Συνηθίσαμε τα τελευταία δυόμιση χρόνια στις αποστάσεις, στην απομόνωση, στην προφύλαξή μας από την αναπνοή του άλλου, βγάλαμε ρίζες εκεί που μέναμε. Αυτή ήταν η νόρμα, η νέα συνθήκη, η νέα κατάσταση, η νέα πραγματικότητα.
Και ξαφνικά, ξανασηκώθηκε η αυλαία που έκρυβε την παλιά μας ζωή, και την έφερε πάλι στο προσκήνιο. Χωρίς όμως ο κίνδυνος να έχει περάσει. Κάτι η ψυχολογική μας ανάγκη, κάτι η οικονομία, κάτι η βιομηχανία του τουρισμού, καταργήθηκαν εν μία νυκτί μάσκες, πιστοποιητικά εμβολιασμού, αποστάσεις και η φιλοσοφία «κάθε κατεργάρης στον τόπο του». Τώρα, κάθε κατεργάρης μπορεί να βγαίνει έξω και να πηγαίνει όπου θέλει, με όποιους θέλει, όπως το 2019, με απόλυτη ελευθερία από περιορισμούς, κολλητά μαζί με χιλιάδες, εκατομμύρια ομοίους σαν αυτόν.
Αστικός παραλογισμός και πολυκοσμία.
Και ξαφνικά, αποκαλύφθηκε ο αστικός παραλογισμός. Τώρα όμως, τον βλέπουμε με άλλα μάτια. Πού πάμε κάθε μέρα εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα; Πώς ζούμε τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι στριμωγμένοι σε μια πόλη, στην Αθήνα, η μισή Ελλάδα πώς βρίσκεται εδώ, ενώ όλη η υπόλοιπη έχει ερημώσει; Έχουμε γίνει στην κυριολεξία «κολλητοί». Δός μου να αναπνεύσω το οξυγόνο σου και να παρκάρω στη θέση πάρκινγκ σου. Στριμωξίδι παντού, τρεχάλα. Πώς είχαμε συνηθίσει παλιότερα τόση πολυκοσμία; Την αγνοούσαμε μήπως; Όλοι χρειαζόμαστε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και τους συνανθρώπους μας. Ποιος δεν θέλει παρέα για να ζήσει; Όμως, η πραγματικότητα της πολυκοσμίας αρχίζει να γίνεται ασφυκτική, πιεστική. Μας φέρνει στη θέση τού να διεκδικούμε για τα αυτονόητα. Μια θέση στη διαδρομή στον Κηφισό για τη δουλειά μας. Τη φρατζόλα από το αγαπημένο ψωμί, πριν εξαντληθεί. Το τραπέζι κάτω από τη σκιά. Την ξαπλώστρα στην παραλία. Μια καλή θέση στη συναυλία. Όλοι διεκδικούμε το δικό μας χώρο, το δικό μας οξυγόνο, τα δικά μας τετραγωνικά, τη δική μας προτεραιότητα, τη δική μας εξυπηρέτηση.
Τουλάχιστον, δεν είμαστε και η Σαγκάη με τα 26 εκατομμύρια κατοίκους, που η διάμετρος της οικιστικής της έκτασης φτάνει τα 100 χιλιόμετρα!
Όμως, αυτή η πόλη έχει απέραντα πάρκα!
Καταναλώνουμε τουρισμό.
Και ξαφνικά, στα αεροδρόμια δεν πέφτει καρφίτσα. Ουρές στα check-in, φίσκα τα αεροπλάνα, στις αίθουσες αναμονής «διώχνουν» τους υπεράριθμους κατόχους καρτών με μίλια ή εισιτηρίων business, γιατί δεν έχουν πού να τους βάλουν.
Η κατανάλωση τουρισμού άνοιξε πάλι την όρεξη των καταναλωτών του. Κάποιοι, την ονομάζουν «revenge travel» δηλαδή ταξιδεύω, έτσι για να εκδικηθώ την εποχή που μου απαγορεύατε τα ταξίδια με αεροπλάνο.
Ξαναμπήκαν στα κλασικά δρομολόγια μεγάλα αεροσκάφη, παροπλισμένα και παρκαρισμένα για δυόμισι χρόνια. Όλοι πρέπει να χωρέσουμε, να εξυπηρετηθούμε, να ταξιδέψουμε. Φίσκα είναι τώρα και τα τρένα της κεντρικής Ευρώπης που κινούνταν σαν φαντάσματα. Τώρα, τα βαγόνια αυξήθηκαν σαν σαρανταποδαρούσες για να φιλοξενήσουν όποιον κινείται με οικολογικό τρόπο.
Η πάλη των γενεών.
Και ξαφνικά, αποκαλύφθηκε η σύγχρονη πάλη των γενεών. Οι νέοι θέλουν να ζήσουν ελεύθερα, η μάσκα τους πνίγει, θέλουν να καταναλώσουν εμπειρίες τουρισμού, ταξιδιών, γαστρονομίας, διασκέδασης, ακραίων σπορ, χωρίς περιορισμούς. Δεν φοβούνται μήπως πεθάνουν αν κολλήσουν covid. Δεν φοβούνται μήπως πεθάνουν αν κολλήσουν covid. Οι μεγαλύτεροι, πάλι, θέλουν να επιβιώσουν, με όποιο τίμημα, ακόμα και περιορισμών.
Και ξαφνικά, οι αλλαγές που έγιναν υπόκωφα, σιωπηλά, και οι αποκαλύψεις που ήρθαν στο φως, μας εξέθεσαν στο βάρος του υπερπληθυσμού.
Ψυχική υγεία στη νέα εποχή.
Η ψυχική υγεία ήρθε στο προσκήνιο και οι θυμοί, η οργή και οι εκρήξεις έγιναν καθημερινός τόπος. Από την άλλη, υπάρχει και το αντίβαρο, δεν είναι λίγοι και εκείνοι που πλέον αναζητούν την αλήθεια μέσα τους, την επίγνωση, την ενσυνειδητότητα, την επαφή με τη φύση, τη γαλήνη της ψυχής που καταστρέφεται στη φασαρία και στην ηχορύπανση. Σοβαρά τώρα, ποιος τα σκεφτόταν αυτά το 2018;
Κολλητοί μου, κάντε μου λίγο χώρο να περάσω, να αναπνεύσω, να πάω μπροστά.
