνα και δημιούργησε έναν από τους πρώτους θρύλους της Ελληνικής επανάστασης.
Η Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς
Η μάχη στο Χάνι της Γραβιάς έγινε στις 8 Μαΐου του 1821, όπου ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, με μόλις 120 άνδρες, νίκησε το στρατό του Ομέρ Βρυώνη.
Ο Ανδρούτσος πίστευε ότι έπρεπε πάση θυσία να αντιμετωπίσουν το στρατό του Ομέρ Βρυώνη, πριν περάσει στην Πελοπόννησο από το Γαλαξίδι και καταπνίξει την επανάσταση.
Στις 3 Μαΐου, έφθασε με μια ομάδα από 120 περίπου άνδρες στο πλινθόκτιστο Χάνι της Γραβιάς στη Φωκίδα, στους πρόποδες του Παρνασσού. Οι άλλοι καπεταναίοι, ο Πανουργιάς και ο Δυοβουνιώτης, έπιασαν τα βουνά δεξιά κι αριστερά από το πέρασμα της Γραβιάς και ο Ανδρούτσος με τα παλικάρια του κλείστηκε στο Χάνι της Γραβιάς, το οποίο μετέτρεψαν σε απόρθητο φρούριο.
Όταν έφτασε ο Βρυώνης με τα στρατεύματά του στο Χάνι, δέχτηκε καταιγισμό πυρών. Αμέσως, διέλυσε τους επαναστάτες που βρίσκονταν στα γύρω βουνά και επικεντρώθηκε στο Χάνι. Οι Τούρκοι επιτέθηκαν τρεις φορές, αλλά και τις τρεις αποκρούστηκαν με μεγάλες απώλειες. Ο θυμωμένος με την ανικανότητα των αξιωματικών του Ομέρ Βρυώνης και βλέποντας τις μεγάλες του απώλειες, διέταξε να σταματήσουν τις επιθέσεις μέχρι να φέρει την επόμενη μέρα κανόνια από τη Λαμία για να ισοπεδώσει το Χάνι. Ο Ανδρούτσος και οι άντρες του, που είχαν μόλις 6 απώλειες, κατάλαβαν το σχέδιο του Βρυώνη και έφυγαν κρυφά στις 2 το βράδυ, περνώντας μέσα από τις γραμμές του εχθρού.
Στη μάχη στο Χάνι της Γραβιάς, οι Τούρκοι είχαν 300 νεκρούς και πάνω από 600 τραυματίες. Ήταν μια τεράστια επιτυχία που έδωσε χρόνο στην επανάσταση και εμψύχωσε τους Έλληνες.
Η μάχη του Βαλτετσίου
Η μάχη του Βαλτετσίου έγινε στις 12-13 Μαΐου 1821 και είναι μια από τις πιο σημαντικές μάχες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη των Ελλήνων και οδήγησε στην Άλωση της Τριπολιτσάς. Οι Έλληνες, υπό τις εντολές του Κολοκοτρώνη, κατατρόπωσαν το στρατό του Κεχαγιάμπεη, που ήθελε να αποτρέψει την Άλωση της Τριπολιτσάς και να καταπνίξει την επανάσταση. Η μάχη έγινε στο χωριό Βαλτέτσι της Μαντινείας και μετά από 23 ώρες γενναίας αντίστασης και ενώ οι Τούρκοι κινδύνευαν με περικύκλωση, ο Κεχαγιάμπεης διέταξε υποχώρηση. Συνολικά οι Τούρκοι είχαν 500 νεκρούς και 600 τραυματίες, ενώ οι Ελλήνες είχαν μόλις 4 νεκρούς και 17 τραυματίες. Στα χέρια των Ελλήνων έπεσε και μεγάλος αριθμός πολεμικού υλικού, ικανού να εξοπλίσει 4.000 άνδρες. Η νίκη αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων και οδήγησε στην Άλωση της Τριπολιτσάς.
Η Άλωση της Τριπολιτσάς
Η κατάληψη της Τρίπολης έγινε στις 23 Σεπτεμβρίου 1821, έξι μήνες μετά από την έναρξη της επανάστασης του 1821 και αποτέλεσε καθοριστικό σταθμό στην πορεία της Ελληνικής Επανάστασης, αφού κατάφερε να εδραιώσει την επικράτηση των Ελλήνων σε όλη την Πελοπόννησο.
Η Τριπολιτσά ήταν το σημαντικότερο διοικητικό, στρατιωτικό και οικονομικό κέντρο της Πελοποννήσου και έδρα του βιλαετιού του Μοριά με διοικητή τον Πασά του Μορέως. Προστατευόταν από τείχος μήκους 3,5 χλμ., ύψους περίπου 4 μ. και πάχους 2 μ. και είχε πύργους με διπλές πολεμίστρες, και τριάντα κανόνια.
Αυτός που επέμενε για την άλωση της Τρίπολης ήταν Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος συνέλαβε και το σχέδιο της πολιορκίας της. Στις αρχές Μαΐου του 1821, 10.000 επαναστάτες ξεκίνησαν την πολιορκία της Τριπολιτσάς, οδηγώντας τον πληθυσμό της σε πείνα και εξαθλίωση. Στην Τριπολιτσά κατοικούσαν 35.000 άνθρωποι, κυρίως Τούρκοι, Έλληνες, Αλβανοί και Εβραίοι.
Στρατηγοί των Ελλήνων ήταν οι Κολοκοτρώνης, Μαυρομιχάλης, Γιατράκος και Αναγνωσταράς. Αρχιστράτηγος της επιχείρησης ορίσθηκε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, αλλά ιθύνων νους ήταν ο Κολοκοτρώνης.
Μετά από αρκετές διαπραγματεύσεις για την παράδοση της πόλης, οι οποίες όμως δεν κατέληξαν πουθενά, οι Έλληνες κατάφεραν στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821, να μπουν στην πόλη και να την καταλάβουν. Ακολούθησε μια ανελέητη σφαγή και ένα πρωτοφανές πλιάτσικο από τους επαναστάτες, απέναντι σε όλο τον πληθυσμό, ακόμα και στα γυναικόπαιδα. Οι μόνοι που έφυγαν αλώβητοι ήταν οι Αλβανοί, μετά από συμφωνία που έκαναν με τον Κολοκοτρώνη και με την υπόσχεση να ενωθούν με τον Αλή Πασά στα Γιάννενα και να πολεμήσουν εναντίον του Σουλτάνου.
Στην Άλωση της Τριπολιτσάς έγιναν πολλές ακρότητες και παράνομες δοσοληψίες και χρηματισμοί, όμως για την επανάσταση ήταν μια αποφασιστική νίκη που κατάφερε να εδραιώσει την κυριαρχία των Ελλήνων στην Πελοπόννησο.
Η μάχη του Πέτα
Η μάχη του Πέτα έγινε στις 4 Ιουλίου του 1822, στο χωριό Πέτα, 5 χιλιόμετρα ανατολικά της Άρτας και ήταν μια από τις πιο οδυνηρές ήττες των Ελλήνων. Από την μια μεριά ήταν οι Έλληνες, το Τάγμα των Φιλελλήνων και ένα σώμα Επτανησίων και απέναντι, ο τακτικός Οθωμανικός στρατός ενισχυμένος από μισθοφόρους Τουρκαλβανούς. Παρά την ηρωική και λυσσαλέα αντίσταση, κυρίως των φιλελλήνων και των Επτανησίων, ο απολογισμός της μάχης ήταν τραγικός για τους Έλληνες. Το ένα τρίτο του τακτικού στρατού, 68 φιλέλληνες σκοτώθηκαν και οι μισοί επτανήσιοι σκοτώθηκαν, ενώ οι Τούρκοι έχασαν 600 άνδρες. Αυτή ήταν μια από τις πιο βαριές ήττες του ελληνικού στρατού, που οδήγησε στην συνθηκολόγηση των Σουλιωτών.
Η Μάχη στα Δερβενάκια
Η Μάχη στα Δερβενάκια, γνωστή και ως Σφαγή του Δράμαλη, ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες που έγιναν κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Η μάχη έγινε στις 26 Ιουλίου 1822, σε δύο από τα τέσσερα μικρά ορεινά περάσματα μεταξύ Κορίνθου και κοιλάδας του Άργους και οι Έλληνες, με αρχηγό τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, κατατρόπωσαν το στρατό του Μαχμούτ Πασά Δράμαλη. Στη μάχη, εκτός του Κολοκοτρώνη, διακρίθηκαν ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο Παπαφλέσσας και ο Νικηταράς, στον οποίο δόθηκε το προσωνύμιο Τουρκοφάγος.
Η καταστροφή των Ψαρών
Η άλωση των Ψαρών και η σφαγή των κατοίκων τους από τους Τούρκους έγινε τον Ιούνιο του 1824.
Τα Ψαρά, ένα μικρό νησί στα βορειοδυτικά της Χίου, ήταν η τρίτη ναυτική δύναμη της Ελλάδας, μετά την Ύδρα και τις Σπέτσες. Ανέδειξε ξακουστούς καπεταναίους, όπως ο Παπανικολής, ο Κανάρης και ο Πιπίνος, οι οποίοι είχαν προκαλέσει μεγάλη ζημιά στον τουρκικό στόλο με τη δράση τους.
Έτσι τον Ιούνιο του 1824, ο Σουλτάνος αποφάσισε να σβήσει από το χάρτη το νησί και έστειλε τον Οθωμανικό στόλο με 10.000 στρατιώτες. Οι Ψαριανοί επέλεξαν να υπερασπιστούν το νησί τους με στρατό ξηράς και μάλιστα αφαίρεσαν τα πηδάλια από τα πλοία τους, για να μην μπορεί κανένας να λιγοψυχήσει και να φύγει.
Στις 20 Ιουνίου, ο στόλος που αποτελούνταν από σχεδόν 200 πλοία, έφτασε στα Ψαρά και μετά από δύο ημέρες έκανε απόβαση στο βορειανατολικό τμήμα του νησιού, κάποιοι λένε με προδοσία.
Οι Τούρκοι βγήκαν στο νησί και άρχισαν να σφάζουν ανελέητα. Το μόνο που αντιστεκόταν ακόμα ήταν το κάστρο της πόλης. Η φρουρά του κάστρου, στην οποία ήταν και 600 Θεσσαλομακεδόνες, πολέμησε γενναία για δύο ημέρες, μέχρι που έπεσε βόμβα στη δεξαμενή νερού. Όταν οι Τούρκοι έκαναν έφοδο, οι πολιορκημένοι έβαλαν φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και ανατινάχθηκαν, παίρνοντας μαζί τους και αρκετούς εχθρούς. Μετά την ολοκληρωτική ήττα των Ελλήνων ακολούθησαν σφαγές, αιχμαλωσίες και λεηλασίες. Όσοι σώθηκαν προσπάθησαν να μπουν στα πλοία, αλλά δεν είχαν πηδάλια. Κάποιοι σώθηκαν και κατέφυγαν πρώτα στη Μονεμβασιά και μετά στην Αίγινα.
Από τους περίπου 7.000 Ψαριανούς σφαγιάσθηκαν περισσότεροι από τους μισούς, ενώ 3.500 διέφυγαν. Όσον αφορά τους πρόσφυγες από τη Χίο και τα γύρω νησιά που βρίσκονταν στα Ψαρά – συνολικά 25.000 άνθρωποι – οι απώλειες, νεκροί και αιχμάλωτοι, έφτασαν τις 15.000. Οι νεκροί Τούρκοι στρατιώτες έφτασαν τις 2.000.
Η πολιορκία του Μεσολογγίου
Διαβάστε την εδώ: https://www.tsemperlidou.gr/mind-spa/society-relationships/i-eksodos-tou-mesolongiou
Η Μάχη στο Μανιάκι
Η Μάχη στο Μανιάκι έγινε στις 20 Μαΐου 1825, στο Μανιάκι της Μεσσηνίας, ανάμεσα στους Αιγύπτιους του Ιμπραήμ Πασά και τους Έλληνες με αρχηγό τον Παπαφλέσσα, ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη. Ο Παπαφλέσσας, Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Κουντουριώτη, βλέποντας τον αγώνα να καταρρέει εξαιτίας της απόβασης του Ιμπραήμ και της εμφύλιας διαμάχης, αποφάσισε να αντιμετωπίσει το Ιμπραήμ στο Μανιάκι. Βέβαια, στο πίσω μέρος του μυαλού του ήταν να κερδίσει τη μάχη και να ρίξει την Κυβέρνηση Κουντουριώτη, για να σχηματίσει ο ίδιος Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας.
Ο Παπαφλέσσας με 1.300 άντρες έπιασε τα υψώματα στο Μανιάκι, ελπίζοντας ότι σύντομα θα έφταναν ενισχύσεις. Όμως, οι ενισχύσεις δεν φάνηκαν και στη θέα των 6.000 στρατιωτών του Ιμπραήμ, πολλοί λιγοψύχησαν και έφυγαν. Μόλις 600 άνδρες έμειναν να υπερασπιστούν τις θέσεις του και σφαγιάστηκαν όλοι, ανάμεσά του και ο Παπαφλέσσας.
Η Μάχη των Μύλων
Η Μάχη των Μύλων έγινε στις 13 Ιουνίου 1825 και έσωσε το Ναύπλιο από την απειλή του Ιμπραήμ. Στους Μύλους, χωριό με 30 σπίτια, 7 χλμ νότια του Άργους, υπήρχαν μεγάλα αποθέματα δημητριακών τα οποία είχε συγκεντρώσει εκεί η κυβέρνηση για τον εφοδιασμό του στρατού του Κολοκοτρώνη. Παρόλη όμως τη σπουδαιότητά τους, οι Μύλοι ήταν ανοχύρωτοι. Τότε ο Γιάννης Μακρυγιάννης, σίγουρος πως ο Ιμπραήμ θα κατευθυνόταν από εκεί για το Ναύπλιο, αποφάσισε την οχύρωση των Μύλων. Μετά από μια-δύο ημέρες από την άφιξη του Μακρυγιάννη, κατέφθασαν ενισχύσεις με αρχηγό το Δημήτριο Υψηλάντη. Ως τις 12 Ιουνίου, η δύναμη των Ελλήνων είχε φτάσει τους 480 άνδρες. Όταν έφτασε ο Αιγυπτιακός στρατός του Ιμπραήμ, οι Έλληνες πρόβαλαν γενναία αντίσταση, καταφέρνοντας να οδηγήσουν το στρατό του Ιμπραήμ σε υποχώρηση και να αποτρέψουν την κατάληψη του Ναυπλίου. Η μάχη των Μύλων ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη των Ελλήνων έπειτα από μια σειρά από ήττες, και απέτρεψε την κατάληψη του Ναυπλίου.
Metatag: Οι μεγάλες μάχες του 1821 και οι ήρωες που πολέμησαν σε αυτές. Επηρέασαν την εξέλιξη της Επανάστασης και οδήγησαν στην νίκη των Ελλήνων.
