«ΦΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΞΙ»,
ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ,
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ
«Έβγαινε εκείνη από το ασανσέρ πάνω στο αναπηρικό της καροτσάκι κι έμπαινε ο έρωτας μ’ ένα τσιγάρο αναμμένο στα χείλη, θυμίζοντάς της αυτόματα μια αφίσα του Τζέιμς Ντιν που είχε κρεμασμένη αντίκρυ στο κρεβάτι της. …… Ευτυχώς, ο φύλακας άγγελός της με τα φτερά από μετάξι ήταν εκεί…».
Αυτή είναι η άμεση εισαγωγή στον κόσμο του βιβλίου «Φτερά από μετάξι» μέσα από κάποιες γραμμές τυπωμένες στο οπισθόφυλλο του. οι ίδιες που με προσκάλεσαν σε αυτόν, μαζί με μια άλλη φράση-προτροπή: «Η νύχτα εκείνη ήταν σαν σκηνικό ταινίας τρόμου και η Ευτέρπη- η πρωταγωνίστριά της- έμπαινε αργά αλλά σταθερά μες στο πετσί του ρόλου που έγραψε για κείνη το πεπρωμένο».
Έτσι, συνεχίζοντας το προσωπικό μου παιχνίδι-κρυφτό, με το βιβλίο που κρατούσα στα χέρια μου, αποφάσισα να το διαβάσω.
«Τα φτερά από μετάξι», υπογράφει μια πολύ γνωστή πλέον Ελληνίδα συγγραφέας, η Πασχαλία Τραυλού. Η γραφή της είναι μια γραφή που φαντάζει γνώριμη, οικεία, φιλική, ενώ αποκαλύπτει πάντα νέα και πρωτόγνωρα στοιχεία: μέσα από μια λέξη «ασυνήθιστη», με ένα αναπάντεχο λογοπαίγνιο, με το ξεδίπλωμα της πλοκής.
«Τα φτερά από μετάξι», είναι ένα βιβλίο που ασχολείται με τον γυναικείο, κυρίως, κόσμο, με την ψυχή και την σκέψη της Γυναίκας όταν ερωτεύεται, πληγώνεται σωματικά και ψυχικά, πληγώνει και άλλους η ίδια, την Γυναίκα στην χαρά και την λύπη της, στην πλήρη άνθισή της.
Καθώς παράλληλοι, αλλά και διαφορετικοί συνάμα χαρακτήρες και βιώματα γυναικών, ξετυλίγονται και παρατίθενται, το βιβλίο αποκτά όλο και περισσότερο ενδιαφέρον.
Σύντομα, ανακαλύπτεις ότι την Ευτέρπη, την ηρωΐδα από την οποία ξεκινούν όλα, την νοιώθεις δικό σου άνθρωπο, νοιάζεσαι για εκείνη μα και όλους τους άλλους ήρωες, αγωνιάς για τον επίλογο… Περιμένεις μαζί της να δεις πώς θα εξελιχθεί η ζωή της, ακούς τον σπαραγμό, την μοναξιά, το κλάμα της και περιμένεις να δεις το πρώτο της χαμόγελο που θα δώσει το σύνθημα για να ακολουθήσουν και τα άλλα. Εύχεσαι στην ανηψιά της περαστικά και στον Σωτήρη, που προσπαθεί ακούραστα να την πλησιάσει, Καλή Επιτυχία.
Έτσι, βρίσκεσαι σύντομα να «τρέχεις» ασυναίσθητα στις γραμμές και να ξεφυλλίζεις γοργά τις σελίδες, σαν να θέλεις να σπρώξεις τον χρόνο και να φέρεις την ολοκλήρωση του έργου –και των ζωών τους- πιο κοντά.
Ο Αλέξης και η Θάλεια, που δεν θα μείνουν για πολύ μαζί της, ο Σωτήρης, (όνομα συμβολικό, που θα τη σώσει;), η μικρή και η μεγάλη Ευδοξία, ο φύλακας άγγελος με τα μεταξωτά φτερά, γίνονται μια παρέα που δεν μπορεί παρά να μας απασχολήσει σοβαρά και όλοι εκείνοι που με έκαναν προσωπικά να αγαπήσω το βιβλίο. Ίσως επειδή, από την αρχή σχεδόν, τους ένοιωσα σαν δικούς μου ανθρώπους, καθημερινούς μα και τόσο περίπλοκους, ίσως επειδή ευχήθηκα ένα καλό «τέλος» για αυτούς, μια και φάνηκαν να το αξίζουν.
Η Πασχαλία Τραυλού, την έχει την ικανότητα αυτή, να κάνει τους δύο κόσμους, τον πραγματικό και τον νοερό, εκείνον του βιβλίου και τον αληθινό να γίνονται ένα, τους ανθρώπους μέσα και έξω από αυτό αντάμα να μάχονται, να αγωνιούν και να ελπίζουν. Όπως κάνουν οι φίλοι μεταξύ τους και τα βιβλία που σε κατακτούν.
