«Φοβάμαι ότι έχω τόσο θυμό που θα τον πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια!», «Νομίζω ότι θα καταρρεύσω αν με εξευτελίσει μπροστά σε όλους τους συναδέλφους», «Έχω τόσο μετανιώσει που επέστρεψα στην Ελλάδα, που δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι», «Φοβάμαι ότι δεν θα αντέξω αν κλειστώ στο ασανσέρ!», «Θα σκάσω από άγχος!», «Η μοναξιά μου είναι δυσβάσταχτη!»
Κατά καιρούς νιώθουμε θυμωμένοι, μόνοι, στενοχωρημένοι, φοβισμένοι, γεμάτοι ενοχές ή άγχος. Άνθρωποι είμαστε, όλοι έχουμε ένα μεγάλο ρεπερτόριο συναισθημάτων.
Τα συναισθήματα μας προειδοποιούν, μας ενεργοποιούν, μας προφυλάσσουν, μας κινητοποιούν. Τα χρειαζόμαστε. Κάθε μέρα, κάνουμε χιλιάδες σκέψεις που πυροδοτούν τα συναισθήματά μας.
Αν αφεθούμε να τα ζήσουμε, αναγνωρίζοντας ότι ή θα πονέσουμε ή θα ευχαριστηθούμε, θα φύγουν όπως ήρθαν.
Τα συναισθήματα δεν είναι πράξεις, ούτε γεγονότα. Έρχονται, μας πλημμυρίζουν και εξανεμίζονται. Αυτό συμβαίνει πολλές φορές μέσα στην ημέρα και τα συναισθήματά μας εναλλάσσονται.
Πολλές φορές μπερδεύουμε τα συναισθήματά μας με την πραγματική ζωή, τα γεγονότα, ενώ δεν είναι. Έτσι τα φοβόμαστε σαν να έχουν κιόλας συμβεί. Σαν στ’ αλήθεια να έχουμε κρατήσει το μαχαίρι, σαν πράγματι να έχει σταματήσει το ασανσέρ, σαν όντως η μοναξιά να είναι πραγματικό γεγονός.
Σε αυτό βοηθάει η φαντασία μας, που γυρίζει ξανά και ξανά στο μυαλό μας τις σκέψεις που πυροδοτούν αυτά τα συναισθήματα. Αν το σκέφτεσαι συνέχεια, στο τέλος θα το πιστέψεις σαν δυσβάσταχτη πραγματικότητα.
Αν ήμουν 14 ετών σήμερα, θα ήθελα κάποιος να μου πει:
«Μη φοβάσαι να ζήσεις τα συναισθήματά σου. Άσε να σε ευχαριστήσουν ή να σε πονέσουν την ώρα που συμβαίνουν και, μετά, θα φύγουν. Μην αναβάλλεις να τα νιώσεις.
Μην τους αντιστέκεσαι γιατί αν τα φοβάσαι είναι αντίσταση, τα κάνεις πιο δυνατά. Επίτρεψε στον εαυτό σου να τα νιώσει.
Μην τα καταπιέζεις επίσης. Γιατί και αυτό αντίσταση είναι. Αν παριστάνεις ότι δεν υπάρχουν, είτε επειδή φοβάσαι την έντασή τους, είτε επειδή σε έμαθαν κάποτε να τα συγκρατείς, να μειώνεις τη σημασία τους, γιατί προέχουν τα συναισθήματα των μεγάλων, πάλι τα φουντώνεις σαν στη χύτρα ταχύτητας. Όταν χρειαστεί να ανοίξεις το καπάκι, τι θα συμβεί; Έκρηξη;
Ούτε όμως και να αυξάνεις την έντασή τους, γυρνώντας τα στο μυαλό σου για ώρες, μήνες ή χρόνια μετά από τη στιγμή που πυροδοτήθηκαν και να τα διογκώνεις αλόγιστα.
Αν μπορείς να δεις τα συναισθήματά σου σαν μια ενέργεια, σαν ένα ηλεκτρονικό ρεύμα που περνάει το καλώδιο και φεύγει, όχι σαν μια εμπειρία ζωής, όχι σαν αληθινό γεγονός, αλλά σαν μια «εντύπωση», τότε εύκολα θα περνούν τα συναισθήματά σου και θα εναλλάσσονται με τα επόμενα.»
Ανάπτυξη του άρθρου μου που είχε δημοσιευθεί συνοπτικά στις 14/01/2012. Διαβάστε το άρθρο: 60+1 πράγματα που θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου
Φωτό από: www.freedigitalphotos.net