Τη σημερινή ημέρα επιβάλλεται να αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες, αλλά και τα δικαιώματά μας. Η Παγκόσμια Ημέρα Καταναλωτή καθιερώθηκε το 1983 με απόφαση του ΟΗΕ, σε ανάμνηση μιας ομιλίας του Αμερικανού προέδρου Τζον Κένεντι, που έθεσε τις βάσεις του καταναλωτικού κινήματος. Ο πρόεδρος παρουσίασε τα τέσσερα βασικά καταναλωτικά δικαιώματα: ικανοποίηση των βασικών αναγκών, ασφάλεια, πληροφόρηση κι επιλογή.

• Το σύστημα στη χώρα μας έχει ακόμη αρκετά προβλήματα και υπάρχουν αμέτρητα «παραθυράκια», τα οποία λειτουργούν ενάντια στους καταναλωτές Αν, όμως, εμείς οι ίδιοι οι καταναλωτές δεν απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας, δεν πρόκειται να μας τα παραχωρήσει κανείς από μόνος του. Μια καλή αρχή είναι να γίνουμε μέλη του Κέντρου Προστασίας Καταναλωτών (org), απ’ όπου μπορούμε να ενημερωνόμαστε αλλά και να προβούμε σε καταγγελίες. Άλλες εξίσου χρήσιμες οργανώσεις, είναι η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή (efpolis.gr) και η Γενική Ομοσπονδία Καταναλωτή Ελλάδας (inka.gr). Για ερωτήσεις, παράπονα και καταγγελίες υπάρχει η γραμμή καταναλωτή 1520.
• Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, θυμάμαι το περιστατικό που συνέβη σε μία φίλη και στο οποίο έτυχε να είμαι παρούσα και αποδεικνύει περίτρανα ότι χρειάζεται ακόμα δουλειά για να έχουμε όλοι μας και παντού τα τέσσερα βασικά καταναλωτικά δικαιώματα όπως παρουσιάζονται παραπάνω.
• Η φίλη μου, λοιπόν, αγόρασε ένα ζευγάρι παπούτσια από μαγαζί υποδημάτων στο Περιστέρι, και μετά από είκοσι ημέρες αποδείχτηκαν ελαττωματικά, αφού στο ένα η σόλα σκίστηκε στα δύο σαν να το είχες κόψει με μαχαίρι. Η φίλη επέστρεψε τα παπούτσια στο κατάστημα και περίμενε να της τα αντικαταστήσουν. Μετά από πέντε ημέρες και πολλά τηλεφωνήματα, την ενημέρωσαν ότι δεν υπήρχε διαθέσιμο ζευγάρι κι ότι έπρεπε να αγοράσει κάτι άλλο. Η ίδια όμως δεν ήθελε να αγοράσει κάτι άλλο, αφού επέλεξε να ψωνίσει το συγκεκριμένο ζευγάρι παπούτσια. Έτσι, ζήτησε να της επιστραφούν τα χρήματά της.
• Κάπου εκεί, άρχισε το θέατρο του παραλόγου. Η πωλήτρια ξέχασε ότι απέναντί της είχε έναν πελάτη, ο οποίος μάλιστα μέσα σε ένα μήνα είχε αγοράσει τέσσερα ζευγάρια παπούτσια, και της απάντησε ότι δεν φταίει το κατάστημα για το ελαττωματικό ζευγάρι, αλλά ο κατασκευαστής (τον οποίο επιλέγει το κατάστημα).
• Στη συνέχεια, της είπε ότι η επιστροφή χρημάτων είναι ενάντια στην πολιτική του καταστήματος, προσπαθώντας να αναγκάσει τη φίλη να πάρει κάτι άλλο. Στη συνέχεια, της τόνισε ότι αλλαγές γίνονται εντός δέκα ημερών, παρόλο που δεν είχε τεθεί θέμα αλλαγής αλλά ελαττωματικού προϊόντος και μάλιστα η ζημιά έγινε πάνω στις είκοσι ημέρες. Τέλος, υποστήριξε ότι δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει τι είδους χρήση μπορούσε να έχει κάνει η φίλη μου, ενώ φαινόταν ξεκάθαρα ότι δεν ήταν εξαιτίας φθοράς.
• Το αποτέλεσμα ήταν να της επιστρέψει μόνο τα μισά χρήματα από το συνολικό ποσό, κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης με το αφεντικό της, γιατί τα παπούτσια βρισκόντουσαν πλέον σε έκπτωση. Στην αντίδραση της φίλης, την ενημέρωσε με ύφος «σου κάνω χάρη» ότι και να έπαιρνε κάποιο άλλο ζευγάρι, θα ήταν πάλι στη μισή τιμή. Με τα πολλά, η φίλη έφυγε με τα μισά χρήματα, «χαρίζοντας» τα υπόλοιπα στο κατάστημα.
• Δεν είναι το πρώτο ούτε το τελευταίο συμβάν, στο οποίο ο καταναλωτής βγαίνει ζημιωμένος, γιατί πολύ απλά στην ελληνική αγορά δεν ισχύει αυτό που λένε οι διαφημιστές και οι σύμβουλοι επικοινωνίας «thinking outside of the box», δηλαδή να σκεφτείς διαφορετικά, και να δεις τα πράγματα με μία άλλη σκοπιά. Σε πολλές περιπτώσεις, ο επιχειρηματίας έχει ως στόχο το γρήγορο κέρδος, οι πωλητές/τριες δεν έχουν λάβει την απαραίτητη εκπαίδευση ώστε να μπορούν να χειριστούν διαφορετικές περιστάσεις και το κράτος επιλέγει να εθελοτυφλεί μπροστά στην αισχροκέρδεια και την κοροϊδία, την οποία υφίστανται οι καταναλωτές.

Φωτό από: www.freedigitalphotos.net