Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία κοπέλα, ας την πούμε Άννα. Η Άννα ήταν πολύ καλή μαθήτρια στο σχολείο. Ονειρευόταν να γίνει αστροναύτης. Κι ήταν από τα παιδιά που αν το έβαζε στόχο θα το κατάφερνε. Ήθελε να ασχοληθεί με την έρευνα και να γίνει επιστήμονας.
Τελείωσε πρώτη το σχολείο της και μπήκε από τους αριστούχους στο Πανεπιστήμιο. Αυτή η πορεία της μέχρι τότε ήταν κι η αιτία που, ως φοιτήτρια, άρχισαν γνωστοί της να της ζητούν να βοηθήσει με τα μαθήματα τα παιδιά τους. Η Άννα δεν ήθελε ούτε να το ακούσει. Όσες φορές είχε προσπαθήσει να βοηθήσει φίλους της ένιωθε πως δεν είχε την υπομονή που απαιτούσε η διδασκαλία. Έλεγε “εγώ να γίνω δασκάλα; ΠΟΤΕ!”.
- Μετά όπως από τα πολλά παρακάλια αποφάσισε να δοκιμάσει να βοηθήσει τα παιδιά των γνωστών της.Και ξαφνικά της άρεσε!
Τα παιδιά ανανεώνουν έναν δάσκαλο. Κάθε μέρα έχουν να του πουν και κάτι καινούριο, τις περιπέτειες στο σχολείο, τί έκαναν με τους φίλους τους αλλά να ζητήσουν συμβουλές.
Έχουν μία ανεμελιά που οι ενήλικες την έχουν χάσει. Και μέσα από αυτά ξεχνιέσαι και νιώθεις κι εσύ ξανά παιδί για λίγο.
Νιώθεις υπέροχα που μπορείς να τους μεταδώσεις γνώση και εμπειρίες. Δίνεις έμπνευση και ώθηση να προχωρήσουν και να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.
- Βέβαια θα πρέπει να το παραδεχτούμε πως, σαν επάγγελμα, κι αυτό έχει τις δυσκολίες του. Πρέπει να έχεις πάντα καθαρό μυαλό και να δίνεις το 100% του εαυτού σου είτε είσαι κουρασμένος είτε άυπνος είτε στενοχωρημένος.
- Και φυσικά να έχεις υπομονή. Άλλοτε θα είναι αδιάβαστα, παρότι την επόμενη μπορεί να γράφουν διαγώνισμα, άλλοτε να είναι μέσα στην υπερένταση και να μη μπορούν να συγκεντρωθούν ή ακόμα και κουρασμένα που να πιστεύεις ότι κοιμούνται με τα μάτια ανοιχτά.
Όμως αυτή είναι γλύκα. Έχεις να κάνεις με παιδιά ! Τα παιδιά σου!
Φωτό από: www.woman.es
