Προσωπικά, ως παιδί, είχα κάνει το βίο αβίωτο στη μητέρα μου κάθε φορά που έπρεπε να με ταΐσει, αφού δεν έτρωγα σχεδόν τίποτα με χαρά και ευχαρίστηση! Υπάρχουν φαγητά με υψηλή διατροφική αξία, που όταν ήσουν μικρός, ακόμα κι αν έτρωγες σχεδόν τα πάντα χωρίς αντίρρηση, δυσανασχετούσες σαν τα έβλεπες στρωμένα φαρδιά πλατιά στο πιάτο σου! Αυτή είναι η λίστα με τα χειρότερα φαγητά του πλανήτη, που μας έκαναν να αναγουλιάζουμε στις τρυφερές παιδικές μας ηλικίες και να απαιτούμε απεργία πείνας!
Χάρτης των παιδικών μας γαστρονομικών εφιαλτών:
- Φακές. Κρύες φακές, φακές με ψωμιά και φέτα μέσα, φακές με πατάτες, φακές με ένα ολόκληρο φύλλο δάφνης να κολυμπάει στο ζουμί «για να μοσχομυρίσει το πιάτο». Δέκα ώρες μέχρι να πάει η κάθε μπουκιά κάτω..
- Μπάμιες. Ακόμα ένα «γλοιώδες» φαγητό, λίγο σαν χλαπάτσα στο παιδικό μυαλό – ίσως η μοναδική χλαπάτσα που κανένας δεν τιμούσε ούτε για παιχνίδι!
- Λαχανόρυζο. Εδώ που τα λέμε, το λαχανόρυζο ήταν αρκετά αηδιαστικό για ένα παιδί..! Λάχανα τυλιγμένα, ρύζι σαν λαπάς, δύσκολο να τα ταΐσεις με ευκολία σε ένα παιδί που λατρεύει τα απλά φαγητά όπως τα μακαρόνια και τις πατάτες τηγανητές!
- Κουνουπίδι. Από τα λίγα φαγητά που μας βοηθούσαν στην ανακάλυψη της καλύτερης κρυψώνας στο σπίτι, από την προετοιμασία μαγειρέματός του, χάρη στην «ευχάριστη» μυρωδιά του. Η δε όψη του, μας θύμιζε εξωγήινο αφρό!
- Χτυπητό αβγό. Το άκουσμα και μόνο του κουταλιού στην κούπα, που προετοίμαζε το «χτυπητό αβγό», μπορούσε να μου καταστρέψει τη διάθεση για μια ολόκληρη εβδομάδα. Η μητέρα μου έβαζε και ζάχαρη για να νοστιμέψει, χωρίς επιτυχία. Από τα πιο αηδιαστικά φαγητά ever για όλα τα παιδιά!
- Μουρουνέλαιο. Οκ, δεν είναι ακριβώς φαγητό, αλλά συμπλήρωμα διατροφής. Δεν θα ήταν ολοκληρωμένη όμως η λίστα χωρίς αυτό… Ο βασιλιάς της αηδίας για κάθε πιτσιρίκι, με τη χαρακτηριστική λαδίλα και την άθλια γεύση, καταδιώκει ακόμα τα όνειρά μου….!!!
- Αγκινάρες. Οι αγκινάρες θα τρόμαζαν κάθε πιτσιρίκι, ας είμαστε ειλικρινείς τώρα.. Έτσι όπως είναι λίγο χνουδωτές, με αυτό το μουχλιασμένο πράσινο χρώμα, πλάι στον αρακά για παράδειγμα… ε, ποιο παιδί να τις πλησιάσει;
- Φασολάδα. Αυτή η κόκκινη «βόμβα» από θρεπτικές ουσίες, όπως μας φώναζε η μαμά, στα μάτια κάθε παιδιού φαινόταν «βόμβα» αηδίας και πραγματική πρόκληση – ίσως προτιμούσαμε να ρίξουμε το πιάτο κάτω, παρά να δεχτούμε έστω και μια κουταλιά στο στόμα μας..
- Ψαρόσουπα. Ναι, όταν ήμασταν παιδιά, βλέποντας όλο αυτό το… «σύνολο», με ψάρια, με κολοκύθια, με καρότα, με πατάτες και ό,τι άλλο βαστιέται, με τον κίνδυνο «μη φάμε κόκκαλο Παναγία μου!!!», με τον άλλον κίνδυνο μην πέσουμε σε κομμάτι ψαριού που έχει λίγο λέπι… ψελλίζαμε «από μακριά και αγαπημένοι».
- Μελιτζάνες ιμάμ. Αυτό το γλιστερό πράγμα μέσα στο πιάτο, ανακατεμένο με κρεμμύδια και σκόρδα, ήταν ο φόβος και ο τρόμος κάθε παιδιού! Stay away!!!
- Γιουβέτσι. Ακόμα το χειρότερό μου φαγητό κι ας μεγάλωσα. Θυμάμαι να το βλέπω να αχνίζει στη γάστρα, με τη μανέστρα να πνίγεται κυριολεκτικά στη λαδίλα και… μπλιάχ. Ούτε κουταλιά δεν άγγιζε το στόμα μου!
- Φρικασέ. Κρεμμύδια, λίγο νια-νια κατάσταση, λίγο ζουμί από εκεί με γεύση αυγουλίλας, μελετημένη συνταγή αηδίας για κάθε παιδί..!
Φωτό: Ιωάννα Ελ Σοκάρυ
