Λίγα λόγια για τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη:
Γεννήθηκε στο Μπόλτον της Αγγλίας, όπου και ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός. Από το 1999 χτίζει το βιογραφικό του στην Ελλάδα, συμμετέχοντας σε σειρές, ταινίες και θεατρικές παραστάσεις που σημειώνουν τεράστια επιτυχία όπως: Πενήντα-Πενήντα, Η οικογένεια βλάπτει, Μαύρα μεσάνυχτα, Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα, 10η εντολή, Safe Sex, Κατάδικός μου, Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης, Πέντε λεπτά ακόμα κ.α..
- Σπούδασες Computing Marketing αλλά επέλεξες τελείως διαφορετική επαγγελματική κατεύθυνση. Τι σε γείωσε στο αντικείμενο των σπουδών σου και τι σε συνεπήρε στην υποκριτική;
- Θέλω να ανακαλέσεις στη μνήμη σου τα συναισθήματα που σε κυρίευσαν στην πρώτη σου οντισιόν στην Αγγλία, στα 18 σου χρόνια.
- Αν σου ζητούσαν να πείσεις κάποιον να γίνει ηθοποιός, ποια περιγραφή θα χρησιμοποιούσες για τον κόσμο της υποκριτικής ώστε να του δημιουργήσεις θέλγητρα να τον εξερευνήσει;
- Ονόμασέ μου 3 ανθρώπινα χαρακτηριστικά που σε σκλαβώνουν και 3 που σε εξοργίζουν.
- Τιμάς τη μαγειρική ξεσηκώνοντας τις συνταγές της γιαγιάς σου. Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη αφορμή που σε οδήγησε στην κουζίνα;
- Τι μαγείρεψες σήμερα;!
- Είσαι φανατικός αναβάτης των 2 τροχών. Οι μοτοσικλετιστές φημίζονται για την αγάπη που τρέφουν για το όχημά τους επειδή τους δίνουν την αίσθηση πως δαμάζουν την ταχύτητα, αποφεύγουν τη στασιμότητα και νιώθουν τη ζωντάνια του κινδύνου. Σε εκφράζει αυτή η περιγραφή;
- Ο Πυγμαλίων ήταν μυθικός βασιλιάς της Κύπρου που ως γλύπτης σμίλεψε ένα τόσο όμορφο γυναικείο άγαλμα που το ερωτεύτηκε. Ο πραγματικός Πυγμαλίωνας κυριεύεται από τον ίδιο παρορμητισμό και ενθουσιασμό στον έρωτα;
- Οι άνθρωποι είμαστε ματαιόδοξοι, συνηθίζοντας την καθημερινότητα λες και θα ζήσουμε για πάντα. Πώς αποφεύγεις την παγίδα της δεδομενοποίησης της ζωής σου;
- Σε αγχώνει το μέλλον δεδομένων των συνθηκών που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια;
- Σκέφτεσαι να επιστρέψεις στην Αγγλία κυνηγώντας καλύτερες προοπτικές στην καριέρα σου;
- Ποιες εικόνες δημιουργούνται στο μυαλό σου στο άκουσμα της λέξης “ευτυχία”;
- Εάν εμφανιζόταν μπροστά σου ο Νίτσε και σου έθετε το ερώτημα της αιώνιας επιστροφής, θα σκεφτόσουν να αλλάξεις κάποιο κομμάτι στη ζωή σου;
- Μίλησέ μας για το ρόλο σου στη θεατρική παράσταση “Κατάδικός μου”.
- Μετά από τις επιτυχημένες σου συμμετοχές σε σειρές και ταινίες, τι ετοιμάζεις για το μέλλον;
Σε κάθε σχολείο που πήγα, γιατί μετακομίσαμε αρκετά με τον πατέρα μου, τέσσερα σχολεία άλλαξα συγκεκριμένα, είχαμε θεατρικό εργαστήρι. Και με ένα μαγικό τρόπο κάθε φορά ήμουν μπλεγμένος στο θεατρικό εργαστήρι, παίζοντας αμέριμνα τους ρόλους μου. Στα 18 μου ήθελα να γίνω ηθοποιός. Εκείνη τη στιγμή για κάποιο λόγο περίεργο, επέλεξα να ταιριάξω με τις γνώμες των υπολοίπων, των γονιών μου, των συμμαθητών μου: “τελειώστε κάτι, γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα”.
Έτσι, έχοντας την επιλογή να πάω στην Αγγλία, γιατί έχω διπλή υπηκοότητα, είμαι και Έλληνας και Άγγλος, επέλεξα να πάω εκεί να σπουδάσω κάτι που θα είναι και χρήσιμο – τα κομπιούτερς τότε άρχισαν να αναπτύσσονται πάρα πολύ. Αλλά και από άποψη business, γιατί θεωρούσα λόγω θράσους, ευφράδειας, εξυπνάδας, ηλιθιότητας ταυτόχρονα, ότι θα μπορούσα σε ένα εμπορικό κομμάτι να είμαι πολύ καλός. Και τα παράτησα όλα και πήγα στην Αγγλία! Μέσα σε 3 μήνες έπιασα δουλειά σε θέατρο.
Τότε συνειδητοποίησα ότι όπου και να πάω, μάλλον θέατρο θα πρέπει να κάνω στη ζωή μου, ή αν μη τι άλλο, να ασχοληθώ, να είμαι κοντά στο χώρο του θεάτρου και της υποκριτικής. Δεν ήθελα ποτέ να σπουδάσω Computing Business, με όλο το ρίσκο, την οικονομική ή τη βιοποριστική ανασφάλεια, και αποφάσισα να κάνω αυτό που από μόνο του με επέλεξε και το επέλεξα και εγώ κατά βάθος από παιδί. Έτσι γύρισα τις σπουδές και έκανα αυτό που με κάνει να χαίρομαι και το αγαπάω με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια.
Άγχος, τι θα δω, τι θα καταφέρω, είχα μπροστά μου ανθρώπους μεγαλωμένους διαφορετικά από εμένα, εγώ μεγαλωμένος στην Ελλάδα, γνωρίζοντας πολλά χούγια ουσιαστικά των Εγγλέζων. Οπότε σκέφτηκα να κάνω αυτό που έκανα και στο σχολείο: να το δω ως παιχνίδι, σαν παιδί. Και νομίζω πως ήταν αυτό που λειτούργησε καταλυτικά μέσα μου γιατί ξέχασα τι κάνω, και μπλέχτηκα με πολλή αγάπη σε αυτό.
Αυτό πρέπει να υπάρχει έμφυτο μέσα στον καθένα. Δεν θα παρότρυνα κάποιον να γίνει ηθοποιός, θα πρέπει να έχει μέσα του ένα σημαντικό “γιατί”. Ηθοποιός με την πραγματική έννοια της λέξης και όχι με τη δημοσιοσχετίστικη έννοια, είναι κάτι που επιλέγεις προσωπικά ο ίδιος και σε επιλέγει. Είναι ένα περίεργο μυστικό του καθενός, σε αυτούς που το κάνουν με πραγματική αγάπη, αφοσίωση και πειθαρχία. Δεν ξέρω αν θα παρότρυνα κάποιον λοιπόν. Αν το “γιατί” του όμως ήταν τόσο δυνατό μαζί με τη θέλησή του και το πιστεύω του, ώστε να το κάνει και έχει όλες τις αξίες και τα χαρίσματα που μπορεί να του προσφέρει ο Θεός, θα του έλεγα να το προσπαθήσει.
Σεβασμός, αξιοπρέπεια, οικογένεια. Τρία πράγματα που είναι πολύ σημαντικά στη ζωή μου. Με εξοργίζουν η αγένεια και η έλλειψη σεβασμού και αξιοπρέπειας.
Μεγάλη ψυχοθεραπεία η μαγειρική! Έμεινα μόνος μου, 17 – 18 χρονών, συγκατοίκησα με μια φίλη τότε, και άρχισα να πειραματίζομαι γιατί έπρεπε να φάω! Είχα όλες τις υπέροχες γεύσεις από τη γιαγιά μου στο μυαλό μου και τις επιθυμούσα. Παράλληλα, βγαίνοντας έξω είτε ως φοιτητής είτε ως εργένης, ανακάλυψα την πραγματική ψυχική γαλήνη που προσδίδει η μαγειρική, με την έννοια της φαντασίας και της γεύσης σε κάτι που δίνεις μόνο με αγάπη όταν το φτιάχνεις. Γιατί πραγματικά όταν προσφέρεις ένα φαγητό, το δίνεις με αγάπη στον άλλον! Να γεμίσεις την ψυχή του, το στομάχι του, να ηρεμήσεις το μυαλό του, να γαληνέψει, να θυμηθεί τη δικιά του γενιά, τη δική του μαμά, το δικό του πατέρα, τη δική του οικογένεια.
Έχει μια ενεργειακή συγκέντρωση το κομμάτι της μαγειρικής και το δόσιμο ενός πιάτου κάπου. Είναι ίσως και το μοναδικό που θα μπορούσα να κάνω επαγγελματικά χωρίς να είμαι θλιμμένος κάνοντάς το και είναι ένα μακρινό όνειρο μεγαλώνοντας να έχω ένα μικρό χώρο να μπορώ να μαγειρεύω για φίλους και ανθρώπους που γνωρίζω. Η μαγειρική λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία για εμένα, θα μπορούσα να μαγειρεύω και πριν το θέατρο, με συγκεντρώνει απόλυτα.
Σήμερα δεν πρόλαβα! Χτες όμως μαγείρεψα ταλιατέλες με κιμά και μια υπέροχη σαλάτα, που μοιράστηκα με φίλους!
Είναι σαφώς μια περιγραφή που με εκφράζει αλλά εμένα μου θυμίζει πάρα πολύ τα παιδικά μου χρόνια με το ποδήλατο που ανέμελος έκανα βόλτα στη Ραφήνα και στη Λούτσα που είχαμε το εξοχικό μας και σε όλα τα μέρη που πήγα διακοπές και υπήρχε ποδήλατο.
Η μηχανή είναι και ένα μέσο το οποίο μου θυμίζει τη διαδρομή δυο σημείων και το πώς ενώνονται, από το Α στο Β, και τι μπορεί αυτή η διαδρομή ανάμεσα να σου προσφέρει, που δεν στην προσφέρει το αυτοκίνητο. Και αυτό είναι ένα κομμάτι που με συγκεντρώνει, δηλώνει μια ανεμελιά, μια ελευθερία, αλλά πρωτίστως το φοβάμαι. Γενικά είμαι άνθρωπος που ό,τι φοβάται το κάνει. Επί δέκα. Ίσως κουτό. Αλλά η μηχανή μου έχει προσφέρει ατελείωτες χαρές και πάρα πολλές λύπες στη ζωή μου. Και πόνο… Γιατί όταν πέφτεις πονάς! Με μαθαίνει, με ηρεμεί και με έχει ωριμάσει. Και είναι γενικά ένα μέσο που δεν μπορώ να απαρνηθώ! Νομίζω πως όταν το σώμα μου σταματήσει να λειτουργεί στο να μπορώ να οδηγώ μοτοσυκλέτα με ασφάλεια, θα ονειρεύομαι όλες εκείνες τις διαδρομές που έχω κάνει μέχρι τότε.
Ανάλογα με τη διάθεσή μου και το πώς είμαι στην κάθε περίοδο της ζωής μου. Δεν μπορώ να πω πως είμαι πια τόσο παρορμητικός. Αρχίζω μεγαλώνοντας να κλείνω κάποιες πτυχές του εαυτού μου, με την έννοια ότι θέλω άλλα πράγματα. Όταν ήμουν 20 χρονών ήθελα τα πάντα! Ήθελα να τα δοκιμάσω όλα, να τα γευτώ, να τα κάνω όλα. Πλέον στα 36 μου δεν το θέλω. Θέλω κάτι πιο συγκεκριμένο και είμαι και λίγο πιο δύσκολος. Παρ’ όλα αυτά, με την έννοια του ονόματος, έχω φερθεί πολλές φορές σαν Πυγμαλίωνας, δυστυχώς μέχρι τώρα, ή ευτυχώς, γιατί η ζωή είναι μια τρελή μαϊμού που λέω εγώ, μάλλον δεν ήμουν ο ακριβής Πυγμαλίωνας για κάποια.
Τίποτα δε θεωρώ δεδομένο. Κάθε μέρα που φεύγω από το σπίτι μου για να έρθω στο θέατρο, θα πω στο σκύλο μου, στο φίλο μου, στη φίλη μου, σε κάποιον, “Σας αγαπάω ό,τι και να τύχει”, να έχω πει ένα σ’ αγαπάω κάπου. Δεν θεωρώ και δε παίρνω τίποτα για δεδομένο, ούτε καν τον εαυτό μου. Ζω την κάθε μέρα σαν την τελευταία, αν και όχι πάντα, μακάρι να μπορούσα να το κάνω αυτό, αλλά περνάω και εγώ τα αδιέξοδά μου καμιά φορά. Δεν βάζω κουτάκια, προγραμματισμούς, δεν οριοθετώ τα πράγματα, ότι πχ τώρα είσαι ελεύθερη, τώρα έχεις διάθεση, τώρα έχεις χρόνο.. Και για αυτό πολλές φορές συγκρούομαι και με ανθρώπους γιατί βλέπουν τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Αλλά εγώ δεν το βλέπω έτσι. Το πράγμα είναι τώρα, όταν συμβαίνει, η απόλαυση είναι τώρα, η έννοια της γεύσης είναι τώρα. Το να υπάρχει μια σοφία του να γνωρίζεις τι μπορεί να συμβεί, να προφυλάσσεις τον εαυτό σου με όλα τα μέσα, το καταλαβαίνω, αλλά… δεν είναι έτσι η ζωή. Η ζωή είναι ρολόι, το οποίο αδιάκοπα κυλάει και δε θέλω ούτε να είμαι ένα χαλί που το πατάνε όλοι ούτε να ζω σε μια γυάλα όμορφη. Θέλω να ζω αυτά τα συναισθήματα που μου έρχονται εκείνη τη στιγμή, όσο δύσκολο και να είναι, όσο επίπονο. Αλλά το έχω πραγματικά ανάγκη. Με πάει ένα βήμα παραπάνω.
Με αγχώνει πάρα πολύ το μέλλον, όσον αφορά τα πολιτικά δρώμενα της χώρας, την κοινωνική εξέλιξη του κράτους στο οποίο εγώ θα μεγαλώσω, πενηντάρης ίσως, βλέποντας ανάπτυξη πια, γιατί δεν θέλω να αποχωρήσω. Είναι χώρα μου και την αγαπάω, γιατί εδώ τα έμαθα όλα. Αλλά έχω μάθει να παλεύω, δεν είχα τίποτα στη ζωή μου και δεν υπήρξα γόνος πλούσιας οικογένειας, οπότε έχω μάθει να επιβιώνω. Για αυτό έχω ίσως και το θετικό ότι αναγνωρίζω, από ένα πιάτο φαγητό, από ένα ευχαριστώ, από ένα σ’ αγαπώ, από ένα χέρι, μια αγκαλιά, μια σκέψη, από μια μικρή κίνηση που σου φτιάχνει τη διάθεση μέσα στη μέρα σου. Είναι μοίρα. Άνθρωποι έχουν ζήσει πολύ πιο δύσκολα στην ίδια χώρα. Οπότε είμαι και τυχερός.
Δεν ξέρω πώς θα τα φέρει η ζωή, θα μπορούσα όμως, οπουδήποτε νομίζω. Και να προσπαθήσω να επιβιώσω οπουδήποτε. Αν δεν προκύψει δεν αγχώνομαι, εδώ ήθελα να μεγαλώσω, εδώ ζω και εδώ είμαι ευτυχισμένος, εδώ είναι τα πάντα μου. Οπότε, θα δείξει!
Ένα παιδί, ένας σκύλος, μια βόλτα με τη μηχανή, μια ωραία γεύση κάπου μακριά, ένα ωραίο ταξίδι, δυο όμορφα μάτια, ένας συνάνθρωπος, μια ωραία σκέψη, ένα ωραίο θεατρικό, μια ωραία ταινία, η θάλασσα… η ζωή.
Θα παρακαλούσα να ήταν έφηβος στο σήμερα. Να δω πόσο θα επηρεαζόταν ο ίδιος και τι θα έγραφε. Θα του έλεγα “σε παρακαλώ ζήσε στο σήμερα και πες μου μετά αν όλες σου οι απόψεις ήταν σωστές τελικά ή όχι. Και πες μου τελικά αν όλα τα πράγματα, τα οποία είναι πολύ σημαντικά για κάποιους και ασήμαντα για άλλους, θεωρείς ότι λειτουργούν κάθε φορά”. Γιατί ξεχνάμε συνήθως την εξέλιξη των πραγμάτων. Το μόνο συναίσθημα που θα άλλαζα στο κομμάτι της αιώνιας επιστροφής, είναι η αγάπη, η οικογενειακή αγάπη. Κατά τα άλλα θα τον παρακαλούσα πολύ να ζούσε στο σήμερα.
Ο ρόλος είναι ένας σχεδόν σαραντάρης Έλληνας, πρώην βαλκανιονίκης, ο οποίος έχει παρατήσει τη ζωή του, γιατί ήταν πολύ πειθαρχημένη πριν κάνοντας αυτή τη δουλεία, έχοντας μια γυναίκα στη ζωή του, την Ελένη Ράντου στο ρόλο της Καίτης, και ξαφνικά στα 38 του αποφασίζει να φύγει από το σπίτι, να αλλάξει ζωή, να ζήσει όλα αυτά που δεν έζησε: τα ποτά, τις χαρές, τις γυναίκες, τα λάθη, που είναι πολύ σημαντικά στους ανθρώπους, χωρίς βέβαια συνείδηση. Αλλά με ένα χούι του Έλληνα: ότι απέναντι στο θηλυκό στοιχείο είτε λέγεται μάνα είτε γυναίκα, κάποιος πάντα βρίσκει το λιμάνι του, που θα είναι ανοιχτό σε οποιαδήποτε καταιγίδα. Για καλό και για κακό του ήρωα, αυτό το λιμάνι είναι όντως πάντα ανοιχτό. Είναι ένας χαρακτήρας που εν μέρει θα μπορούσε να ήταν ένας ασυνείδητος άνθρωπος, ένας killer συναισθημάτων, αλλά είναι τόσο κρύες οι συνθήκες που έχει μεγαλώσει, που μπορείς να τον καταλάβεις αν μέσα σου εμπεριέχεις και τα δύο φύλα και δεν είσαι τόσο “γυναίκα”. Μπορείς να του δώσεις μερικά άλλοθι. Αν και νομίζω ότι ο κόσμος δεν δίνει ποτέ. Δηλαδή εγώ μέχρι το μέσον του πρώτου μέρους δεν θέλω να δω τον εαυτό μου ζωγραφιστό! Και από την άλλη ιντριγκάρονται γιατί υπάρχει ένας μαζοχισμός, ότι θες ένα εγκληματικό στοιχείο να διαλύει τα πράγματα. Για αυτό και στο τέλος η επιλογή είναι το συναίσθημα ενός παιδιού που ζητάει ένα γλειφιτζούρι συγκεκριμένο. Μα είναι όλα ίδια. Είναι ένα κακό μάθημα και συγχρόνως μια φοβερή ασφάλεια. Αν αλλάξεις το φύλο, νομίζω θα δεις και πολλά στοιχεία του εαυτού σου, για αυτό και θα σε ενοχλήσει.
Νομίζω σιγά – σιγά τα πράγματα μεγαλώνουν και μέσα μου και έξω μου και παντού και νομίζω ότι θα αρχίσω πια να προτείνω πράγματα. Θα δανειστώ τη σκέψη που έκανα στα 18 μου όταν αποφάσισα να ζήσω πιο ώριμα, να ετοιμάσω ένα πιο όμορφο παραμύθι από εκείνο που πέρασε. Και μέσα από αυτό να έρχεται ο ρεαλισμός των πραγμάτων που υπάρχουν γύρω μας, έχοντας άποψη σαφή και ξεκάθαρη, με βάση τον άνθρωπο. Από εκεί και πέρα αν ευτυχήσω και ζήσω πολλά – πολλά χρόνια θα δείξει στο τέλος του δρόμου τι ακριβώς από όλα αυτά έχω καταφέρει και τι όχι. Αλλά νομίζω ότι μέχρι στιγμής καλά πάνε τα πράγματα!
Πηγή φωτογραφιών: gr.omg.yahoo.com, privekosmika.blogspot.com, www.myself.gr
