Ιζαμπέλ Αλιέντε
Βιολέτα
Εκδόσεις Ψυχογιός
Είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Ιζαμπέλ Αλιέντε που διαβάζω. Η γραφή της έχει χρώμα πολιτικό, με θέματα της γυναικείας χειραφέτησης και καλύπτει πολλά κοινωνικά θέματα, από την ενδοοικογενειακή βία ως τη γυναικεία ομοφυλοφιλία, το προσφυγικό, την κακοποίηση των γυναικών.
Μα, πάνω από όλα, μέσα από την ιστορία της ηρωίδας του βιβλίου, της Βιολέτας, η συγγραφέας μας παρουσιάζει τις πτυχές της ιστορίας της χώρας της, Χιλής.
Η Βιολέτα, μια γυναίκα 100 ετών, αφηγείται τη ζωή της στον εγγονό της, Καμίλο. Με τα δεδομένα της εποχής είναι αντισυμβατική, δυναμική κι ευάλωτη ταυτόχρονα, ικανή επιχειρηματίας και γεμάτη πάθος για τον έρωτα.
Γεννήθηκε το 1920, σε μια πανδημία γρίπης. Η μοίρα το έφερε να γεννηθούν και άλλα πρόσωπα της οικογένειάς της τη στιγμή καταστροφών.
Μεγαλωμένη σε ευκατάστατη οικογένεια, σε μικρή ηλικία είδε τον πτωχευμένο πατέρα της νεκρό, αυτόχειρα. Η οικογένεια διαλύθηκε και η ίδια, στερνοπούλι, μαζί με τη μητέρα και τις δύο θείες της, μεταφέρθηκαν σε ένα αγρόκτημα στην επαρχία, όπου και μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια.
Παντρεύτηκε έναν προβλέψιμο και ήσυχο άντρα, για να τα τινάξει όλα στον αέρα, όταν ερωτεύτηκε έναν γοητευτικό και περιπετειώδη άντρα της παρανομίας. Έκανε μαζί του δύο παιδιά εκτός γάμου, δεν τον παντρεύτηκε ποτέ, αγάπησε και έκανε δεσμό με έναν σκοτεινό τύπο και τελικά παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο, έναν φιλήσυχο φυσιοδίφη, 13 χρόνια μικρότερό της.
Η ζωή της ήταν μια συνεχής αλλαγή, με δραματικά γεγονότα να διαδέχονται το ένα το άλλο, τόσο στην προσωπική ζωή της, όσο και στη χώρα της, σε μια εποχή που η Λατινική Αμερική ταλαντευόταν ανάμεσα στο φασισμό και στον κομμουνισμό.
Δικτατορίες, βασανιστήρια, τρόμος, επιβολή της βίας και σιωπής, και πάντα οι γυναίκες να υποφέρουν χωρίς δικαιώματα, υπομένοντας την μοίρα τους.
Το μυθιστόρημα έχει μια γοητεία αφήγησης, σχεδόν χωρίς καθόλου διαλόγους. Είναι ταυτόχρονα ένα δράμα και ένα μήνυμα ελπίδας. Για την ακατάβλητη δύναμη της γυναίκας, για τους ήρωες, για τη δημοκρατία, για την ίδια τη ζωή.
Πηγή: www.vivlio.gr