Ανεβαίνοντας στο λόφο πάνω στη Ρωμαϊκή πόλη Ράπερσβιλ (Rupperswil) στη λίμνη της Ζυρίχης, ακούω χαρούμενες φωνές από την πίσω πλευρά.
Γυρίζω, κοιτάζω, ακολουθώντας με το κεφάλι μου τη φασαρία και βλέπω τρεις εξέδρες μέσα στην καταγάλανη λίμνη. Επάνω τους ένα μελίσσι με κόσμο όλων των ηλικιών.
Όλη την ώρα σπρώχνονται στο νερό ή κάνουν βουτιές. Κάποιοι πιο σπορτίβοι ή μεγαλύτεροι, κολυμπάνε γύρω αλλά τα παιδιά διασκεδάζουν βουτώντας συνεχώς στα νερά της λίμνης.
Οι εξέδρες είναι η παραλία τους. Όπως εμείς βουτάμε από την παραλία, αυτοί βουτάνε στο νερό από ξύλινες εξέδρες στην ξηρά ή μέσα στη λίμνη – όπου χρειάζεσαι και λίγο κολύμπι για να τις φτάσεις.
Και ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή, κάνω με φίλους μια ωραία βόλτα, ξαφνικά «κολλάω» στο θέαμα.
Με προσελκύουν οι φωνές; Όχι, με προσελκύει αυτό που εκφράζουν οι φωνές. Τα γέλια, τη χαρά, την έκπληξη, τη διασκέδαση, τις ευτυχισμένες κι ανέμελες στιγμές, όλη αυτή τη θετική ενέργεια που εκπέμπουν οι φορτωμένες εξέδρες.
Οι χαρούμενοι άνθρωποι που διασκεδάζουν πέφτοντας στη λίμνη, φοράνε μόνο ένα μαγιώ. Άγνωστα τα ονόματα, η καταγωγή τους, η κοινωνική ή η οικονομική τους επιφάνεια. Η ενέργειά τους όμως αντιλαλεί μέχρι την κορυφή του λόφου. Δεν μας μιλάνε, δεν ασχολούνται με μας, κάνουν τη δουλειά τους. Διασκεδάζουν.
Όμως είναι τόσο έντονη η ευτυχία τους και η χαρά που εκφράζουν παίζοντας, που θέλεις και εσύ κάτι να πάρεις από αυτή την ατμόσφαιρα.
Ναι, η ευτυχία είναι κολλητική, ακόμα κι αν βρίσκεσαι στην κορφή του λόφου και δεν έχεις καμιά σωματική επαφή ή με τα μάτια ή έστω, κάποια κοντινότητα με αυτούς που διασκεδάζουν. Που περνάνε καλά με το πιο απλό πράγμα στον κόσμο: την σωματική επαφή με το νερό.
Παρατηρώντας τους, γίνεσαι ένα με αυτούς, ακόμα κι αν εσύ δεν βουτάς στο νερό, δεν έχεις μαζί το μαγιώ σου, είσαι άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους.
Κάθισα στο παγκάκι ρουφώντας τη χαρά της ατμόσφαιρας. Φυσικά φωτογράφισα πολλές φορές τις εξέδρες, δήθεν για να βρω μια καλή πόζα, στην πραγματικότητα για να φέρω πιο κοντά μου με το zoom τις ευτυχισμένες στιγμές άλλων ανθρώπων.
Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου και έμεινε εκεί όση ώρα κόλλησα στο παγκάκι.
Ήταν για μένα η μεγαλύτερη απόδειξη ότι τα θετικά συναισθήματα ταξιδεύουν με ταχύτητα, ανεξάρτητα με την απόσταση του παρατηρητή και ανεξάρτητα αν ο παραλήπτης τα προσελκύει ή όχι με τη θέλησή του.
Συμμετέχοντας σε τέτοια στιγμιότυπα, νιώθεις έντονα πόσο αξίζει να αγαπάς τους ανθρώπους.