Είδος: Ερωτικό Δράμα Εποχής
Έτος παραγωγής: 2011
Σκηνοθέτης: Ντέιβιντ Κρόνμπεργκ
Πρωταγωνιστούν: Κίρα Νάιτλι, Βίνγκο Μορτένσεν, Μάικλ Φασμπέντερ, Βίνσεντ Κάσελ
«Μια επικίνδυνη μέθοδος»…ή αλλιώς τι συμβαίνει όταν μια φετιχίστρια, υστερική, διανοούμενη γυναίκα, γίνει το διακύβευμα για δύο από τα μεγαλύτερα αρσενικά μυαλά της ψυχανάλυσης.
Το έργο ξεκινά με μια «ενοχλητική» εμφάνιση της Κίρα Νάιτλι, που υποδύεται τη Ρωσίδα Σαμπίνα. Ένας κόντρα ρόλος που αλλοιώνει τα όμορφα χαρακτηριστικά της ηθοποιού, αλλά που εμπλουτίζει παράλληλα την υποκριτική της απόδοση. Καταλύτης αναμφισβήτα σε μια ιστορία που ταράσσει τα υπό διαμόρφωση τότε ύδατα της ψυχανάλυσης και της διερεύνησης της έννοιας «σεξουαλικότητα». Η Σαμπίνα ιντριγκάρει τον επιβλέποντα γιατρό της, Καρλ Γιουνγκ, ως πρόκληση κλινικού περιεχομένου, καθώς και ηθικοπλαστικού. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο με την εμβόλιμη παρουσία του πατέρα της ψυχανάλυσης, Σίγκμουντ Φρόιντ.
Η ίδια η αφίσα μαρτυρά την ουσία της ταινίας. Μια γυναίκα, ανάμεσα σε δύο άντρες. Δεν πρόκειται απλά για μια ερωτική παρεμβολή, αλλά για μια παρεμβολή καίριας επιρροής στη σχέση των αρσενικών επιστημονικών μεγαθηρίων. Ο σκηνοθέτης, Ντέιβιντ Κρόνμπεργκ, με περίφημη μαεστρία, ξετυλίγει την αλληλεπίδραση που καταλήγει σε αντιπαράθεση, των απόψεων και των ιδεών του Φρόιντ και του μαθητή του, διαμέσου της πολυεπίπεδης και εν τέλει ερωτικής σχέσης του τελευταίου με μία από τις ασθενείς του.
Το «μεγάλο όνομα» της ταινίας, Σίγκμουντ Φρόιντ, παρουσιάζεται μάλλον αδιάλλακτος ως προς τις θέσεις του, αν και κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται από την πραγματική του συμπεριφορά ενόσω ζούσε. Παρόλαυτα, φωτίζεται διακριτικά η λαμπρότητα και η καινοτομία των μεθόδων του.
Ο Καρλ Γιουνγκ παρουσιάζεται ως άντρας που απιστεί και καταπατά τις συζυγικές του υποσχέσεις, που κονταροχτυπιέται εσωτερικά για τη θεωρία και την πράξη εννοιών όπως η απελευθέρωση, ο δεσμός και οι συμπτώσεις- ή η απουσία αυτών, αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο την εικόνα του ως επιφανής ψυχαναλυτής της εποχής του.
Όσον αφορά την Κίρα Νάιτλι ως Σαμπίνα, εκτίθεται στο βωμό της υποκριτικής, αλλά σε ένα ρόλο που αξίζει της έκθεσής του. Αν και νεαρή σε ηλικία, για άλλη μια φορά τολμά με την κινηματογραφική της επιλογή, κάνοντας ξεκάθαρο ότι αρέσκεται σε παραγωγές «εποχής» και ιδίως σε δραματικής υφής ρόλους (θυμηθείτε την εξαιρετική της παρουσία στο “Pride & Prejudice” / 2005, αλλά και στο “Αtonement” / 2007).
Ουσιαστική είναι και η παρουσία του Όττο Γκρος, που αν και μικρή, καταφέρνει να ασκήσει μοναδική επιρροή στο συνάδελφο γιατρό του, Γιουνγκ. Ο Όττο, με μια ήρεμη σταθερότητα, κεντά διθυράμβους στο πρόσωπο της ελευθερίας, της αβίαστης ικανοποίησης των ορμών, στην απελευθέρωση της ηδονής ως απαραίτητης ανάγκης για την κατάκτηση και τη διατήρηση της ευδαιμονίας. Βέλη που πέφτουν με ορμή και τελικά τρυπούν τις στριμωγμένες απόψεις του Γιουνγκ περί μονογαμίας και κατακράτησης επικίνδυνων επιθυμιών.
Μια ταινία που θα μείνει στο μυαλό σας για την πυρπόληση εννοιών και επεκτάσεων περί σεξουαλικότητας, για την απόδειξη της διαφοράς της θεωρίας από την πράξη, για την όμορφη φωτογραφία, την αξιόλογη σκηνογραφία εποχής και τέλος για τα πολυμορφικά της soundtracks, από τα οποία ξεχωρίζω το κομμάτι «Reflection»
Καλή προβολή!
Πηγή φωτογραφιών: tunimovies.wordpress.com, www.theguardian.com, thephantomcountry.blogspot.com, rt.com
