Είδος: Ψυχολογικό θρίλερ
Έτος παραγωγής: 2008
Σκηνοθέτης: Πασκάλ Λοζιέ
Πρωταγωνιστούν: Μιλέν Ζαμπανοΐ, Μορζανά Αλαουΐ
Ο Γαλλικός Κινηματογράφος είναι μια κατηγορία από μόνος του. Με έχω συλλάβει να γελάω σχεδόν σαν παιδί με τις κωμωδίες του, να βαριέμαι αφόρητα με τις κομεντί του και να σοκάρομαι με τα thrillers του – όπως στην προκειμένη περίπτωση.
Η ταινία MARTYRS δεν μαρτυρά απόλυτως τίποτε από το εξώφυλλό της, ή από το σύντομο σενάριο που θα διαβάσεις σε άλλες κριτικές, συγκριτικά με τα όσα πρόκειται να δεις εάν – και μόνο τότε – αποφασίσεις να την καταχωρήσεις στις προσωπικές προβολές σου. Πρόκειται για ένα έργο τόσο χαοτικά ωμό, που πράγματι οι εικόνες, οι ήχοι και τα βιώματα που γεννιούνται, εξαντλούν ολοκληρωτικά κάθε ψυχραιμία.
Δε σημειώνω απολύτως τίποτα ως περιγραφή σεναρίου – είναι απλά μια ταινία που θα ξυπνήσει μέσα σου την οργή, την έκπληξη και την απελπισία, για έναν και μόνο λόγο: για τον εν δυνάμει ρεαλιστικό της χαρακτήρα. Στα πρώτα λεπτά θα πιάσεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται εάν πρόκειται για ψυχολογικό ή για μεταφυσικό thriller. Μετά θα αλλάζεις πάλι γνώμη, μέχρι να συγκεντρώσεις όλα τα καρέ στο μυαλό σου.
Είναι άξιο αναφοράς ότι ανά μισή περίπου ώρα ο «εχθρός» μετατοπίζεται – αδυνατείς να αφομοιώσεις τα δεδομένα καθώς κουρσάρουν ταχύτατα μπροστά στα μάτια σου με περίσσιο αίμα και κραυγές, που αληθινά θα σε ακολουθήσουν όταν κλείσεις τα μάτια σου για να κοιμηθείς. Θα έλεγα ότι χωρίζεται θεματικά σε τρία μέρη: Το πρώτο αφορά στο Φρικτό Βίωμα, το δεύτερο στο Παρόν της Εκδίκησης και το τρίτο στην Αποκάλυψη. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν μπορεί να σε υποψιάσει για την κατακλείδα του έργου.
Η βία, το πείραμα στην ανθρώπινη συμπεριφορά, ο αγνός τρόμος για τον πραγματικό ή το φανταστικό κίνδυνο, το αδιέξοδο, αποτελούν τους πρωταγωνιστές αυτής της κλειστοφοβικής παραγωγής, που θα στοιχειώσει τη σκέψη σου για μέρες με μία και μόνο σκηνή (αρκεί). Πλησιάζοντας στο τέλος, με το νευρικό σου σύστημα να είναι τεντωμένο σε συχνότητες ενοχλητικής έντασης, ετοιμάσου για την αποκάλυψη ενός ψυχωτικού μυστικού που θα κραυγάσει δυνατότερα και από κάποια κιτρινισμένη φήμη. Μακρυά από trailer, εάν επιθυμείς να βιώσεις το απρόσμενο σύνολο της ταινίας.
Όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους, ίσως χρειαστείς λίγες ώρες για να συνειδητοποιήσεις τι είδες. Προσωπικά, θα δυσκολευτώ να ξεχάσω το βλέμμα εκείνης της γυναίκας-μέσα του ζωγραφίζεται τόσο φυσικά μια παραίτηση, ένας δρόμος δίχως επιστροφή. Ποιότητα ζωής, τι είναι αλήθεια πολυτέλεια, τι σημαίνει ο θάνατος, τι αξία και τι διάρκεια έχει ο πόνος; Ανάμεσα σε όλα όμως, το μονοπώλιο του τρόμου το κατέχει μόνο ένας – και δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον άνθρωπο.
Υ.Γ. Μια μουσική γεύση επιτρέπεται!
Καλή Προβολή (αυστηρά για τους λάτρεις του είδους)!
Πηγές φωτογραφιών:
blog.naver.com, cinemaisdope.com, amatteroflifeandfilm.blogspot.com
