Η μέρα σου ξεκινά πριν καλά-καλά ανοίξεις τα μάτια. Το κινητό σου αναβοσβήνει ήδη, ειδοποιήσεις, υπενθυμίσεις, emails. Σηκώνεσαι, ντύνεσαι, πίνεις καφέ στα όρθια και βγαίνεις στον δρόμο. Όλα με ρυθμό ταχύ, σχεδόν αυτοματοποιημένο. Το σώμα σου κινείται, το μυαλό τρέχει πιο μπροστά. Δεν έχεις χρόνο να σταθείς, να παρατηρήσεις, να νιώσεις. Ζεις γρήγορα.
Οι υποχρεώσεις μαζεύονται, τα ραντεβού συμπιέζονται, η μέρα γεμίζει μέχρι να μην χωρά αναπνοή. Και κάθε φορά που έχεις πέντε λεπτά ησυχίας, δεν τα αφήνεις να σου μιλήσουν. Τα καλύπτεις με σκρολάρισμα, μουσική, ήχους, αποφυγή. Σου φαίνεται πιο εύκολο να τρέχεις παρά να σταθείς. Γιατί όταν σταθείς, αρχίζουν να ακούγονται αυτά που έσπρωχνες στην άκρη: τα συναισθήματα, οι ερωτήσεις, οι ελλείψεις. Και ανάμεσά τους, πάντα, ένα κοινό παράπονο: θέλεις να αγαπήσεις πιο βαθιά, αλλά δεν βρίσκεις τον χρόνο ή τον τρόπο.
Αγαπάμε αργά.
Όχι γιατί δεν θέλουμε, αλλά γιατί δεν προλαβαίνουμε. Οι σχέσεις, είτε είναι ερωτικές, φιλικές ή οικογενειακές, δεν ταιριάζουν με τον ρυθμό που έχουμε επιλέξει να ζούμε. Η αγάπη ζητά χώρο, σιωπή, παρουσία. Μα εσύ είσαι πάντα καθ’ οδόν. Και καθώς βιάζεσαι, χάνεις τα ενδιάμεσα: ένα χάδι που θα μπορούσε να κρατήσει λίγο παραπάνω, μια συγγνώμη που άφησες για αύριο.
Δεν φταις.
Ζούμε σε μια εποχή που μας εκπαίδευσε να μετράμε την αξία μας με την ταχύτητα, την απόδοση, την αποτελεσματικότητα. Δεν είναι task να το τσεκάρεις. Είναι βίωμα, και τα βιώματα χρειάζονται χρόνο για να ριζώσουν.
Ίσως νιώθεις συχνά ότι δεν αγαπάς “αρκετά“.
Ίσως να έχεις ανθρώπους στη ζωή σου που τους σκέφτεσαι συχνά αλλά τους λες σπάνια ότι τους αγαπάς. Μπορεί να αισθάνεσαι πράγματα που δεν εκφράζεις, όχι από αδιαφορία, αλλά γιατί η μέρα κυλά χωρίς περιθώρια για τρυφερότητα. Η αγάπη, όμως, δεν ανθίζει όταν την κρατάς στο μυαλό σου. Ανθίζει όταν τη βγάζεις προς τα έξω.
Όταν χρειαστεί βρίσκεις το χρόνο.
Και ξέρεις τι είναι το πιο οξύμωρο; Όσο κι αν λες δεν έχω χρόνο, όταν κάτι πάει στραβά, τον βρίσκεις. Όταν κάποιος φύγει ή απομακρυνθεί, καταλαβαίνεις ξαφνικά πόσα ήθελες να του πεις. Αλλά τότε είναι αργά. Όχι για την αγάπη, αυτή πάντα υπάρχει, αλλά για την δυνατότητα να την μοιραστείς όπως ήθελες.
Πάρε μία ανάσα.
Αν θέλεις να αγαπάς περισσότερο, δεν χρειάζεται να αλλάξεις όλη σου τη ζωή. Αρκεί να σταματήσεις για λίγο. Να σηκώσεις τα μάτια από την οθόνη. Να ακούσεις πραγματικά κάποιον όταν σου μιλάει. Να αφήσεις το βλέμμα σου να μείνει λίγο παραπάνω πάνω σ’ έναν άνθρωπο που αγαπάς. Να πεις “ευχαριστώ”, “μου έλειψες”, “σ’ αγαπώ” χωρίς να περιμένεις την τέλεια στιγμή. Η αγάπη δεν ζητά πολυτέλεια, ζητά αλήθεια. Και η αλήθεια της βρίσκεται σε μικρές πράξεις, που μόνο όταν επιβραδύνεις τις βλέπεις. Ένα φλιτζάνι τσάι που έφτιαξες για άλλον. Ένα μήνυμα χωρίς λόγο. Ένα άγγιγμα χωρίς προσδοκία.
Φωτό από: https://depositphotos.com/gr/
