Τελικά αυτά τα μνημόνια μας γύρισαν πίσω…μας γύρισαν πολλά χρόνια πίσω. Λένε ότι εν έτει 2013 καταναλώνουμε όπως το 1994. Μπα, δε θυμάμαι να ξόδευα και πολλά τότε. Ένα μεγάλο άδειο διαμέρισμα είχα με ένα καναπέ, ένα ψυγείο και ένα άδειο κρεβάτι, ένα μεταχειρισμένο Ρενό κι ένα γκόμενο που με παράτησε στα κρύα του λουτρού, όπως παρατάμε όλοι όλους, όταν έρχεται ένα άλλο χλωμό φως από μακριά που νομίζουμε ότι είναι κοσμικό και υπέρλαμπρο .
Τι άλλο λένε; Ότι η αγοραστική μας δύναμη κατέβηκε στα επίπεδα του 2000… Καλά τότε είχα οικογένεια και παιδί και ασφάλιση γερή. Μωρέ είχαμε λεφτά και ωραίο σπίτι γκρίνια να μην είχαμε…ε μετά, όπως όλοι, είχαμε περισσότερα λεφτά και περισσότερη γκρίνια. Μοιραία αποκτήσαμε και ένα ωραίο διαζύγιο. Λένε ότι φτάσαμε στα επίπεδα της ανεργίας του 1961. Τότε που οι γονείς έφευγαν για τη Γερμανία και το Βέλγιο και παντού αντηχούσε η φωνή του Καζαντζίδη ..στο σταθμό του Μονάχου με άφησε άχου, η μαύρη μοίρα μου, μάνα κακομοίρα μου. Όχι τότε δεν υπήρχε το Λεβερκούζεν του Νταλάρα. Κάτι γλίτωσαν οι πολύπαθοι Γκαστεμπάιντερς. Μα αφού μας γύρισαν τόσα χρόνια πίσω, τουλάχιστον δε μας γυρίζουν πίσω και τα νιάτα μας.
Μαγεία, μαγεία είναι η ανεργία. Λαγνεία, λαγνεία να κάνεις ό,τι θες. Και κάπου στο βάθος με πιάνει νοσταλγία για τις δουλειές του τότε και τις καλές χρονιές.
Και τώρα μείναμε όλοι λίγο ως πολύ άνεργοι. Στη μέση της ζωής με το βλέμμα στραμμένο στο απόλυτο κενό. Στη δουλειά τόσα χρόνια. Μια ανθρωπομηχανή μ΄ έκοβε μικρά κομμάτια. Από το βράδυ ως το πρωί για ένα καλό μισθό, δε λέω…που σήμερα έχει μείνει ο μισός. Η μόνη μου ανάσα τόσα χρόνια στη δουλειά ήταν τα γέλια και οι κουβέντες μ’ έναν στενό πυρήνα φίλων που τους κρατούσα σαν άγιο δισκοπότηρο για να αντέξω. Τώρα δεν έχω λεφτά αλλά κάνω χαλαρές βόλτες στο Φάληρο και χαζεύω κάθε πρωί τους κολυμβητές. Χειμώνα, καλοκαίρι. Από τα σωθικά μου βγαίνει μια κραυγή ..Θεέ μου γιατί τόσα χρόνια εγώ δεν έβλεπα τη θάλασσα;..
Μαγεία, μαγεία είναι η ανεργία. Λαγνεία, λαγνεία να κάνεις ό,τι θες. Και κάπου στο βάθος με πιάνει νοσταλγία για τις δουλειές του τότε και τις καλές χρονιές.
Μαφία, μνημόνιο και κραιπάλη, ψηφίστε και πάλι τον κύριο βουλευτή – της τράπεζας παιδί, αντέξτε τους γελοίους για να μην βγουν οι άλλοι, καθίστε μαζί μου, στον καναπέ βουβοί – να παίξει η μουσική.
Μαγεία, μαγεία είναι η ανεργία. Στον πάγκο της κουζίνας, σωρό λογαριασμοί – κι εγώ καιρό ταπί. Λέω να ξαποστάσω, πριν βρω την ευκαιρία. Πριν βρω να αγαπήσω κι ανθίσει γιασεμί, στην άδεια μου αυλή.
Αδέλφια, δεν κοιμόμουν καλά… Μου έλεγαν οι φίλοι, κοιτάς συνέχεια τον τοίχο, δεν επικοινωνείς. Είσαι μόνη, καλά κάνεις, ποιος θα άντεχε μαζί σου; Τώρα που έμεινες άνεργη και μοιάζεις με άνθρωπο, έχουμε κάτι καλά παιδιά να σου γνωρίσουμε. Τι με κοιτάτε; όλα έχουν γίνει γκαζόν. Νοικοκυραίοι που κάνουν πλουζόν. Το πολιτικό σκηνικό είναι δυο λέξεις. Οι πολιτικοί πρέπει να ανταμείψουν τους φίλους τους στις τράπεζες και στις αγορές. Τόσο απλά… Το ξέρουμε και δεν τους πιστεύουμε.
Γι αυτό σας λέω: Κεντήστε, πλέξτε, φυτέψτε ρόκες. Ονειρευτείτε, κάντε φίλους στα νησιά. Είναι καλύτεροι από τους φίλους στις τράπεζες. Ραντεβού αργά στην παραλία. Τα φιλαράκια μια γροθιά και ο καφές δεν έχει αγωνία.
Δεν σκύβω σε καμία, σε καμία εξουσία. Μαγεία, μαγεία είναι η ανεργία.
Μέσα απ’ αυτή είδα την άλλη μου ζωή.
Το σύστημα με πούλησε πολυφορεμένο πουκάμισο για ένα ρεστοράν, ένα ταξίδι και ένα δάνειο… Καλύτερα ερημίτης, φίλε μου – όπως λέει και ο κολλητός μου – με μια αγαπημένη, αν θέλει βέβαια να μ’ ακολουθήσει, ξέρεις τι βίζιτες κυκλοφορούν, ξέρεις τι κυράτσες κυκλοφορούν που σε φωνάζουν τεμπέλη αν δεν έχεις δυο και τρεις δουλειές. Δεν πειράζει…. Ο καθένας συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Κι όμως υπάρχουν φίλοι που τόλμησαν. Άνοιξαν ωραία μπαρ στα νησιά, έγραψαν βιβλία, μουσικές, έγιναν αγρότες, έκαναν καινοτομίες στο διαδίκτυο.
Μαγεία, μαγεία είναι η ανεργία ..
Φωτό από: www.sxc.hu
