Η Κοιλάδα του Λίγηρα και τα εντυπωσιακά μνημεία της, είναι ένα από τα πιο μαγευτικά μέρη στη Γαλλία, για αυτό και έχει ανακηρυχτεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO. Τα κάστρα της, χτίστηκαν ή τροποποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό στη διάρκεια της γαλλικής Αναγέννησης, σε μια εποχή κατά την οποία η αυλή των Γάλλων βασιλέων ήταν εγκατεστημένη στην περιοχή.

Επιπλέον, το Πανεπιστήμιο της Ορλεάνης, ήταν τόπος συνάντησης κορυφαίων στοχαστών του ανθρωπισμού και της αναγέννησης, όπως ήταν ο Καλβίνος, ο Έρασμος, ο Φρανσουά Ραμπελαί και πολλοί άλλοι.

Φέτος, η Κοιλάδα του Λίγηρα γιορτάζει τα 500 χρόνια από 3 σημαντικά γεγονότα τής αναγεννησιακής της κληρονομιάς:

• το θάνατο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ο οποίος έζησε τα τελευταία χρόνια τής ζωής του στον πύργο Κλο Λυσέ.
• τη γέννηση της Αικατερίνης των Μεδίκων, Βασίλισσας της Γαλλίας, που πέθανε στο Κάστρο τής Μπλουά.
• και τη στιγμή που μπήκε η πρώτη πέτρα στα θεμέλια του εμβληματικού Château de Chambord (Σατώ ντε Σαμπόρ).

Château de Chambord

Το Σαμπόρ είναι το μεγαλύτερο κάστρο της κοιλάδας του Λίγηρα. Κτίστηκε ως κυνηγετικό καταφύγιο για τον Βασιλιά Φραγκίσκο Α΄, ο οποίος διατήρησε τις βασιλικές κατοικίες στο Μπλουά και στο Αμπουάζ. Ο Φραγκίσκος έμεινε στο κάστρο συνολικά 7 εβδομάδες σε όλη του τη ζωή, κυρίως κατά τη διάρκεια των κυνηγετικών του εξορμήσεων.

Το Σαμπόρ αποτελεί το σύμβολο της Γαλλικής Αναγέννησης και της εξουσίας ενός βασιλιά που αγαπούσε και προωθούσε τις τέχνες.

Το αρχικό σχέδιο του Σαμπόρ αποδίδεται, αν και με αμφιβολίες, στον Ντομένικο ντα Κορτόνα, ενώ μπορεί να είχε αναμιχθεί και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1519 και τελείωσε το 1547, αλλά το κάστρο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Το κάστρο έχει 426 δωμάτια, 83 σκάλες και 282 τζάκια. Σήμερα, μπορεί κανείς να επισκεφτεί 60 από αυτά και να απολαύσει μια συλλογή από 4.500 έργα τέχνης στα ανακαινισμένα του διαμερίσματα.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά του γνωρίσματα, είναι η στέγη του. Με την πρώτη ματιά φαίνεται συμμετρική, αλλά δεν είναι. Έχει δεκάδες πύργους, φεγγίτες και διακοσμητικά στοιχεία που παρουσιάζουν πολλές παραλλαγές. Ο Φραγκίσκος είχε πει ότι ήθελε κάτι που να μοιάζει με τον ουρανό της Κωνσταντινούπολης, για αυτό και οι πύργοι του, έχουν κάτι από την αισθητική των μιναρέδων.

Το άλλο διάσημο αρχιτεκτονικό του στοιχείο είναι η διπλή ελικοειδής σκάλα του. Δύο έλικες ανεβαίνουν μέχρι τον τρίτο όροφο, χωρίς ποτέ να συναντηθούν. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι έργο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, αλλά δεν είναι επιβεβαιωμένο.

Το κάστρο, πλαισιώνεται από ένα τεράστιο πάρκο με μαγευτικούς κήπους, δάση και καταφύγια θηραμάτων έκτασης 52,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ενώ περικλείεται από έναν τοίχο 31 χιλιομέτρων. Είναι μεγαλύτερο σε έκταση από το κέντρο του Παρισιού.

Στο κάστρο απεικονίζονται σε τοίχους και ταβάνια πάνω από 300 σαλαμάνδρες. Ήταν το σύμβολο του Βασιλιά Φραγκίσκου Α’ και είχε το μότο “τρέφομαι από καλές φωτιές και σβήνω τις κακές”. Η παράδοση έλεγε ότι οι σαλαμάνδρες είχαν τη δύναμη να μην καίγονται από τη φωτιά.

Σε μια νουβέλα, αναφέρεται ότι ο Φραγκίσκος ήθελε να εκτρέψει τον Λίγηρα, ώστε να μετατρέψει το κάστρο σε νησί, αλλά είναι καθαρά προϊόν φαντασίας.

Επειδή το κάστρο είχε χτιστεί ως κυνηγετικό καταφύγιο, δεν ήταν επιπλωμένο, δεν είχε επένδυση στους τοίχους, διακόσμηση, κουρτίνες, κουζινικά, οπότε κάθε φορά που ο Βασιλιάς το επισκέπτονταν, έπρεπε το προσωπικό του να φέρνει μαζί τα πάντα, ακόμα και τρόφιμα, αφού δεν υπήρχε κοντά κάποια πόλη ή χωριό, και η μόνη πηγή τροφής ήταν το κυνήγι.

Μετά το θάνατο του Φραγκίσκου από καρδιακή προσβολή το 1547, το κάστρο έμεινε εγκαταλελειμμένο για έναν ολόκληρο αιώνα.

Όταν ο Βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας, γνωστός και ως «βασιλιάς Ήλιος», κληρονόμησε το κάστρο, ξεκίνησε εργασίες ανακαίνισης και επέκτασης, τις οποίες όμως εγκατέλειψε, όταν άρχισε να χτίζει το Παλάτι των Βερσαλλιών. Πρόσθεσε όμως έναν στάβλο χωρητικότητας 1200 αλόγων.

Από το 1725 έως το 1733, έζησε εκεί ο έκπτωτος Βασιλιάς της Πολωνίας και πεθερός του Λουδοβίκου ΙΔ΄, Στανίσλαου Λεστσίνσκι.

Το 1745, ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ έκανε δώρο το κάστρο στον Μαυρίκιο της Σαξονίας, στρατάρχη του Γαλλικού στρατού, για να τον τιμήσει για την γενναιότητα και την προσφορά του στη Γαλλία. Ο Μαυρίκιος εγκατέστησε εκεί το σύνταγμά του, αλλά μετά το θάνατό του, το κάστρο εγκαταλείφθηκε για άλλη μια φορά.

Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, το κάστρο λεηλατήθηκε άγρια και όλα τα πολύτιμα αντικείμενα δημοπρατήθηκαν. Τα ξύλινα πατώματα ξηλώθηκαν για να πουληθούν ως ξυλεία, ενώ οι βαριές ξυλόγλυπτες πόρτες κάηκαν για να ζεσταθούν τα δωμάτια κατά τη διάρκεια των δημοπρασιών.

Μετά από αρκετές ακόμα περιπέτειες, το κάστρο πέρασε τελικά στα χέρια του Γαλλικού κράτους το 1930. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί από τους θησαυρούς του Μουσείου του Λούβρου, ανάμεσά τους και η Μόνα Λίζα, μεταφέρθηκαν στο κάστρο. Σώθηκαν από θαύμα, αφού κάποια στιγμή ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό έπεσε στο προαύλιο του κάστρου.

Σήμερα, το κάστρο λειτουργεί ως τουριστικό αξιοθέατο και μουσείο, που προσελκύει χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο.

Φωτό από: Camping La Citadelle / Loire Valley Tours / Camping La Poterie Mosnes