Δροσερή, αεικίνητη, εύστροφη και με εξαιρετικό χιούμορ – αυτή είναι η «Pelagie de Paris», όπως μας παρουσιάζεται σε μια πραγματικά διασκεδαστική συνέντευξη! Η blogger που ράβει τα ρούχα της μόνη της και μοιράζει τη γνώση στο κοινό της, ξεδιπλώνει ενδιαφέροντα κομμάτια της πορείας της αλλά και της προσωπικότητάς της! Απολαύστε την!
- Pelagie de Paris… ταξιδιάρικο όνομα, που σου μένει στη μνήμη! Ποια ιστορία κρύβεις από πίσω του;
Η ιστορία που κρύβεται από πίσω είναι λίγο αστεία: Όταν πρωτοξεκίνησα να ράβω, είχα πει σε μία φίλη μου (γεια σου, Τζίνα, αγαπημένη!) να έρθει σπίτι να της ράψω ένα φόρεμα. Ξεκίνησα, λοιπόν, να μετράω τις διαστάσεις που έπρεπε (στήθος-μέση-περιφέρεια κλπ), και όσο τη μετρούσα, αυτή ρουφιόταν και τεντωνότανε για πλάκα και, φυσικά, μας ήρθε στο μυαλό η γνωστή σκηνή από την ταινία με τη Βλαχοπούλου («Η Παριζιάνα»): «Σούζυ τρως, και ψεύδευσαι και τρως», «Πελαζί ντε Παρί ντε κομπινασιόν, ντε κομπινεζόν», και λοιπά. Και από τότε, ξεκίνησε να με φωνάζει Πελαζί ντε Παρί και μου έμεινε αυτό το παρατσούκλι μεταξύ μας. Έτσι, όταν λίγο αργότερα ξεκίνησα το μπλογκ, ήταν εύκολη η επιλογή του ονόματος! Επιπρόσθετα, το Παρίσι είναι πολύ αγαπημένος μου προορισμός, έχει κάτι το μαγικό νομίζω αυτή η πόλη, και μόνο στο άκουσμά της έρχονται στο μυαλό σου από κρουασάν και μακαρόν μέχρι βιβλία και ρομαντικές βόλτες στο Σηκουάνα και στη Μονμάρτρη. Μακάρι να μπορούσα να πηγαίνω εκεί συνέχεια!
- Αν και πτυχιούχος Χημικός Μηχανικός, αποφάσισες να απογειώσεις το ταλέντο σου στη ραπτική, με αφορμή τη ραπτομηχανή της γιαγιάς σου. Να υποθέσω, υπήρξε εκείνη η βασική σου περσόνα έμπνευσης, για να ξεκινήσεις αυτή την παραδοσιακή δραστηριότητα;
Το ότι σπούδασα Χημικός Μηχανικός μπορεί να φαίνεται αντικρουόμενο με τη ραπτική εκ πρώτης όψεως. Όμως, παρά τις όποιες γνώσεις που αποκομίζεις στο Πολυτεχνείο, κατά τη γνώμη μου ένα είναι αυτό που σου μένει και σε συνοδεύει μετά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου: όχι αυτά που μαθαίνεις, αλλά πώς να ψάχνεις για να μαθαίνεις, και να βάζεις τα πράγματα σε μια σειρά- δεδομένα και ζητούμενα- για να βρίσκεις λύσεις, κι αυτό βρίσκει εφαρμογή σε όλες τις πτυχές της ζωής (μου). Έτσι κι εγώ, όταν μια ωραία πρωία ξύπνησα και είπα, α, θέλω να μάθω να ράβω (γιατί έτσι έγινε, ξαφνικά), ήξερα ότι κάποιος έπρεπε να μου δείξει. Η γιαγιά μου, όπως πολλές γιαγιάδες, ήταν πολύ χρυσοχέρα (έραβε, κεντούσε και έπλεκε), και είχε μία ραπτομηχανή από εκείνες μαζί με τα έπιπλα τα ωραία. Εκείνη η ραπτομηχανή λίγο με φόβιζε (επειδή ήταν χειροκίνητη/ποδοκίνητη), αλλά ήταν πάντα στο μυαλό μου και στις παιδικές μου αναμνήσεις. Και, τελικά, δεν ξεκίνησα με εκείνη τη ραπτομηχανή, αλλά με μία καινούρια. Η δε γιαγιά μου είχε ήδη φύγει από τη ζωή όταν ξεκίνησα να ράβω, και κανένας κοντινός μου δεν ήξερε να ράβει, άρα ο μόνος δάσκαλος που μου έμενε ήταν ο παντογνώστης που λέγεται Ίντερνετ. Ξεκίνησα να ψάχνω παντού, και βρήκα πολλά, πάρα πολλά πράγματα, χάρη σε ανθρώπους που ξοδεύουν χρόνο και κόπο για να μοιράσουν τη γνώση, και μάλιστα δωρεάν (μα δεν είναι υπέροχο;). Κι έτσι έμαθα να ράβω: έχοντας στο μυαλό μου αναμνήσεις και έμπνευση από τη γιαγιά μου και τη ραπτομηχανή της, οπλισμένη με την ικανότητα να ψάχνω και να βρίσκω λύσεις, με πολλή όρεξη, υπομονή και επιμονή, και τελικά και κατά βάση με τη μέθοδο «δοκιμή και σφάλμα»!
- Στο μαγικό κόσμο του “do it yourself“, έχεις δημιουργήσει ένα κατάδικό σου “χωριό”, ως Πελαζί: Εκεί, με σαφείς και αναλυτικές οδηγίες, με το χαρακτηριστικό -απολαυστικό σου- λέγειν, κατευθύνεις όλες εμάς να ράψουμε υπέροχα ρούχα, από την έμπνευση ως την τελευταία γαζιά! Πόσο εύκολο είναι όλο αυτό;
Δύσκολο δεν είναι. Αλλά και ούτε εύκολο. Χμ. Πιστεύω ότι όλοι όσοι έχουν όρεξη και διάθεση για κάτι, το καταφέρνουν, κι αυτό δεν είναι για μένα ένα απλό κλισέ, το εννοώ. Για να φτιάξω, ας πούμε, ένα βιντεάκι των πέντε λεπτών, χρειάζεται γύρω στις δυο-τρεις ώρες για το «γύρισμα» (έχω μία κάμερα με τρίποδο), άλλες τόσες και ίσως περισσότερες για την επεξεργασία του, και γύρω στο τρίωρο για τις αναρτήσεις (κείμενο και επεξεργασία φωτογραφιών). Σύνολο ένα οχτάωρο μες στο νερό για κάθε ανάρτηση, δηλαδή μία εργατομέρα, τώρα που το σκέφτομαι! Και για να μάθω να τα κάνω όλα αυτά, χρειάστηκε να αποκτήσω γνώσεις προγραμματισμού (για το στήσιμο του μπλογκ), και επεξεργασίας εικόνων και βίντεο (για το κανάλι στο YouTube). Θυμάμαι, όταν τον Αύγουστο του 2011 είχαμε ξεμείνει στην πόλη με τον καλό μου, είχα αφιερώσει και τις δεκαπέντε μέρες της άδειας στην εκμάθηση προγραμματισμού (καλά, μη φανταστείς, στοιχειώδη πράγματα, δεν έγινα και χάκερ) για να ανεβάσω το μπλογκ. Και όλα αυτά, φυσικά, με τη δύναμη του διαδικτύου (και, πάλι, δωρεάν)! Άρα, χρειάζεται σίγουρα και χρόνος, τον οποίο, όμως, αν θέλεις, πραγματικά πιστεύω πως τον βρίσκεις. Για μένα αυτό είναι κάτι σαν υποχρέωση, και το συνειδητοποιώ τώρα που μου το ρωτάς, γιατί νιώθω ότι πρέπει να γυρίσω πίσω όλη αυτήν την πληροφορία που πήρα όταν μάθαινα να ράβω, και από την οποία έμαθα και έκανα πολλά, και ακόμα φυσικά μαθαίνω!
- Θυμάσαι τι ρούχο έραψες για πρώτη φορά μόνη σου; Πώς ένιωσες με το αποτέλεσμα;
Αχ, έχει πολλή πλάκα αυτό. Ήτανε μία φούστα απλή, σε γραμμή άλφα, με ένα ύφασμα φθηνό (στην αρχή, επειδή φοβόμουν μη χαραμιστούν τα υφάσματα, αγόραζα μόνο πολύ φθηνά-μέχρι και δείγματα από υφάσματα επιπλώσεων είχα αγοράσει τότε με 3 ευρώ και είχα φτιάξει φούστα), και θυμάμαι ότι είχα πάρει τηλέφωνο τη μαμά μου ενθουσιασμένη (φορώντας την, εννοείται), και της περιέγραφα πώς είναι και πώς την έφτιαξα και λοιπά. Και της έλεγα, αχ, μαμά, πώς θα βγω έξω; Κι αν δεν την έχω ράψει σωστά και ξηλωθεί μες στη μέση του δρόμου, τί θα κάνω (κανονικός εφιάλτης); Ενθουσιασμένη από τη μία, διστακτική από την άλλη. Τελικά, τη φούστα τη φόρεσα (και μάλιστα πολύ και για πολύ καιρό), ευτυχώς δεν ξηλώθηκε (φιου!), και τη μόστραρα περιχαρής, περιμένοντας να τη βλέπουν όλοι και να αναγνωρίζουν ότι είναι μοναδική και να μου λένε όλοι, καλέ τί ωραία φούστα, και να λέω, εγώ την έραψα. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο, φυσικά. Τουλάχιστον όχι στο βαθμό που περίμενα. Όμως εμένα μου αρκούσε ότι, πρώτον αυτή τη φούστα την έφτιαξα εξ αρχής εγώ, και δεν υπήρχε καμία ίδια μ’ αυτήν σ’ ολάκερο τον κόσμο, και δεύτερον, οποία έκπληξις, ήταν ακόμα ένα ενιαίο κομμάτι (και δεν είχε διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη)! Αυτή η αίσθηση ενθουσιασμού υπάρχει ακόμα, όταν φοράω κάτι που έχω ράψει. Ευτυχώς, έφυγε ο φόβος!
- Έχεις χτίσει ένα πολύ πιστό κοινό στο blog σου και στο facebook, το οποίο ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό σε κάθε νέα σου δημιουργία και ανατρέχει σε σένα με ερωτήσεις για ποικίλα ραπτο-projects! Πόσο ρόλο παίζουν τα vibes του κοινού σου σε όσα κάνεις; Έχεις νιώσει ποτέ άγχος ότι δε θα αρέσει για παράδειγμα, ένα νέο φόρεμα που έραψες;
Καλέ όχι! Παρότι η αλήθεια είναι ότι επηρεάζομαι περισσότερο από ό,τι πρέπει από άσχημα (κακοπροαίρετα) σχόλια, ποτέ δε σκέφτηκα να κάνω κάτι που θα αρέσει στους άλλους. Αρκεί που αρέσει σε μένα! Ξέρω ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, με διαφορετικά γούστα και αισθητική, και γι’ αυτό δε γίνεται να αρέσουν όλοι και όλα σε όλους. Άλλωστε, αν έκανα ό,τι νόμιζα πως άρεζε σε άλλους (ή είναι απαραίτητα τρέντυ και στη μόδα και τα τοιαύτα), τότε το blog δεν θα είχε συνοχή και συνέπεια, θα ήταν ένας αχταρμάς! Ακολουθώντας τη δική μου αισθητική (που φυσικά εξελίσσεται και επηρεάζεται από διάφορα πράγματα), μπορώ και δίνω ένα σαφές και ίσως- ελπίζω- διακριτό στίγμα, είναι στην ουσία μία προέκταση του εαυτού μου. Αυτό όμως που πάντα (πάντα!) προσέχω, είναι να ανεβάζω ποιοτικό και πρωτότυπο περιεχόμενο, ωραίες εικόνες και προσεγμένα κείμενα. Κι αυτό είναι κάτι που νομίζω πως γίνεται αντιληπτό, άσχετα με τα προσωπικά γούστα του καθένα. Πώς λες, αχ, μ’ αρέσει αυτό το φόρεμα, αλλά εγώ δεν θα το φορούσα ποτέ; Ε, έτσι. Εμένα αυτό μού είναι υπερ-αρκετό!
Τώρα, όσον αφορά τα vibes που λες, η αλήθεια είναι ότι αυτή η κοινότητα των diy-ers είναι πολύ ευγενική, γιατί μάλλον έχει συνειδητοποιήσει αυτό που σου είπα πριν: ο καθένας έχει το στυλ του, και η γνώση (και η έμπνευση) που παρέχεις είναι ανεξάρτητη από το στυλ και σίγουρα πολύτιμη. Ίσως αυτό να συμβαίνει και επειδή οι άνθρωποι που ασχολούνται και φτιάχνουν πράγματα με τα χέρια τους, επειδή είναι δημιουργικοί και κάνουν αυτό που τους αρέσει όταν ασχολούνται με την καλλιτεχνία τους (από ντεκουπάζ και χαρτοκοπτική, μέχρι felting και πλέξιμο και ό,τι άλλο), είναι πιο, ας πούμε, αποσυμπιεσμένοι, πιο ανοιχτοί και ως εκ τούτου ευγενικοί με «συναδέλφους». Εξαιρετικά σπάνια θα χρειαστεί να απαντήσω σε κακεντρεχές, αρνητικό σχόλιο-είμαστε μία χάπυ κοινότητα, αυτό είναι αλήθεια!
- Ποια είναι τα αγαπημένα σου υφάσματα που δε χορταίνεις να μετατρέπεις σε ρούχα με την υπογραφή σου;
Ω. Δύσκολη ερώτηση! Όλα εξαρτώνται από τη διάθεσή μου. Κάποιες φορές μου αρέσει να ράβω με «πολυτελή» υφάσματα (προσμείξεις μαλλιού με μετάξι ή τουίντ και μπροκάντ, ας πούμε) και να παιδεύομαι με πολύπλοκα σχέδια, αλλά τις περισσότερες φορές, τώρα που το σκέφτομαι, ράβω βαμβακερά κάθε είδους (βατίστες, βουάλ, πικέ, καμπαρντινέ, ελαστικά καμπαρντινέ), που είναι και ευκολόραφτα και ευκολοφόρετα. Τα δε εμπριμέ έχουν γίνει η μανία μου, και ειδικά το καλοκαίρι. Και το αστείο είναι ότι μέχρι μια ηλικία φορούσα μόνο μαύρα (άντε και γκρι) ρούχα. Είτε έβλεπες τη δική μου ντουλάπα είτε τη ντουλάπα του μπάτμαν, ε, το ίδιο και το αυτό ήταν, τί άλλο να σου πω. Από τότε, όμως, που άρχισα να ράβω, η ντουλάπα μου γέμισε με εμπριμέ ρούχα. Οπότε, ιδού η απάντησή σου: μ’ αρέσει να ράβω εμπριμέ βαμβακερά!
- Ποιο στάδιο στη διαδικασία ραφής ενός ρούχου βαριέσαι και ποιο απολαμβάνεις περισσότερο;
Όταν ξεκίνησα να ράβω, εξεπλάγην με το πόσο σημαντικό ήταν το σιδέρωμα, και το πόσο συχνά έπρεπε να σιδερώνω στα ενδιάμεσα στάδια του ραψίματος. Και μέχρι τότε το σιχαινόμουν το σιδέρωμα, αλλά σιγά σιγά, επειδή μάλλον στο μυαλό μου το σύνδεσα με τη δημιουργική διαδικασία, έφτασε να μου αρέσει και το κανονικό, ρουτινιάρικο σιδέρωμα της μπουγάδας (ναι, ναι, κι όμως)! Τώρα μ’ αρέσει, γιατί, ειδικά το τελευταίο σιδέρωμα του ρούχου, είναι αυτό που το φορμάρει, και στην ουσία το κάνει ρούχο ενώ πριν ήταν ένα μάτσο ραμμένα μεταξύ τους κομμάτια υφάσματος. Το σίδερο, λοιπόν, μ’ αρέσει! Επίσης, μ’ αρέσουν οι στιγμές (ειδικά στα πιο περίπλοκα πατρόν), που όλα ενώνονται μαγικά σχεδόν και βλέπεις ότι από τα επιμέρους κομμάτια γίνεται ένα ολόκληρο. Και είναι κάποιες φορές που βαριέμαι αφόρητα τα πρώτα στάδια (να αποτυπώσεις το πατρόν στο ύφασμα, να το κόψεις και να κάνεις δοκιμαστικά), αλλά άλλες φορές αυτές οι ίδιες διαδικασίες είναι σαν υπνωτιστικές, στις οποίες απορροφάσαι και έρχεσαι στο τώρα και στο εδώ (με την ίδια λογική που λειτουργούν τα coloring books για ενήλικες). Είναι όλα ανάλογα με τη στιγμή. Α, τώρα που το θυμήθηκα: βαριέμαι πάντα τις φόδρες. Πάντα! Πες ότι θέλεις να φοδράρεις μία φούστα: στην ουσία ράβεις τη φούστα, λες, τι ωραία, τελείωσα, τη βλέπεις έτοιμη να φορεθεί. Αλλά, όοοοχι, μετά πρέπει την ίδια φούστα ακριβώς να την φτιάξεις και με το ύφασμα της φόδρας και να τα ενώσεις μετά αυτά μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα, βέβαια, πάντα σε ανταμείβει στην περίπτωση της φόδρας (φαίνεται πιο προσεγμένο το ρούχο και βοηθάει και στην εφαρμογή του), αλλά η διαδικασία, ούφ!
- Πώς τροφοδοτείς τη δημιουργικότητά σου καθημερινά;
Και εδώ έρχεται πάλι προς διάσωση το αγαπημένο ίντερνετ και τα κοινωνικά δίκτυα, και δη το εξής ένα: το ίνστα(γκραμ). Ξοδεύω πολλή ώρα κάθε μέρα να σκρολλάρω στην οθόνη του κινητού μου (χαίρε σύνδρομο πηχιοκαρπιαίου σωλήνα) για να βλέπω τι παίζει και να απορροφάει το μυαλό μου εικόνες ωραίες και εμπνευστικές! Είναι το μαγικό μου παράθυρο στις παγκόσμιες τάσεις.
Επίσης, προσπαθώ να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που με εμπνέουν και με σπρώχνουν μπροστά: άνθρωποι που είναι καλοί σε αυτά που δεν είμαι εγώ μου δίνουν κίνητρο και ώθηση.
Γενικώς, πάντως, είναι δύσκολο να κάνεις κάτι δημιουργικό καθημερινά: η έμπνευση και η διάθεση για δημιουργία δεν έρχονται κατά παραγγελία ως γνωστόν, και κάποιες φορές πρέπει να το ζορίσεις το θέμα. Στην αρχή αυτού του χρόνου (ξέρεις, όταν είσαι ακόμα αισιόδοξος ότι θα είσαι άλλος άνθρωπος φέτος και ότι θα κάνεις πράγματα που δεν έκανες) είχα βάλει στόχο να φτιάχνω τουλάχιστον μία ζωγραφιά την ημέρα, έστω και μικρή και ασήμαντη, αρκεί να έκανα κάτι. Αλλά το κράτησα μόνο πέντε μήνες με το ζόρι, και μετά με πήρε από κάτω ο κανονικός μου εαυτός και το παράτησα. Παρόλα αυτά, καταφέρνω και βγάζω τουλάχιστον μία φωτογραφία την ημέρα (με το κινητό μου, τίποτα ιδιαίτερο) από πράγματα που μ’ αρέσουν (φαγητά, σπίτια, δέντρα, δρόμους, σκυλάκια…καλά, η αλήθεια είναι ότι συνήθως φαγητά βγάζω), και αυτό κρατάει για μένα το μάτι μου ακονισμένο στην αισθητική (μου), που το θεωρώ πολύ σημαντικό.
- Τι σημαίνει ευτυχία για εσένα;
Η ευτυχία για μένα κρατάει στιγμές- είναι στιγμές. Άρα, μικρά πράγματα, λεπτομέρειες και στιγμές με κάνουν ευτυχισμένη: ένα καινούριο κραγιόν, ένα βιβλίο, ένα κτίριο που πρώτη φορά το παρατηρώ παρόλο που περνάω μπροστά του συχνά, ένα αστείο του καλού μου, ένα δροσερό, καθαρό αεράκι στο πρόσωπό μου σε μια μέρα με ήλιο, μια βόλτα στη Νέα Παραλία με ποδήλατο, το νόστιμο φαγητό της μαμάς μου, ένα ωραίο φίλτρο που έβαλα σε μια φωτογραφία μου, μία λεπτομέρεια που οι άλλοι την προσπερνούν. Τέτοια πράγματα.
- Δείξε μας ένα σχέδιο ρούχου από μια περασμένη εποχή, μιας που σου αρέσουν τα vintage looks, που θα ήθελες να ράψεις, αλλά δεν το έχεις επιχειρήσει ακόμα!
Η δεκαετία που μου αρέσει περισσότερο είναι του ’50, με τα φορέματα σε σχήμα κλεψύδρας, και σε αυτή τη γραμμή έχω ράψει πολλά ρούχα, δεν έχω ιδιαίτερα «απωθημένα» ως προς αυτό. Ακόμα και φουρώ έχω ράψει και φορέσει.
Και, ενώ δε μ’ αρέσει η δεκαετία του ΄20 και του ΄30 στα φορέματα (επειδή δεν ταιριάζουν στο σωματότυπό μου), τρελαίνομαι για τα πανωφόρια της εποχής που ήταν πολύ γκράντε και εντυπωσιακά, σαν αυτά που φορούσε η Κέιτ η Γουίνσλετ στη ταινία The Dressmaker (που πολύ μου άρεσε και η ίδια η ταινία, και τα ρούχα), όπως και για εκείνα του New Look του Dior (πάλι η σιλουέτα-κλεψύδρα). Υπέροχα!
Φέτος το χειμώνα, θα προσπαθήσω να ράψω ένα τέτοιο.
Περισσότερες πληροφορίες στο blog: http://madamepelagie.blogspot.gr/
