Κάποια στιγμή στη ζωή σου θα αναρωτηθείς αν είσαι καλή κόρη. Αφιερώνεις χρόνο στους γονείς σου; Τους προσφέρεις χαρά; Τα ερωτήματα δεν τελειώνουν ποτέ και μερικές φορές είναι αρκετά βασανιστικά, χωρίς να πρέπει.
Για την καθεμία από εμάς η έννοια της καλής κόρης είναι υποκειμενική και πάντα σε συνάρτηση με τη σχέση που έχει με τους γονείς της. Μία ψυχολόγος είχε γράψει κάποτε ένα πολύ ωραίο άρθρο που υποστήριζε ότι τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς και πρέπει να είναι ελεύθερα. Στην ελληνική κοινωνία όμως δεν είναι αυτός ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Γι’ αυτό και για μένα δεν θα έπρεπε να τίθεται ζήτημα καλής κόρης, γιατί κάτι τέτοιο εξυπηρετεί αυτομάτως τα συμφέροντα των γονιών.
Το ζητούμενο είναι να είσαι ένας χαρούμενος άνθρωπος με καλοσύνη και αγάπη και να θέλεις να μοιραστείς αυτά τα συναισθήματα με τους ανθρώπους που σε μεγάλωσαν. Όχι γιατί πρέπει ή επειδή στο ζητάνε, αλλά γιατί το θέλεις εσύ. Ένας άλλος ψυχολόγος μού είχε τονίσει πώς ένα παιδί μπορεί να βλέπει τους γονείς του μόνο και μόνο για να μην το κακοχαρακτηρίσουν και δεν είναι πλέον τέλειο στα μάτια τους. «Κι αν απλά θέλεις να βλέπεις τους γονείς σου γιατί περνάς καλά» ρώτησα. «Τότε είναι σαν να βγαίνεις για ποτό με έναν φίλο. Και με τους δύο περνάς καλά» μου απάντησε.
Οι φίλες μου παντρεύονται και κάνουν παιδιά. Κάνουν θρησκευτικούς γάμους για να χαρούν οι γονείς, χωρίς να πιστεύουν οι ίδιοι, και υποχωρούν στο να καλέσουν μακρινούς συγγενείς γιατί οι γονείς πληρώνουν. Μπήκα στον πειρασμό να σκεφτώ ότι αν έκανα κι εγώ παιδί, θα έδινα χαρά στους γονείς μου. «Φυσικά και ένα εγγόνι φέρνει χαρά» λέει μία φίλη με παιδί. «Η ενασχόληση με τα εγγόνια αυξάνει το προσδόκιμο της ζωής» γράφει μία μελέτη που είδα τυχαία (;).
Αν, το να είμαι καλή κόρη σημαίνει να κάνω οτιδήποτε άλλο παρά αυτό που θέλω τελικά εγώ, τότε μάλλον δεν είμαι και δεν θα μπορέσω να είμαι ποτέ. Μπορώ όμως να αγαπάω τους γονείς μου ολόψυχα, να βάζω στην άκρη τις ατέλειές τους, να τους βγάζω από το βάθρο του ήρωα και να τους έχω δίπλα μου, ανθρωπινούς. Να τρώμε πού και πού όλοι μαζί σε κάποιο εστιατόριο που ξέρω ότι τους αρέσει, να παραγγέλνουμε παϊδάκια χωρίς λόγο και με τύψεις, να λέμε αστεία που καταλήγουν σε τσακωμούς και κάθε φορά που προκύπτει κάτι άσχημο να είναι εκεί ο ένας για τον άλλον. Συναισθήματα χωρίς εκπτώσεις αλλά ζώντας ο καθένας τη δική του ζωή.
Φωτό από: Parade
