Αν ταξιδεύεις και θέλεις να κερδίσεις κάτι ουσιαστικό από το ταξίδι σου, πέρνα την ώρα σου κάπου που να εμπνέεσαι ή να διασκεδάζεις. Ή και τα δύο.
Ωραία τα ψώνια, αλλά υπάρχουν όλα στην Ελλάδα.
Τα Μουσεία προσφέρουν περισσότερα. Χρωστάμε πολλά στα Μουσεία που αγοράζουν έργα και στους συλλέκτες που τα παραχωρούν για εκθέσεις, γιατί, διαφορετικά, πώς θα ερχόμασταν σε επαφή με την Τέχνη; Θα πηγαίναμε επίσκεψη στα σαλόνια των συλλεκτών, για να απολαύσουμε τους πίνακές τους;
Παραδέχομαι τους Άγγλους που φωνάζουν (επικοινωνιακά εννοώ) την ανάγκη τους για δωρεές. Πώς θα ζήσουν τα Μουσεία χωρίς μεγάλους και μικρούς χορηγούς;
Όταν πληρώνεις το εισιτήριο εισόδου, σε ρωτούν: «Θέλετε να πληρώσετε 14 λίρες για την είσοδό σας ή 15 λίρες και είκοσι πέννες για να κάνετε δωρεά;» Αυτή η ερώτηση γίνεται σε όλες τις εκθέσεις. Εσύ ή που θα ντραπείς ή που δεν θα ντραπείς. Ή που θα χαρίσεις τον οβολό σου στην τέχνη ή που όχι.
Στην γκαρνταρόμπα που αφήνεις το παλτό σου, το ίδιο. Σου έχουν μια τρύπα, σαν παγκάρι, να ρίχνεις μέσα 2 λίρες ως δωρεά (αν θέλεις). Το παλτό σου το παίρνουν έτσι κι αλλιώς κι οι υπάλληλοι ούτε που ακουμπούν τα χρήματα. Ρίχνεις, στην ουσία, όσα θέλεις και αν το επιθυμείς.
Όλα τα μουσεία ήταν γεμάτα κόσμο. Και νέο κόσμο, ειδικά τα Σαββατοκύριακα. Συνωστισμός. Στην Ελλάδα επισκέπτες των Μουσείων είναι άνθρωποι μεγαλύτερων ηλικιών.
Οι φύλακες των αιθουσών ούτε χασμουριούνται ούτε χαζεύουν. Παρακολουθούν σαν ντόμπερμαν τους επισκέπτες και τα πανάκριβα εκθέματα και αν τραβήξεις φωτογραφία εκεί που δεν πρέπει ή εκεί που επιτρέπεται μεν αλλά χωρίς φλας ενώ εσύ έχεις φλας, την πάτησες. Σαν αίλουροι πετάγονται μπροστά σου για να σου επιβάλλουν την τάξη και το σεβασμό στα εκτιθέμενα έργα.
Είδα τρεις εκθέσεις
- 1. Στην Tate Modern είχε τον Damien Hirst. Είναι αιρετικός και δεν τον έχουν πια σε εκτίμηση στο Λονδίνο, μου είπαν. Αφού έχει κάνει έργα με ζωντανές μύγες, με ψόφιες μύγες, με αγελάδες κομμένες στη μέση και διατηρημένες στη φορμόλη, τι περιμένεις; Όμως τολμάει να εκφραστεί όπως νιώθει, από έργα με χαπάκια έως χειρουργικά εργαλεία και έως βιομηχανικά διαμάντια (!). Αν δεν τον είχε ανακαλύψει ο Charles Saatchi πριν 15 χρόνια, δεν ξέρω τι θα ήταν σήμερα.
- 2. Στο Somerset House, τη συλλογή Courtauld, με ιμπρεσιονιστές. Τι να πω; Καλά που υπάρχουν τα μουσεία να ξαναβλέπω Ντεγκά, Μονέ, Πισσαρό, Μανέ. Δεν χορταίνω ούτε πρόκειται να χορτάσω ποτέ τους ιμπρεσιονιστές. Άλλωστε, τους έχω συνδέσει με την επιτυχία, αφού όταν φοιτούσα στη Γαλλική Ακαδημία μου χάρισαν στο Cours Superieur ένα βιβλίο για τους Impressionistes, σαν βραβείο για την επίδοσή μου τη χρονιά εκείνη. Το ξεφύλλιζα και ονειρευόμουν να τους δω από κοντά.
- 3. Στην Tate Britain (την παλιά Tate). Ο Πικασό και η Βρετανία. Πολύ έξυπνη έκθεση. Και οι curators πρέπει να έχουν δημιουργικότητα. Είχε έργα του Πικασσό και 7 Βρετανών ζωγράφων που επηρεάστηκαν από το έργο του, ή έγιναν και αυτοί ζωγράφοι (σημαντικοί ζωγράφοι τριών γενιών) . Μάλιστα τα έργα τους σαν τεχνοτροπία μοιάζουν τόσο του μαιτρ, που δεν τα ξεχωρίζεις!
Και όχι τίποτα άλλο, αλλά ο Πικασό είχε αλλάξει πολλά στυλ, ακολουθώντας άλλες τεχνικές σε διαφορετικές περιόδους.
Γέμισαν οι μπαταρίες μου. Όταν βλέπεις τα παγκόσμια αριστουργήματα ολοζώντανα μπροστά σου, νιώθεις πόσα επιτεύγματα έχει κάνει το ανθρώπινο πνεύμα. Η Τέχνη είναι ένα από αυτά.
[slideshow post_id=”3157″]