“Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί”
Τάσος Λειβαδίτης, «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα»
Στα 15 μου η μελέτη της ποίησης μου φαινόταν ένα τελείως καταναγκαστικό έργο. Αργότερα, αυτό άλλαξε ριζικά στην τρίτη λυκείου χάρη σε μια καθηγήτριά μου η οποία με προετοίμαζε στη Λογοτεχνία για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Μελετούσαμε μαζί τα ποιήματα, κρατάγαμε σημειώσεις και άρχισα να σκέφτομαι ότι μέσα από την ποίηση μπορώ να εκφράσω τις ανησυχίες, τα προβλήματα, και τα συναισθήματά μου.
Φυσικά και δεν επεδίωξα να γράψω δική μου ποίηση, αλλά μέσα από τους ποιητές που διάβαζα ένιωθα ότι μπορούσα να ταυτιστώ με τις δικές τους σκέψεις. Ποτέ δεν μου άρεσε να βρω τι ακριβώς «εννοεί ο ποιητής», όπως έλεγαν οι δάσκαλοί μου. Η ποίηση για μένα είναι μια έξοδος διαφυγής από την πραγματικότητα χωρίς πολλές αναλύσεις. Αγαπημένο ποιητή ακόμα δεν έχω, μόνο αγαπημένους στίχους που θα μείνουν χαραγμένοι στη μνήμη μου, ελπίζω για μια ζωή.
Στις 21 Μαρτίου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Η αρχική έμπνευση ανήκει στον ποιητή Μιχαήλ Μήτρα ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρία συγγραφέων να υιοθετηθεί ο θεσμός αυτός και στην Ελλάδα. Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή Κώστα Στεργιόπουλου, του τότε προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων. Η Λύντια Στεφάνου πρότεινε την 21η Μαρτίου, την ημέρα εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως ακριβώς η ποίηση συνδυάζει το φωτεινό πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους.
Η πρώτη ημέρα ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο Παλιό Ταχυδρομείο της πλατείας Κοντζιά. Την επόμενη χρονιά μετά από την εισήγηση του συγγραφέα Βασίλη Βασιλικού, πρέσβη της Ελλάδας στην Unesco, στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.