ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΣΧΕΣΕΙΣ

Μπουμπουλίνα, Μαντώ Μαυρογένους και οι γυναίκες ηρωίδες της ελληνικής επανάστασης του 1821!

Post by: 23/03/2024 0 comments
  • Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, η σημαντικότερη ηρωίδα της επανάστασης.
  • Μαντώ Μαυρογένους, η αριστοκρατική και γενναία γυναίκα.
  • Η Ασήμω Γκούραινα, η Φιλική Μαριγώ Ζαραφοπούλα και οι αφανείς ηρωιδες της Ελληνικής Επανάστασης.

Η Επανάσταση του 1821 αποτελεί ορόσημο για την σύγχρονη ιστορία μας, που ανέδειξε κορυφαίες προσωπικότητες και αληθινούς ήρωες. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν άντρες, αλλά δεν έλειψαν και τα παραδείγματα σημαντικών γυναικών που βοήθησαν την επανάσταση και αγωνίστηκαν σκληρά, δίνοντας την περιουσία τους, ακόμα και τη ζωή τους για την απελευθέρωση της Ελλάδας!

Λασκαρίνα “Μπουμπουλίνα” Πινότση.

Ίσως η σημαντικότερη ηρωίδα της ελληνικής επανάστασης. Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα κατάγονταν από την Ύδρα, αλλά γεννήθηκε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, όπου ήταν φυλακισμένος ο πατέρας της, Σταυριανός Πινότσης, επειδή συμμετείχε στα Ορλωφικά.

Παντρεύτηκε δύο φορές, την πρώτη με τον Σπετσιώτη Δημήτριο Γιάννουζα και τη δεύτερη με τον Σπετσιώτη πλοιοκτήτη και πλοίαρχο Δημήτριο Μπούμπουλη. Και οι δύο σκοτώθηκαν από πειρατές, αλλά της άφησαν μια τεράστια περιουσία την οποία διαχειρίστηκε σοφά και, στο τέλος, τη διέθεσε όλη για την Επανάσταση.

Η Μπουμπουλίνα ήταν μια πολύ δυναμική, έξυπνη, θαρραλέα και ανεξάρτητη γυναίκα, ειδικά για τα δεδομένα της εποχής. Μεγάλωσε στη θάλασσα και η ζωή της ήταν γεμάτη ταξίδια και περιπέτειες. Ο δυναμισμός της ήταν τόσο μεγάλος, που κάποτε, όταν οι Τούρκοι διέταξαν τη σύλληψή της και την κατάσχεση της περιουσίας της, αυτή κατάφερε να συναντήσει και να εντυπωσιάσει τη μητέρα του Σουλτάνου, Βαλιντέ Σουλτάνα, ώστε να μεσολαβήσει για να της δοθεί χάρη.

Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία, αν και στα κατώτερα στρώματα, αφού δεν επιτρέπονταν γυναίκες. Με την έναρξη της επανάστασης, συμμετείχε ενεργά στις μάχες με το πολεμικό της πλοίο «Αγαμέμνων», αλλά και προσφέροντας χρήματα και όπλα στον αγώνα. Συντηρούσε το δικό της εκστρατευτικό σώμα από Σπετσιώτες, που τους αποκαλούσε «γενναία μου παλικάρια» και έλαβε μέρος στην απελευθέρωση του Ναυπλίου και της Τρίπολης.

Στο τέλος, έχοντας ξοδέψει όλη της την περιουσία, η Ελληνική Κυβέρνηση την εξόρισε στις Σπέτσες, επειδή απαίτησε να απελευθερωθεί ο Κολοκοτρώνης, ο οποίος ήταν και συγγενής της, αφού η κόρη της είχε παντρευτεί το γιο του.

Εκεί, πέθανε από ελληνικό βόλι, πάνω σε μια λογομαχία με την οικογένεια των Κουτσαίων, η οποία ήταν η οικογένεια της αγαπημένης του γιού της. Ένα άδοξο τέλος για μια τόσο μεγάλη ηρωίδα, η οποία είναι, ακόμα και σήμερα, η μοναδική γυναίκα στον κόσμο που τιμήθηκε με το βαθμό του ναυάρχου από τους Ρώσους.

Μαντώ Μαυρογένους.

Η Μαντώ Μαυρογένους ήταν κόρη του εμπόρου και μέλους της Φιλικής Εταιρείας, Νικόλαου Μαυρογένη και της Ζαχαράτης Χατζή Μπάτη. Γεννήθηκε στην Τεργέστη, αλλά η καταγωγή της ήταν από τις Κυκλάδες. Ήταν μια αριστοκρατική, όμορφη γυναίκα, που μιλούσε άπταιστα γαλλικά, ιταλικά και τούρκικα και βοήθησε πολύ στη διάδοση του φιλελληνικού κλίματος στην Ευρώπη, με τις εμπνευστικές επιστολές που έστελνε στις κυρίες της υψηλής κοινωνίας στο Παρίσι και στο Λονδίνο.

Μετά το θάνατο του πατέρα της εγκαταστάθηκε στην Τήνο και στη συνέχεια στη Μύκονο. Εκεί έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέγερση του νησιού και διέθεσε την περιουσία της για τον αγώνα και για να προστατεύσει τις Κυκλάδες από τις επιθέσεις των Αλγερινών πειρατών. Η ίδια πήρε μέρος σε μάχες κατά των Τούρκων στην Κάρυστο, το Πήλιο και τη Φθιώτιδα, δείχνοντας ηρωισμό και θάρρος, πάρα την εύθραυστη ομορφιά της.

Μετά την επανάσταση εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο και τιμήθηκε από τον Καποδίστρια με το βαθμό του αντιστράτηγου. Εκεί ερωτεύτηκε τον Δημήτριο Υψηλάντη, ένας έρωτας που, όμως, δεν είχε ευτυχή κατάληξη. Μετά τις έντονες συγκρούσεις της με τους πολιτικούς της αντιπάλους, εξορίστηκε από το Ναύπλιο και κατέφυγε πάμφτωχη, λησμονημένη και πικραμένη στην Πάρο, όπου είχε συγγενείς. Εκεί, δυστυχώς, θα προσβληθεί από τυφοειδή πυρετό και τον Ιούλιο του 1840, σε ηλικία 44 ετών, θα σβήσει ξεχασμένη από όλους.

Ασήμω Γκούραινα.

Η Ασήμω ήταν γυναίκα του Γιάννη Γκούρα, ο οποίος ήταν πρωτοπαλίκαρο του Οδυσσέα Ανδρούτσου και, αργότερα, φρούραρχος των Αθηνών. Ήταν μια εντυπωσιακή γυναίκα με επιβλητική ομορφιά και ψηλή κορμοστασιά για αυτό και την αποκαλούσαν και Νταλιάνα (από το νταλιάνι, που ήταν το μακρύ καριοφίλι). Μετά το θάνατο του Γκούρα από τουρκικό βόλι κατά την πολιορκία της Ακρόπολης από τον Κιουταχή το 1826, η Γκούραινα θα αναλάβει την αρχηγία των πολιορκημένων, έχοντας στο πλευρό της τα παλικάρια του Γκούρα. Κράτησε σκληρή άμυνα μέχρι την έλευση του νέου φρούραρχου, Νικόλαου Κριεζιώτη, με τον οποίο σύναψε πολύ γρήγορα σχέση, προκαλώντας έτσι τα σχόλια της κοινή γνώμης.

Μαριγώ Ζαραφοπούλα.

Η Μαριγώ Ζαραφοπούλα γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήταν από τις λίγες γυναίκες-μέλη της Φιλικής Εταιρίας. Όταν ο Ασημάκης Θεοδώρου πρόδωσε την εταιρία στους Οθωμανούς, η Ζαραφοπούλα χρησιμοποίησε τις γνωριμίες της και την επιρροή της για να μάθει πληροφορίες και να βοηθήσει στην απόδραση των Φιλικών από την Πόλη. Μετά την απόδρασή της από την Κωνσταντινούπολη, έφτασε στην Ελλάδα με ένα αρκετά μεγάλο ποσό, το οποίο διέθεσε για τον αγώνα. Χρηματοδότησε τις εκστρατείες του Φαβιέρου στην Κάρυστο και του Χατζημιχάλη στην Κρήτη, ενώ έδρασε ως κατάσκοπος στην Τριπολιτσά και το Ναύπλιο. Πέθανε άπορη μετά το 1865.

Η Κωνσταντία Ζαχαριά, μαζί με άλλες γυναίκες από τα ορεινά χωριά, έφτασε στο χωριό Λεοντάρι, κατέβασε την τουρκική σημαία, σκότωσε τον Τούρκο διοικητή και έκαψε το σπίτι του.

Η Δόμνα Βισβίζη, γεννήθηκε στον Αίνο της Θράκης και μαζί με τον άνδρα της, Χατζή Αντώνη Βισβίζη, παίρνει μέρος σε ναυμαχίες στο Άγιο Όρος, τη Λέσβο και τη Σάμο. Με το θάνατο του άνδρα της, αναλαμβάνει η ίδια τη διοίκηση του πλοίου και συνεχίζει τον αγώνα της στην Εύβοια με το πλοίο της «Καλομοίρα».

Η Μόσχω Τζαβέλλα ήταν γυναίκα του Λάμπρου Τζαβέλλα από το Σούλι. Πολέμησε το 1792 εναντίον του Αλή Πασά, στη μάχη της Κιάφας, ως αρχηγός 400 Σουλιωτισσών. Όταν οι Τουρκαλβανοί προσπάθησαν να τις αιχμαλωτίσουν, αυτές τους επιτέθηκαν και κατάφεραν να τους τρέψουν σε φυγή.

Η Δέσπω Μπότση ήταν άλλη μία Σουλιώτισσα που πολέμησε τα στρατεύματα του Αλή Πασά. Για να αποφύγει τους στρατιώτες και να γλυτώσει την οικογένειά της, κλείστηκε μαζί με τα γυναικόπαιδα που είχε υπό την προστασία της στο κάστρο του Δημουλά. Όταν τελείωσαν τα βόλια, για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού, έβαλε φωτιά στο μπαρούτι και τίναξε το κάστρο στον αέρα, παίρνοντας μαζί και αρκετούς Τουρκαλβανούς.

Οι Σουλιώτισσες.

Οι Σουλιώτισσες είχαν μεγάλη ψυχική δύναμη αλλά και εξουσία στην τοπική κοινωνία. Πολύ συχνά ακολουθούσαν τους άντρες τους στον πόλεμο, φροντίζοντας για τη μεταφορά των όπλων και των πυρομαχικών. Μάλιστα, ήταν αυτές που κορόιδευαν όποιον τολμούσε να δειλιάσει και του έπαιρναν τα όπλα. Η δειλία ήταν μεγάλη ντροπή και η γυναίκα του δειλού, έπαιρνε τελευταία νερό από τη βρύση.  Ο χορός του Ζαλόγγου είναι μια ηρωική πράξη, που δείχνει το σθένος των γυναικών του Σουλίου. Το Δεκέμβριο του 1803, οι Σουλιώτισσες, για να μην πέσουν στα χέρια του Αλή Πασά, προτίμησαν τα πέσουν χορεύοντας στο γκρεμό, παρά να ατιμαστούν στα χέρια του εχθρού.

Οι γυναίκες του Μεσολογγίου.

Το Μεσολόγγι πολιορκήθηκε για έναν ολόκληρο χρόνο και σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας, οι γυναίκες πολέμησαν στο πλευρό των αντρών, μεταφέροντας πυρομαχικά, δίνοντάς τους κουράγιο και φροντίζοντας τους τραυματίες. Στην ηρωική έξοδο, μάλιστα, αρκετές αποφάσισαν να θυσιαστούν και φορώντας αντρικά ρούχα, πέθαναν πολεμώντας.

Οι γυναίκες της Χίου.

Η Χίος ήταν πολύ πλούσιο νησί με αρκετά προνόμια. Όταν ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ πληροφορήθηκε την κήρυξη της επανάστασης στο νησί, αποβιβάστηκε με εφτά χιλιάδες στρατιώτες, οι οποίοι έσφαξαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Όσες Χιώτισσες επέζησαν από τη σφαγή, πουλήθηκαν για σκλάβες. Αρκετές, όμως, προτίμησαν να αρνηθούν την τροφή για να πεθάνουν από την πείνα, παρά να ατιμαστούν. Το θάρρος και η δύναμη αυτών των γυναικών, ενέπνευσε το Γάλλο ζωγράφο Ντελακρουά, να ζωγραφίσει τον πίνακα «Η Σφαγή της Χίου» , ένας πίνακας που αφύπνισε την Ευρώπη και βοήθησε τον Αγώνα.

Οι γυναίκες της Φιλικής Εταιρείας.

Η Φιλική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1814 στην Οδησσό, από τους Τσακάλωφ, Ξάνθο και Σκουφά. Αρχικά, δεν επιτρεπόταν σε αυτήν η συμμετοχή γυναικών, αργότερα όμως, αρκετές γυναίκες έγινα μέλη και βοήθησαν σημαντικά τον ελληνικό αγώνα. Παραδείγματα είναι η Ελισάβετ Υψηλάντη, μητέρα του Δημητρίου και του Αλέξανδρου Υψηλάντη, η Ρωξάνη Σούτσου, γυναίκα του Μιχαήλ Σούτσου, που η ανάμιξή της στα της οργάνωσης ήταν εξαιρετικά σημαντική και η Σεβαστή Ξάνθου, σύζυγος του Φιλικού Εμμανουήλ Ξάνθου, που βοήθησε πολύ στις σχέσεις της Φιλικής Εταιρίας με εξέχουσες προσωπικότητες.

Η ιστοσελίδα έχει πληροφοριακό χαρακτήρα. Διαβάστε τους όρους χρήσης
Show Buttons
Hide Buttons