Είδος: Κομεντί
Έτος παραγωγής: 2011
Σκηνοθέτης: Γούντι Άλεν
Πρωταγωνιστούν: Όουεν Γουίλσον, Ρέητσελ ΜακΆνταμς, Κερτ Φούλερ, Μάηκλ Σιν, Κάρλα Μπρούνι
Βρισκόμαστε στην πόλη του Φωτός. Στο σήμερα: Ο Ζίλ (Owen Wilson) και η Ινέζ (Rachel McAdams) βρίσκονται εκεί για ένα διάλειμμα, λίγο πρίν το γάμο τους. Ο Ζίλ συνειδητοποιεί πόσο ευτυχισμένος θα ήταν αν ζούσε εκεί, ειδικά κατά τη δεκαετία του 1920, στους βροχερούς παριζιάνικους δρόμους, με όλο το ρομαντισμό και την έμπνευση που έχει ανάγκη ως συγγραφέας. Η μέλλουσα μνηστή του από την άλλη, με απάθεια και αδιαλλαξία αποφασίζει πως η ζωή τους θα εξελιχθεί σε μια υπερπολυτελή και μοντέρνα κατοικία στο Μαλιμπού, με τις οικείες σύγχρονες ανέσεις. Η συνάντησή τους με ένα φιλικό ζευγάρι που η Ινέζ λατρεύει και ο Ζίλ αποφεύγει, θα λειτουργήσει καταλυτικά για την εκκίνηση της σβούρας-η ζωή τους θα φέρει ιλιγγιώδεις βόλτες και όταν θα πάψει να κινείται, τα σκηνικά θα είναι εκ διαμέτρου διαφορετικά!
Στο χθές: Μετά από μεθύσι γλυκόπιοτων κρασιών, ο πρωταγωνιστής καταλήγει χαμένος στα σκαλάκια μιας γειτονιάς. Η καμπάνα χτυπάει μεσάνυχτα και σαν ένας μοντέρνος Σταχτοπούτος, με αντίστροφο αποτέλεσμα, μεταφέρεται μαγικά στο Παρίσι της πολυπόθητης δεκαετίας του 1920! Πίνει σαμπάνια και μοιράζεται το ίδιο οξυγόνο με προσωπικότητες που χάραξαν την πορεία της παγκόσμιας τέχνης. Μουσική από γραμμόφωνο, ενδυμασίες εποχής και επιτέλους γυναικείες φυσιογνωμίες με θελκτικές προσωπικότητες . Όπως ήταν φυσικό, μία από αυτές, κλέβει την καρδιά του στιγμιαία, κάνοντάς τον να παραπέει όχι μόνο χρονικά αλλά και συναισθηματικά ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν – ή καλύτερα, στο παρελθοντικό παρόν και το μελλοντικό παρελθόν!
Το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» είναι μια μαγική συναισθηματική περιπέτεια από το απέραντο χωράφι του μυαλού του Γούντι Άλεν. Αυτή τη φορά ο Άλεν σπάει κάθε όριο φαντασίας, ανασταίνοντας θρυλικούς τιτάνες, όπως Νταλί, Πικάσο, Μπουνιουέλ, Κοκτό, Λοτρέκ, Χεμινγουέι, Φιτζέραλντ, Κόουλ Πόρτερ, Ντεγκά, κ.α.. Μας μεταφέρει στη Χρυσή εποχή του Παρισιού (δεκαετία του ’20), αλλά και στην Μπελ Επόκ, που χρονολογείται από τα τέλη του 19ου έως λίγο πριν την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το κυνικό του χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός, το μεράκι του στην επιμέλεια κάθε φράσης που παίζει το ρόλο της και δεν είναι ποτέ τυχαία, όλα γνώριμα εργαλεία της τέχνης του Γούντι Άλεν. Αυτό που μας εκπλήσσει είναι η φαντασιακή εκτόξευση στη μαγεία, στο όνειρο και στο ανεξήγητο. Ο οίστρος του πλέκει μια τόσο ταξιδιάρικη ιστορία, που σχεδόν ασυνείδητα επιβάλλει την αισιοδοξία και την τόλμη του οραματισμού.
Όπως είναι φυσικό, ταινία του Γούντι Άλεν χωρίς συμβολισμούς δεν θα ήταν ολοκληρωμένη. Ο ρόλος του Ζιλ, του νοσταλγού μιας παλιάς εποχής, του ανθρώπου της ποιότητας, του συναισθηματισμού και της δημιουργικότητας, αντανακλά μια μικρή δυστυχώς ομάδα ανθρώπων που περιθωριοποιούνται από τη μάζα του σήμερα. Από την άλλη, οι ρόλοι της Ινέζ, της παρέας της και της οικογένειάς της, συμβολίζουν την πλειοψηφία των ανθρώπων της σύγχρονης εποχής: εύκολοι εντυπωσιασμοί, εμμονή στην επίδειξη και την ποσότητα, έλλειψη ψυχισμού, τάση για διαπόμπευση κάθε διαφορετικού, ψυχρός κυνισμός. Με λίγα λόγια σκιαγραφείται ο σύγχρονος Δυτικός κόσμος.
Σύν τοις άλλοις, κατά τη διάρκεια της ιστορίας παρατηρούμε πρόσωπα να εκφράζουν επιθυμίες για ζωή σε μια άλλη εποχή – παρελθοντική κατά προτίμηση. Ο πρωταγωνιστής λαχταρά να είχε γεννηθεί στη δεκαετία του ’20. Η Αντριάνα που ζεί στη δεκαετία του ’20 παρακαλάει να μεταφερθεί ως δια μαγείας στην Μπέλ Επόκ. Είναι σύνηθες φαινόμενο να εκφράζουμε με αναστεναγμούς και παράπονο τη νοσταλγία για τα περασμένα χρόνια και να οικτίρουμε τη σύγχρονη εποχή– η τάση μας στο παλιό αποκαλύπτει την απογοήτευσή μας από την πραγματικότητα. Η νοσταλγία μας για άυλες εποχές, δείχνει τη δυσαρέσκειά μας στο σήμερα. Ο Γούντι Άλεν παρουσιάζει με τον πιο αυθεντικό τρόπο την ανικανοποίητη φύση του ανθρώπου που διακαώς επιθυμεί αυτό που δεν έχει.
Η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί αναμφίβολα μία από τις πιο σημαντικές δουλειές του Γούντι Άλεν, που μένει στη σκέψη για τις ονειρικές εικόνες της, για την προβολή του Παρισιού μέσα από τα μάτια του, για την αστροφεγγιά στους δρόμους πάνω από το Σηκουάνα, για τα μπιστρό μπαράκια με τον ολόχρυσο φωτισμό και τις χαρούμενες φιγούρες, για το λυρικότατο soundtrack και για τη σκηνή του Νταλί με τους «ρινόκερους» -αν τη δείτε θα με θυμηθείτε! Εμπρός στη μηχανή του χρόνου, που λαγοκοιμάται στους λαβύρινθους του νού.
Τολμήστε να ταξιδέψετε στη χώρα των ατομικών επιθυμιών σας, ποτέ άλλωστε δεν είναι αργά!
Καλή προβολή!
Πηγή Φωτογραφιών: clive-w.blogspot.com, reelclub.wordpress.com, www.vcdq.com
