Κάθε μέρα ξεκινάει κάπως μηχανικά. Ξυπνάς, κάνεις αυτά που έχεις να κάνεις, πας στη δουλειά ή σε άλλες υποχρεώσεις, και ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλαβαίνεις. Στο τέλος της ημέρας, έχεις κάνει πολλά, αλλά νιώθεις ότι δεν έμεινε τίποτα. Μοιάζει σαν όλες οι μέρες να είναι ίδιες.
Αν σταματήσεις για λίγο και παρατηρήσεις, θα δεις ότι σε κάθε μέρα υπάρχουν λεπτομέρειες. Πράγματα που σου τράβηξαν την προσοχή, σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό σου, λέξεις που είπες ή άκουσες. Αυτά τα μικρά, αν τα καταγράψεις, μπορούν να σου δείξουν μια άλλη εικόνα για τη ζωή σου. Όχι πιο ωραία , απλώς πιο ξεκάθαρη.
Δεν χρειάζεται να είσαι συγγραφέας.
Δεν χρειάζεται να γράφεις μεγάλα κείμενα ή βαθιά νοήματα. Πάρε ένα τετράδιο ή άνοιξε μια απλή σημείωση στο κινητό και ξεκίνα με κάτι βασικό: τι έγινε σήμερα. Όχι με ύφος, όχι με συναίσθημα. Στεγνά. “Ξύπνησα στις 7. Πήγα δουλειά. Μίλησα με τον Γιώργο. Δεν πρόλαβα να φάω. Είδα μια σειρά το βράδυ.”
Αυτό αρκεί. Μετά από μερικές μέρες, θα αρχίσεις να βλέπεις ένα μοτίβο. Θα δεις τι επαναλαμβάνεται, τι σε κουράζει, τι σου προκαλεί ένταση ή τι λειτουργεί. Δεν είναι θέμα ψυχολογίας. Είναι πρακτικό εργαλείο για να παρακολουθείς τον εαυτό σου χωρίς φίλτρα.
Βάλε τίτλους στη μέρα.
Αν θες να πας λίγο παραπέρα, βάλε τίτλους στις μέρες σου. Όχι ποιητικούς. Απλούς, περιγραφικούς. “Μέρα με πολλή κίνηση”. “Μέρα με νεύρα στη δουλειά”. “Μέρα χωρίς ενέργεια”. Ένας τίτλος κάθε μέρα. Όπως δίνεις τίτλο σε ένα αρχείο στον υπολογιστή σου. Αυτό σε βοηθά να κατανοήσεις πώς κυλάει η ζωή σου χωρίς να τη βλέπεις σαν ένα θολό σύνολο. Δεν καταγράφεις το παρελθόν για να το αναλύσεις αργότερα. Το κάνεις για να έχεις επίγνωση του παρόντος.
Τι κρατάς από κάθε ημέρα;
Αν θες, μπορείς να γράφεις και μια πρόταση στο τέλος της ημέρας που να απαντάει στην ερώτηση: “Τι έχει αξία να θυμάμαι από σήμερα;” Μπορεί να είναι κάτι τελείως απλό. “Η κίνηση με καθυστέρησε μία ώρα.” “Ο καφές μου βγήκε χάλια.” “Ο συνάδελφος είπε κάτι σωστό.” Όχι γιατί είναι συγκλονιστικά αυτά που συνέβησαν, αλλά γιατί σου δείχνουν πώς κυλάει ο χρόνος σου.
Όσο το κάνεις, θα αρχίσεις να βλέπεις τη μέρα σου πιο καθαρά. Θα καταλάβεις ότι έχεις λόγο για το πώς τη διαχειρίζεσαι. Δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα, αλλά μπορείς να καταγράψεις τι γίνεται. Και όταν κάτι καταγράφεται, γίνεται πιο συγκεκριμένο.
Η δική σου τέχνη.
Η καταγραφή με τις δικές σου λέξεις είναι εργαλείο. Δεν είναι ψυχανάλυση, δεν είναι καλλιτεχνία. Είναι ένας τρόπος να οργανώνεις το μυαλό σου. Αντί να αφήνεις τη μέρα να φεύγει και να λες “δεν ξέρω τι έκανα σήμερα”, φτιάχνεις ένα αρχείο. Και όσο το συνεχίζεις, τόσο πιο εύκολο γίνεται να δεις τι θες να αλλάξεις ή να κρατήσεις.
Δεν χρειάζεσαι χρόνο. Πέντε λεπτά αρκούν. Δεν χρειάζεται να το δείξεις σε κανέναν. Είναι για σένα. Δεν το κάνεις για να εντυπωσιάσεις ή για να το ανεβάσεις κάπου. Το κάνεις για να μπορείς να πεις στο τέλος κάθε μέρας: “Αυτή ήταν η μέρα μου, με τα δικά μου λόγια.”
Έτσι ζωγραφίζεις τη μέρα σου. Όχι με χρώματα, αλλά με λέξεις. Ξεκάθαρες, απλές, δικές σου.
Φωτό από: https://depositphotos.com/gr/
