Η Μαρία Τερέζα, η μικροσκοπική Μεγάλη Δούκισσα του Λουξεμβούργου, είναι Κουβανή σε καταγωγή και η μόνη Λατίνα, σύζυγος Ευρωπαίου ηγεμόνα.
Γεννήθηκε στο δήμο του Μαριανάο στη νοτιοδυτική Αβάνα, πρωτεύουσα της Κούβας, στις 22 Μαρτίου του 1956, από γονείς μπουρζουά, μεγαλοαστούς, του Χοσέ Αντόνιο Μέστρε ι Αλβαρέζ και της Μαρία Τερέζα Μπατίστα ι Φάλλα ντε Μέστρε, οικογένειες με ισπανική καταγωγή.
Η καταγωγή της.
Ο πατριάρχης της οικογένειας του πατέρα της Μαρία Τερέζα Μέστρε ι Μπατίστα, γεννήθηκε στα 1625 στην πόλη Landorthe στα ισπανο-γαλλικά σύνορα. Ένας από τους απογόνους του, ο Φρανσίσκο Μέστρε, ταξίδεψε το 1830 στην Κούβα, όπου παντρεύτηκε την Χοζέφα Ντομίνγκεζ ι Μοράλες και μαζί της δημιούργησε τη δυναστεία Μέστρε στην Κούβα.
Οι παππούδες από τη μητέρα της Μεγάλης Δούκισσας ήταν μέλη της οικογένειας Μπατίστα (απλή συνωνυμία με τον δικτάτορα Φουλτζένσιο Μπατίστα), γόνοι εκατομμυριούχων Ισπανών επιχειρηματιών, ιδιοκτητών μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Στην ιδιοκτησία τους ανήκαν αρκετοί μύλοι παρασκευής ζάχαρης, δύο τράπεζες (μία από τις οποίες ήταν η «The Trust Company of Cuba») και άλλα περιουσιακά στοιχεία τα οποία κατασχέθηκαν από την κυβέρνηση της Επανάστασης.
Τον Οκτώβριο του 1959, την εποχή της Επανάστασης στην Κούβα, η Μαρία Τερέζα Μέστρε ι Μπατίστα με την οικογένειά της, έφυγαν από την Κούβα. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου το μικρό κοριτσάκι ξεκίνησε σχολείο στο Μερυμάουντ Σκουλ. Από το 1961, συνέχισε την εκπαίδευσή της στο Λυσέ Φρανσέ της Νέας Υόρκης. Έκανε μαθήματα μπαλέτου και μουσικής. Παράλληλα με τα μαθήματά της έκανε και σπορ, σκι, πατινάζ και θαλάσσια σπορ. Μετά τη Νέα Υόρκη, η οικογένειά της μετακόμισε στην Ισπανία και έζησαν στην πόλη Σανταντέρ και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στην Ελβετία, όπου ο πατέρας της Μαρία Τερέζας ακολούθησε το επάγγελμα του τραπεζίτη. Εκεί, στη Γενεύη της Ελβετίας, η νεαρή Κουβανέζα, σπουδάζοντας, γνώρισε τον Μέγα Δούκα, τότε διάδοχο του Λουξεμβούργου.
Το 1980 αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών στη Γενεύη, με πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες. Η πτυχιακή της εργασία ήταν συγκριτική της νομοθεσίας των κρατών της Ευρώπης, σε ό,τι αφορά τις γυναίκες και τη μητρότητα.
Η Τερέζα Μέστρε ι Μπατίστα γνώρισε τον πρίγκιπα Ανρί στο πανεπιστήμιο της Γενεύης. Επί 4 χρόνια ήταν συμφοιτητές και ακολουθούσαν παρόμοιες σπουδές, μερικές φορές μάλιστα, συμμετείχαν στις ίδιες ομάδες εργασίας.
Ο γάμος.
Το 1981, αφού ο πατέρας του πρίγκιπα έδωσε τη συγκατάθεσή του, το ζευγάρι παντρεύτηκε. Χωρίς να γνωρίζουν ότι, αργότερα, η ημερομηνία αυτή θα γίνει ημέρα-σύμβολο εορτής όλων των ερωτευμένων του κόσμου, το ζευγάρι όρισε το γάμο του στις 14 Φεβρουαρίου του 1981, Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
Το πρωί, το ζευγάρι ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου σε τελετή πολιτικού γάμου στο Μεγάλο Παλάτι του Δούκα. Στη συνέχεια, έγινε ο θρησκευτικός γάμος, στον καθεδρικό ναό Νοτρ Νταμ της πόλης του Λουξεμβούργου.
Για την τελετή, η Μαρία Τερέζα διάλεξε μια υπέροχη τουαλέτα του γαλλικού οίκου Μπαλμαίν. Το λευκό μετάξι, με περίπλοκα στολίδια, αποτελείτο από ένα εφαρμοστό κορσάζ και φούστα εβαζέ. Γύρω από τους καρπούς, τα μανίκια στολιζόντουσαν με λευκή γούνα. Επίσης, με γούνα στολίζονταν και η λαιμόκοψη και το στρίφωμα του νυφικού.
Όπως τα περισσότερα νυφικά των γαλαζοαίματων, το νυφικό είχε μακριά ουρά μήκους δύο μέτρων, που ξεκινούσε σαν κάπα από τους ώμους της νύφης και εξίσου μακρύ πέπλο. Η μελλοντική Μεγάλη Δούκισσα, φορούσε στο κεφάλι την Διαμαντένια Τιάρα Κονγκό, την ίδια που φορούσε το 1953 στο γάμο της η μητέρα του Ανρί, Ζοζεφίν Σαρλότ. Η γεννημένη στο Βέλγιο, πριγκίπισσα Ζοζεφίν Σαρλότ, έλαβε ως δώρο για το γάμο της αυτήν την Τιάρα από το Βελγικό Κονγκό, που τότε (το 1953) ήταν βελγική αποικία.
Πολλά χρόνια αργότερα, το 2012, η ουρά του νυφικού της Μαρία Τερέζα, χρησιμοποιήθηκε για να ραφτεί νέο φόρεμα για την Παναγία και τον Ιησού στον καθεδρικό ναό Νοτρ Νταμ του Λουξεμβούργου, πριν από το γάμο του μεγάλου της γιου, πρίγκιπα Γκιγιόμ.
Όσον αφορά στα τεράστια διαμαντένια σκουλαρίκια που φορούσε η νύφη, ήταν δώρο τον Κουβανών αριστοκρατών γονιών της, Χοσέ Αντόνιο Μέστρε ι Αλβαρέζ και Μαρία Τερέζα Μπατίστα ι Φάλλα και ταίριαζαν μοναδικά με την Τιάρα Κονγκό.
Στο μεταξύ, οι καλεσμένοι στο γάμο της Μαρία Τερέζα και του πρίγκιπα Ανρί, ήταν 700 άτομα, συγγενείς, φίλοι και μέλη όλων των βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης. Παρόντες ήταν η βασίλισσα Μαργκρέτε και ο πρίγκιπας Χένρικ της Δανίας, ο βασιλιάς Μποντουέν και η βασίλισσα Φαμπιόλα του Βελγίου, ο βασιλιάς Όλαφ της Νορβηγίας, ο δούκας του Εδιμβούργου (Φίλιππος), ο πρίγκιπας Ραινιέ και η πριγκίπισσα Γκρέης του Μονακό, ο πρίγκιπας Χανς Άνταμ και η πριγκίπισσα Μαρί του Λιχτενστάιν και η πριγκίπισσα Χριστίνα της Σουηδίας.
Μετά την θρησκευτική τελετή, το χαρούμενο ζευγάρι έκανε μια εμφάνιση στο μπαλκόνι του παλατιού για να χαιρετήσουν όσους συγκεντρώθηκαν για να τους ευχηθούν. Η νύφη έστελνε φιλιά στο πλήθος.
Ο Μέγας Δούκας περιέγραψε ως εξής την ημέρα του γάμου του: «θα θυμάμαι για πάντα τη μέρα αυτή ως ημέρα μεγάλης χαράς. Τη στιγμή που η μνηστή μου μπήκε στον Καθεδρικό ναό, χάθηκε κάθε νευρικότητα. Αυτή η στιγμή είναι μια από τις καλύτερες αναμνήσεις της ζωής μου.»
Η οικογένεια.
Στη δεκαετία των 70’ς, ο πρίγκιπας Ανρί αντιμετώπισε το μεγάλο πλήγμα που υπέστη η οικονομία της χώρας σου, εξαιτίας της μείωσης της παραγωγής των εργοστασίων χάλυβα. Τότε, πήρε την απόφαση να επιζητήσει επενδύσεις από άλλες χώρες προκειμένου να ανεβάσει την οικονομία της χώρας ξανά. Στα πλαίσια αυτά και για να αποκτήσει ανάλογη εμπειρία, ολοκλήρωσε τις σπουδές του και εργάστηκε σε ξένες εταιρείες σαν εκπαιδευόμενος.
Καθολικοί και οι δύο ως προς το θρήσκευμα, στα 41 χρόνια του γάμου τους, απέκτησαν πέντε παιδιά, τον διάδοχο πρίγκιπα Γκιγιόμ (γεν. το 1981), τον πρίγκιπα Φέλιξ (γεν. το 1984), τον πρίγκιπα Λουί (γεν. το 1986), την πριγκίπισσα Αλεξάνδρα (γεν. το 1991), τον πρίγκιπα Σεμπαστιάν (γεν. το 1992). Μέχρι στιγμής, από τα 5 παιδιά τους, έχουν αποκτήσει 5 εγγόνια.
Στις 7 Οκτωβρίου του 2000, ο πρίγκιπας Ανρί και η πριγκίπισσα Μαρία Τερέζα, διαδέχτηκαν στην εξουσία τον Μέγα Δούκα Ζαν, που παραιτήθηκε υπέρ του γιου του.
Μέσα στα κοινωνικά και ανθρωπιστικά ενδιαφέροντα της Μεγάλης Δούκισσας του Λουξεμβούργου, είναι η συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς, σε ιδρύματα, σε συμβούλια, σε επιτροπές για την εκπαίδευση, για τις γυναίκες, για άτομα με κινητικές δυσκολίες, για τη σεξουαλική βία.
