Σινεφίλ όπου κι αν είστε, διαβάστε, σκοπεύω να εκτονώσω το πάθος και την οργή σας για κάθε πρεμιέρα στο σινεμά, μέσα από αυτό το κείμενο.. Εάν αγαπάς τον κινηματογράφο ως μορφή Τέχνης κι εάν παρακολουθείς μετά μανίας τον προγραμματισμό των νέων ταινιών, ξέρεις πολύ καλά πώς είναι να σου βιάζουν μια νύχτα πρεμιέρας οι διπλανές σου, μιλώντας για το καινούριο πιστολάκι μαλλιών που απέκτησαν, την ώρα που πλησιάζει η κορύφωση στο έργο..
Τι αγαπώ στις νύχτες πρεμιέρας στο σινεμά…
-
Την κατάκτηση της καλύτερης θέσης! Ποτέ πλαϊνές θέσεις, ποτέ πολύ πίσω – δεν θέλω να είμαι παρατηρητής του έργου, αλλά να μπω μέσα σε αυτό.. ποτέ πολύ μπροστά – δεν θέλω να φύγω με ζαλάδα από την αίθουσα – εξαιρούνται ιδιαίτερες περιπτώσεις τιτανοτεράστιων blockbuster που θέλω οπωσδήποτε να γευτώ στην πρεμιέρα τους, σαν κακομαθημένο σπασικλάκι.
-
Την παρατήρηση των υπόλοιπων θεατών. Με ποιους θα μοιραστώτην εμπειρία της πρώτης προβολής; Ιδιαίτερη χαρά με καταλαμβάνει όταν η αίθουσα γεμίζει! Είναι ωραίο να βλέπεις πως η εμπειρία του κινηματογράφου είναι και για άλλους πολύτιμη.
-
Την ανυπομονησία της αποκάλυψης! Το γλυκό βάσανο της αναμονής, εωσότου κάτσω στη θέση μου με τα νάτσος με τσένταρ και την κόκα κόλα μου και δω τους τίτλους αρχής.. Όλα τα παρατηρώ με σοβαρότητα – τον τρόπο που «ανοίγει» το έργο, τις γραμματοσειρές των ονομάτων των συντελεστών, το timing της εμφάνισης του τίτλου στο πλάνο, το είδος της πρώτης σκηνής!
-
Τα dolby! Περισσότερο και από την τεράστια οθόνη, απολαμβάνω τα ισχυρά ντεσιμπέλ! Πρεμιέρα χωρίς ήχο που σε τραντάζει, δεν μοιάζει με πρεμιέρα..
-
Το masseffect! Από τα πιο όμορφα συναισθήματα, είναι να ακούς τη μισή αίθουσα να ξεκαρδίζεται στα γέλια, στις δυνατές στιγμές της κωμωδίας, ή ακόμα καλύτερα, να βλέπεις το κοινό να πετάγεται από τις θέσεις του στις απότομες τρομακτικές σκηνές και να κοκορεύεσαι που εσύ μένεις cool κάθε φορά (κόψε κάτι κυρία θαρραλέα!)..
-
Τη φρέσκια κριτική του έργου μετά το τέλος του! Μέχρι την έξοδο, ακούς από τις γύρω παρέες πόσο τους άρεσε ή όχι η ταινία, πόσο κούκλος ήταν ο τάδε ηθοποιός σε αυτό το ρόλο, ποια σκηνή τους θύμισε ένα παλιό έργο του ίδιου σκηνοθέτη – απολαμβάνεις τη σφυγμομέτρηση των εντυπώσεων αμέσως μετά τους τίτλους τέλους της ταινίας!
Τι μισώ στις νύχτες πρεμιέρας στο σινεμά…
-
Τις ατελείωτες ουρές στα ταμεία και τις καντίνες. Για να μη μιλήσω για τους υπαλλήλους του σινεμά που με κάνουν να πιστεύω ότι έχουν συνεννοηθεί μεταξύ τους να εξυπηρετούν όσο.πιο.αργά.γίνεται @#&#%$#…
-
Τους τύπους που έρχονται για πλάκα. Είναι αυτοί που «είδαν φως και μπήκαν». Δεν έχουν ιδέα για το έργο που θα παρακολουθήσουν, τους νοιάζει να κάνουν χαβαλέ με την υπόλοιπη παρέα κατά τη διάρκεια της προβολής, δε βάζουν γλώσσα και κινητό μέσα, και σε προκαλούν να εξασκήσεις τις κινήσεις στο taekwondo που έμαθες στο Λύκειο.
-
Τους αργοπορημένους… Έχει αρχίσει εδώ και ένα δεκάλεπτο το έργο, σκάει μύτη δεκαμελής παρέα, περνάει από μπροστά σου ρίχνοντας κάτω μπουφάν, τσάντες, στέκεται για λίγο μέσα στη μέση της οθόνης προσπαθώντας να διακρίνει στα εισιτήρια τις ακριβείς θέσεις….
-
Τα μπαγιάτικα ποπ – κορν. Στην πρεμιέρα θες να είναι όλα τέλεια. Ακόμα και τα ποπ – κορν που χρυσοπλήρωσες. Όταν λοιπόν η μερίδα σου είναι είτε μπαγιάτικη, είτε λύσσα στο αλάτι, θέλεις να γυρίσεις σπίτι κλαίγοντας σαν μωρό παιδί..
-
Τα ringtones των κινητών τους. Πόσο δύσκολο είναι για το ελληνικό κοινό να καταλάβει πως στην κινηματογραφική προβολή βάζουμε το κινητό μας τηλέφωνο στη δόνηση; Παρακολουθείς μια σκηνή αγωνίας που θα καθορίσει την εξέλιξη της πλοκής, ο πρωταγωνιστής βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο με το δολοφόνο και ξαφνικά ακούγεται από το βάθος «ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΕΤΕ ΣΟΥ ΛΕΩ, ΤΟΣΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΣΤΟ ΛΕΩΩΩΩ»… Πες μου πόση συμπαντική υπομονή αντλείς για να μην εκφράσεις τα αγενή σου, άγρια ένστικτα προς τον κάτοχο του διακριτικού ringtone; Για να μη θίξω όσους απαντούν στις κλήσεις, αναπτύσσοντας κανονικό πεντάλεπτο διάλογο, παρόλο που ξεκινούν με τη φράση «δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα, είμαι στο σινεμά»..
-
Την κίνηση από το τσούρμο που φεύγει.. Την κίνηση στις τουαλέτες, στις σκάλες, στο δρόμο με τα όσους ξεπαρκάρουν ταυτόχρονα και σφηνώνονται στο φανάρι.
Φωτό από: Alexandre Chassignon
