Πόσο εύκολα εκφράζουμε τον αυθεντικό εαυτό μας και πότε υπάρχει υποκρισία στις ανθρώπινες σχέσεις;
Τα πρότυπα της κοινωνίας, οι ανασφάλειες μας, η προσπάθεια για ένταξη στο σύνολο και η επιθυμία να είμαστε αρεστοί, φοβούμενοι της κριτική των άλλων, δεν αφήνουν τους ανθρώπους να βγάλουν τον πραγματικό εαυτό τους προς τα έξω, αλλά δυστυχώς έναν εαυτό προσποιητό.
Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε να υιοθετούμε συμπεριφορές “καθώς πρέπει ” και να φιλτράρουμε τι λέμε. Όλα αυτά για να μπορέσουμε να είμαστε αποδεκτοί από το σύνολο και τον περίγυρό μας.
Μεγαλώνοντας στο σχολείο και ιδιαίτερα στά εφηβικά χρόνια, το φαινόμενο αυτό γίνεται πιο έντονο καθώς ο έφηβος, στην προσπάθειά του να είναι αποδεκτός στις παρέες, δεν είναι λίγες οι φορές που υιοθετεί συμπεριφορές και αποθαρρύνεται να προβάλει τα πραγματικά στοιχεία του εαυτού του. Έτσι, σιγά-σιγά μαθαίνει ο άνθρωπος να μην δείχνει τα πραγματικά συναισθήματα αλλά και τις επιθυμίες του αλλά να φέρεται όπως θέλουν οι άλλοι.
Ακόμα όμως και στην ενήλικη ζωή το φαινόμενο αυτό δεν εκλείπει. Φοβούμενοι πως αν πούμε την γνώμη μας ειλικρινά ή συμπεριφερθούμε όπως πραγματικά νιώθουμε, τότε θα παρεξηγηθούμε από το περιβάλλον μας και ίσως αυτό το γεγονός οδηγήσει στην αποστασιοποίησή μας.
Ας μην ξεχνάμε όμως, όσοι αξίζουν πραγματικά δεν παρερμηνεύουν όσα λέμε και όσα κάνουμε και εκτιμούν την αυθεντικότητά μας ενώ, αντίθετα, όσοι δεν αξίζουν δίνουν υπερβολική σημασία στο πως εκφραζόμαστε και επιδιώκουν την υποκρισία.
Ας είμαστε ο εαυτός μας!
Φωτό από: www.short-haircut.com
