Λένα Μαντά

Όσα ήθελα να δώσω

Εκδόσεις Ψυχογιός

Να ένα πρωτότυπο βιβλίο: μια συλλογή 12 διηγημάτων που, όμως, είναι η προέκταση 12 πασίγνωστων μυθιστορημάτων! Το έχεις ξανακούσει αυτό; το έχεις ξαναδιαβάσει; Όχι! να ένας νεωτερισμός στα ελληνικά γράμματα.

• Τιμώ τις πρωτότυπες δημιουργίες σε κάθε τομέα και ειδικά στα γράμματα που είναι δύσκολο. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που το βιβλίο “Όσα ήθελα να δώσω” είναι μια συλλογή από το αγαπημένο μου είδος γραπτού λόγου, τα διηγήματα. Είναι το είδος με το οποίο ξεκίνησα στα γράμματα και του έχω αδυναμία. Ο συγγραφέας διηγημάτων πρέπει να είναι μάστορας για να ολοκληρώσει μια συναρπαστική ιστορία με ενδιαφέρουσα πλοκή και χαρακτήρες τριών διαστάσεων μέσα σε λίγες μόνο σελίδες.Αυτό λοιπόν το βιβλίο επιτυγχάνει σε όλα τα επίπεδα. Είναι συναρπαστικό και, επιπλέον, προσφέρει μια συνέχεια σε μια ολοκληρωμένη ιστορία, που νόμιζες ότι έχει τελειώσει.

• Όμως η συγγραφέας δημιουργεί καινούργια “κεφάλαια” στη ζωή των ηρώων της, τόσο φυσικά, τόσο αβίαστα που μοιάζει σαν, απλά, να… είχε κρύψει το αληθινό τέλος του βιβλίου.

• Όταν πήρα στα χέρια μου το “Όσα ήθελα να δώσω” (ίσως και ένας τίτλος πιο κοντά στους ήρωες να είχε τη χάρη του, ας πούμε “Το τέλος ήταν μόνο η αρχή” ή “Αρχίζοντας από το τέλος”) αναρωτήθηκα αν θα καταλάβαινα τη συνέχεια βιβλίων που δεν έχω διαβάσει! Γιατί έχω διαβάσει 4 από τα μυθιστορήματα της Λένας Μαντά και δεν ήξερα τις ιστορίες των υπόλοιπων 8 βιβλίων της.

• Έτσι, ξεκίνησα διαβάζοντας τη συνέχεια στις 4 γνωστές μου ιστορίες “Βαλς με δώδεκα θεούς”, “Θεανώ, η Λύκαινα της Πόλης”, “Όσο αντέχει η ψυχή” και “Τα πέντε κλειδιά”. Όταν συνέχισα να διαβάζω και τα υπόλοιπα, συνειδητοποίησα με πόση μαεστρία η συγγραφέας έδινε την περίληψη του μυθιστορήματος που είχε προηγηθεί, οπότε ο νέος αναγνώστης δεν έχει απορίες πάνω στη ροή της ιστορίας, αφού η συγγραφέας τον καλύπτει απόλυτα. Μάλλον τον ιντριγκάρει να γυρίσει πίσω στην αρχική ιστορία και να διαβάσει το μυθιστόρημα.

• Ο τρόπος γραφής της Λένας Μαντά εδώ είναι εξαιρετικός, πιο ώριμος, οι διάλογοι εντελώς φυσικοί, η ροή αβίαστη, σαν τις γέννες που γίνονται με ένα πόνο.

• Φυσικά, όπως είναι λογικό, από τα 12 διηγήματα ξεχώρισα τα αγαπημένα μου: “Όσο αντέχει η ψυχή”, ένα σκληρό κοινωνικό θέμα που όμως η συγγραφέας προσεγγίζει με σεβασμό και υπευθυνότητα. Πολύ καλογραμμένο.Δεύτερο στη σειρά “Τα πέντε κλειδιά”. Νομίζω ότι το νέο, το έκτο κλειδί είναι το καλύτερο, πειστικότερο και πιο ανθρώπινο του βιβλίου.Τρίτο, ψηφίζω το “Ήταν ένας καφές στη χόβολη” μια ειλικρινής καταγραφή, χωρίς μελοδράματα, της σύγχρονης σχέσης του ζευγαριού μέσα από ένα γάμο.

  Εξ ίσου δυνατό, τέταρτο, ξεχώρισα το διήγημα “Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι”, γιατί έχει μια αισιόδοξη “προσγείωση”, μια αποδοχή της πραγματικότητας και της ευτυχίας, χωρίς γκρίνιες στο εδώ και τώρα της ζωής μας.

• Και μια μικρή ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: σε όλα τα 12 διηγήματα, ξεχωριστή βαρύτητα δίνει η συγγραφέας σε μια στιγμή του καφέ. Ο καφές παίζει ρόλο στην ιστορία. Γιατί θα ενθαρρύνει μια εξομολόγηση, γιατί θα προσφέρει μια στιγμή αυτοσυγκέντρωσης, γιατί θα σπάσει την αμηχανία μιας επανασύνδεσης. Ένα ελληνικό καφεδάκι θα βρεθεί εκεί στην πλοκή, την ώρα που θα γίνει ένα twist, μια στροφή, μια ανατροπή και οι ήρωες θα λυτρωθούν από ένα βάρος.

• Ομολογώ, ότι μου δημιουργήθηκε και μία απορία: μετά από τα τόσο πετυχημένα extensions των μυθιστορημάτων της συγγραφέως, άρα, στην επόμενη έκδοσή τους θα ενσωματωθούν τα νέα, ενδιαφέροντα, κεφάλαια ή θα παραμείνουν ένα ξεχωριστό ολοκληρωμένο έργο;

Μέχρι τότε, διαβάστε αυτήν εδώ τη συλλογή “Όσα ήθελα να δώσω” και δείτε τη σαν ένα ανεξάρτητο έργο.