Στις περισσότερες τηλεοπτικές εκπομπές, γίνονται αναφορές για τις 300.000 ψυχές που έφυγαν για αναζήτηση εργασίας από την Ελλάδα σε χώρες του εξωτερικού.
Αυτοί οι αριθμοί προστίθενται στους αριθμούς των φοιτητών που σπουδάζουν στο εξωτερικό και έρχονται στην Ελλάδα για το Πάσχα, με αποτέλεσμα στις πτήσεις να μη χωράει ούτε καρφίτσα.
Δεν υπάρχει βραδιά που οι Έλληνες όταν βγουν για φαγητό ή να καλεστούν σε φιλικά βράδια και να μην αναφέρουν το πώς η οικογένεια έχει σκορπιστεί στα 4 σημεία του ορίζοντα:
- “Πήγα και είδα την κόρη μου στο Λονδίνο.”
- “Όταν έρθει ο γιος μου από τη Ζυρίχη.”
- “Η μεγάλη μας κόρη κάνει μεταπτυχιακό στο Πεκίνο.”
- “Θα πάμε για baby sitting στα εγγόνια μας στη Σουηδία.”
- “Στη Γερμανία ζουν τα παιδιά και δεν σκοπεύουν να γυρίσουν πίσω.”
- “Ζήτησε μετάθεση για τη Νέα Υόρκη και θα μείνει εκεί!”
- “Τα παιδιά μου άρχισαν επιχειρήσεις με έδρα το Ντουμπάι” (ή την Κύπρο ή τη Βουλγαρία).
Μα, πού ζούμε; Στην αχανή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία; στην Ευρώπη του Σέγκεν; στην παγκοσμιοποιημένη Δύση;
Κάποτε, οι μετανάστες που έφευγαν δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Ήταν φτωχοί και αναλφάβητοι και έφευγαν να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στις βιομηχανοποιημένες χώρες με μισθό ανειδίκευτου εργάτη. Πόνος, μεροδούλι μεροφάι.
Τώρα, όλοι οι νεότεροι συμπολίτες μας με τις καλύτερες σπουδές, τα παιδιά των μικροαστών ή μεγαλοαστών, όπου φύγει-φύγει. Αναζητούν και βρίσκουν θέσεις κατάλληλες για τα προσόντα τους. Γιατροί, μηχανικοί, marketers, με οικονομικές σπουδές, επιχειρηματίες, σύμβουλοι, αλλά και ανειδίκευτοι ζουν σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Κάθε οικογένεια γύρω μας έχει να μας διηγηθεί και μια ιστορία επιτυχημένης φυγής. Η διαφορά των σημερινών μεταναστών με αυτούς άλλων δεκαετιών είναι κολοσσιαία.
Τώρα, με τα φθηνά αεροπορικά εισιτήρια και τις εύκολες video-επικοινωνίες μέσω wi-fi (ας είναι καλά το messenger, το viber, το skype, το facetime, το what’s up) βλέπεις το αγαπημένο μέλος της οικογένειάς σου καθημερινά. Είτε βρίσκεσαι στην Κρήτη, είτε στις Βρυξέλες, η διαφορά υπάρχει μόνο στις ώρες πτήσεις. Ακόμα και για ένα Σαββατοκύριακο μπορεί ένας που ζει στο εξωτερικό να επισκεφτεί τις ρίζες του.
Μέσα στην Ευρώπη, το πολύ 4 ώρες πτήση σε χωρίζουν από αυτούς που αγαπάς, ενώ τα μηνύματα γράφονται σε συνεχή ροή.
Οι προηγούμενες γενιές μεταναστών έριχναν μαύρη πέτρα πίσω τους και γύριζαν πίσω μόνο σαν συνταξιούχοι στα χωριά τους. Γιατί πού να βρίσκουν χρόνο για 10ωρες και 20ωρες υπερατλαντικές πτήσεις και, κυρίως, χρήμα για εισιτήρια. Σε αυτούς, ο πόνος της ξενιτιάς ήταν αβάσταχτος και κάθε γράμμα ήθελε 2 εβδομάδες να ταξιδέψει προς και από την Ελλάδα.
Σήμερα, όμως, οι γονείς και οι συγγενείς εύκολα παίρνουν το αεροπλάνο για να βρίσκονται κοντά στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Οι φίλοι το ίδιο. Και, αν δεν υπάρχουν ο χρόνος ή το χρήμα… υπάρχουν τα κοινωνικά μέσα. Τα γραπτά μηνύματα. Τα βίντεο τηλεφωνήματα. Τα μπουζούκια!!! Με τις αναρτήσεις στα stories στο Instagram ακόμα και στιγμές από τα μπουζούκια μπορούν να απολαύσουν, σαν να ήταν εδώ, οι Έλληνες του εξωτερικού!
Και, κάπου στο βάθος, υπάρχει υπερηφάνεια ότι ο δικός μου αδελφός, γιος, φίλος, όχι απλά βρήκε δουλειά, αλλά “τον θέλουν” στη χώρα που εγκαταστάθηκε. Σε αντίθεση με τη δική μας χώρα…
Φωτό από: Na Prática
