Ο Σκωτσέζος Jim Dunbar διαγνώστηκε με σύνδρομο χρόνιας αργοπορίας – ένα πρόβλημα τόσο έντονο, που ακόμα και στο ραντεβού για τη διάγνωσή του άργησε να φτάσει. Οι γιατροί εξήγησαν πως το σύνδρομο αυτό σχετίζεται με τη λειτουργία του ίδιου τμήματος του εγκεφάλου που επηρεάζει τη διάσπαση προσοχής και την υπερκινητικότητα (ADHD).
Όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί, οι άνθρωποι που αργούν δυσκολεύονται να υπολογίσουν σωστά τον χρόνο που απαιτείται για κάθε δραστηριότητα, καθώς η αντίληψή τους για τον χρόνο διαφέρει από των υπολοίπων.
Η Diana DeLonzo, συγγραφέας του βιβλίου Never Be Late Again, διερεύνησε πώς οι «αργοπορημένοι» αντιλαμβάνονται τον χρόνο, ζητώντας από συμμετέχοντες να διαβάσουν ένα κείμενο και να σταματήσουν όταν θεωρούσαν ότι είχαν περάσει 90 δευτερόλεπτα. Όσοι τείνουν να καθυστερούν συνέχιζαν να διαβάζουν πολύ παραπάνω από το διάστημα αυτό, σε αντίθεση με τους συνεπείς, που σταματούσαν σχεδόν εγκαίρως.
Μια έρευνα του Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο με 225 συμμετέχοντες αποκάλυψε ότι το 17% των ανθρώπων πάσχει από σύνδρομο χρόνιας αργοπορίας. Αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να διαχειριστούν τον χρόνο, να θέσουν προτεραιότητες ή να λάβουν υπόψη ειδικές συνθήκες, ενώ συχνά βιώνουν έντονο άγχος. «Τα άτομα με χρόνια αργοπορία παλεύουν με άγχος, διάσπαση προσοχής, αμφιθυμία ή άλλες ψυχολογικές προκλήσεις», δήλωσε η ψυχολόγος Pauline Wallin από την Πενσιλβάνια.
Η Diana DeLonzo κατηγοριοποίησε τους ανθρώπους που αργούν σε τέσσερις ομάδες:
- Όσοι λειτουργούν καλύτερα υπό πίεση, με την αδρεναλίνη να τους παρακινεί την τελευταία στιγμή.
- Όσοι υπερεκτιμούν τον χρόνο που έχουν στη διάθεσή τους και προσπαθούν να προγραμματίσουν πολλές δραστηριότητες σε σύντομο διάστημα.
- Όσοι αφαιρούνται εύκολα, με αποτέλεσμα να χάνουν χρόνο σε άσχετες ασχολίες.
- Όσοι βρίσκουν ευχαρίστηση στο να κάνουν τους άλλους να περιμένουν.
Μια ακόμα μελέτη του Πανεπιστημίου του Σαν Ντιέγκο έδειξε ότι όσοι αναλαμβάνουν πολλές υποχρεώσεις είναι πιο επιρρεπείς στις καθυστερήσεις λόγω φόρτου εργασίας. Παρότι αυτό φαίνεται λογικό, η καθυστέρηση έχει σοβαρές συνέπειες. Υπολογίζεται ότι η παγκόσμια οικονομία χάνει κάθε χρόνο περίπου 90 δισεκατομμύρια δολάρια από την παραγωγικότητα που χάνεται λόγω καθυστερήσεων εργαζομένων.
Παρά τις επιπτώσεις, το σύνδρομο χρόνιας αργοπορίας δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί ως ασθένεια. «Η χρόνια αργοπορία δεν περιλαμβάνεται στον Οδηγό Ψυχικών Νόσων της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, οπότε δεν είμαι βέβαιη αν πρόκειται για πραγματικό ιατρικό ζήτημα ή απλώς για μια κακή συνήθεια», ανέφερε η Σέρι Τζέικομπσον, διευθύντρια της Κλινικής Ψυχοθεραπείας Harley στο Λονδίνο. Ίσως, όπως σχολίασε με χιούμορ, η ίδια καθυστερεί να αναγνωρίσει την αργοπορία ως ζήτημα που χρειάζεται θεραπεία.
Φωτό από: https://depositphotos.com/gr/
