Η ομιλία που έδωσε η J. K. Rowling στην τελετή της Ετήσιας Συνάντησης των αποφοίτων του Harvard, το έτος 2008, αποτελεί μια πολύ καλή αφορμή για έμπνευση και για απόκτηση θάρρους για όσους χρειάζονται ενθάρρυνση. Πρόκειται για ένα λόγο που φάνηκε να γράφτηκε με τις εμπειρίες της ψυχής της και τη σοφία του μυαλού της. Σε όλη του την έκταση, επικεντρώνεται σε δύο κεντρικούς πυρήνες: 1) στο πόσο πολύτιμη είναι η αποτυχία και 2) στην αξία της φαντασίας.
Αναφερόμενη στη διάρκεια της ζωής της ως φτωχή, τόσο φτωχή ώστε απλά να μην είναι άστεγη, περιγράφει τη σημασία της αποδοχής της αποτυχίας. Εκείνη ως έφηβη, ένιωθε ότι ήθελε να κυνηγήσει το όνειρό της, να γράφει νουβέλες, πράγμα που έκανε. Η περίοδος της χείριστης οικονομικής της κατάστασης, όντας διαζευγμένη μητέρα, της προσέφερε ένα σημαντικότατο αγαθό: είδε τον εαυτό της όπως ακριβώς είναι, με τα καλά και τα κακά του, δέχτηκε την προσωπικότητά της και αντιλήφθηκε πως θα ακολουθήσει αυτό που θέλει με κάθε κόστος.
«Η φτώχεια γεννά τον φόβο, το άγχος και μερικές φορές την κατάθλιψη. Συνεπάγεται χίλιες µικρές ταπεινώσεις και ένα σωρό δυσκολίες. Το να βγεις από τη φτώχεια βασιζόµενος στις δικές σου δυνατότητες είναι σίγουρα κάτι για το οποίο πρέπει κανείς να νιώθει υπερήφανος, γιατί τη φτώχεια την εξιδανίκευσαν µόνο οι βλάκες. Στην ηλικία σας, όµως, δεν µε φόβιζε τόσο η φτώχεια όσο η αποτυχία». Γιατί, συνεχίζει να εξηγεί, η αποτυχία μπορεί να βγάλει κάποιον από τα πλάνα του. Να πτοηθεί από τον αρνητισμό του περίγυρου, να τα παρατήσει. Η ίδια δεν το έκανε. Έκλεισε τα αφτιά της στις απαιτήσεις των άλλων, ακόμα και των γονιών της και άνοιξε την καρδιά της σε αυτό που της φώναζε το είναι της.
Εάν δεν είχε περάσει από το μηδέν της αποτυχίας, δεν θα είχε καταφέρει όσα κατάφερε, μόνη της. Μιας που απευθυνόταν σε απόφοιτους, τόνισε ιδιαίτερα τη σχέση γονιού-παιδιού πάνω στο ζήτημα των «θέλω». Επισήμανε «ήµουν πεπεισμένη ότι αυτό που ήθελα να κάνω στη ζωή µου ήταν να γράφω διηγήµατα» – οι γονείς της από την άλλη ήθελαν η κόρη τους να σπουδάσει. Τελικά, σπουδάζοντας Κλασική Φιλολογία, εξυπηρέτησε τις απαιτήσεις και των δύο πλευρών. Δεν αφέθηκε όμως να απομακρυνθεί από το όνειρό της, ακόμα και όταν οι συνθήκες διαβίωσής της χειροτέρευαν.
Αργότερα αναφέρθηκε στην εργασιακή της πορεία στη Διεθνή Αμνηστία – εμπειρία που της έδωσε εφόδια για την εξύψωση της φαντασίας. Έδωσε παραδείγματα που τη σόκαραν, τη συγκίνησαν και την τρόμαξαν και έτσι πέρασε το μήνυμα της σκέψης – να φανταζόμαστε πέρα από αυτά που βλέπουμε, για να αντιλαμβανόμαστε καλύτερα την πραγματικότητα.
Συνολικά, ο λόγος της διέπεται από αυτοσαρκασμό, χιούμορ και ένταση. Βλέπεις μια εύθραυστη γυναίκα, αμήχανη αρχικά, αλλά διατηρώντας την αυτοκυριαρχία της στο βήμα, να καθηλώνει το σημαντικό κοινό της και πάνω από όλα να το εμπνέει. Αυτή η γυναίκα, βρέθηκε εκεί για να μεταδώσει στη νέα γενιά όσα κατέκτησε σα γνώση. Είναι δύσκολο να συνδέσεις την εμφάνιση με την πορεία και τα κατορθώματά της – φαίνεται πολύ ευαίσθητη για τόση δυναμικότητα. Κι όμως! Είναι ένα ζωντανό παράδειγμα πως ευαισθησία και δύναμη μπορούν να ισχύουν μαζί.
Κλείνοντας, σαν ετεροχρονισμένη ακροάτρια, πιστοποιώ πως τη δική της ομιλία θα τη θυμούνται για καιρό οι απόφοιτοι του Harvard αλλά και οι συγγενείς τους. Γιατί ήταν αληθινή, ανθρώπινη, με πετυχημένο χιούμορ και πολύτιμα μηνύματα, όπως το τελευταίο: «As is a tale, so is life: not how long it is, but how good it is, is what matters”, δηλαδή «Όπως και στα παραμύθια, έτσι και στη ζωή: δεν έχει σημασία πόσο διαρκεί αλλά πόσο καλή είναι!».
Μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο της ομιλίας εδώ: http://vimeo.com/1711302
Και να διαβάσετε το κείμενό της στα αγγλικά εδώ: http://news.harvard.edu/gazette/story/2008/06/text-of-j-k-rowling-speech/
