Όσο ζεσταίνει ο καιρός, μας είναι όλο και πιο δύσκολο να αντισταθούμε σε μία σύντομη εκδρομή. Κάνουμε την ωραιότερη ανοιξιάτικη απόδραση σε έξι μέρη που ντύνονται στο ροζ της βουκαμβίλιας και τον ήλιο να αντανακλάται σε ασβεστωμένους τοίχους και πέτρινα καλντερίμια.
Ναύπλιο
Κλασικό, αλλά πάντα επίκαιρο, που βρίσκεται εκεί για να ρίξει λίγες σταγόνες αριστοκρατικής αύρας στο πρώτο ανοιξιάτικο ταξίδι μας. Φως, ήχος και χρώμα. Η πιο ρομαντική “γειτόνισσα” της πρωτεύουσας απαιτεί να την περπατήσεις. Να βολτάρεις κάτω απ’ τους φοίνικες στον ωραιότερο παραθαλάσσιο πεζόδρομο της Ελλάδας, που ξεκινά απ’ το τέρμα της ακτής Μιαούλη και καταλήγει στην πλατεία της Αρβανιτιάς. Να χαθείς στα στενά με τις τούρκικες κρήνες, τα πέτρινα αρχοντικά και τις χρωματιστές βουκαμβίλιες. Να κοινωνήσεις τον κοσμοπολιτισμό του “Μεγάλου Δρόμου”, της πλακόστρωτης Βασιλέως Κωνσταντίνου ανάμεσα σε παλιά αρχοντικά, βασιλικούς και γεράνια. Να σκαρφαλώσεις 216 μέτρα πάνω απ’ τη θάλασσα, μετρώντας τους βενετσιάνικους προμαχώνες του παράξενου κάστρου του Παλαμηδιού που ακολουθεί την κλίση του λόφου πάνω απ’ το Ναύπλιο και να χαρείς τη θέα απ’ την πιο εντυπωσιακή βεράντα της πόλης. Εδώ απαριθμούμε τις στιγμές που έχουμε περπατήσει στην Ωραία Πόλη: στα σοκάκια, πλάι στα φωτισμένα κτίρια, συντροφιά με το άρωμα από τα νυχτολούλουδα και τον ήχο του Αργολικού που ριγεί στο ελαφρύ ανοιξιάτικο αεράκι.
Καρδαμύλη
Στην πιο σοφιστικέ, μικρή πολιτεία της μεσσηνιακής Μάνης, η νησιώτικη αύρα σπάει την αυστηρότητα της μανιάτικης αρχιτεκτονικής. Εδώ, οι γήινοι τόνοι και οι γκρίζες αποχρώσεις του Ταΰγετου εναλλάσσονται με το γαλάζιο του μεσσηνιακού κόλπου. Πέτρα, ελιές, κυπαρίσσια και ξανά πέτρα. Μπαινοβγαίνουμε σε μανιάτικους πύργους και βυζαντινές εκκλησίες και ταξιδεύουμε πίσω στον καιρό των πειρατών. Ο δυνατός ανοιξιάτικος ήλιος αντανακλάται στις ανοιχτόχρωμες πέτρες των σπιτιών και στα μέτωπα των νεοφερμένων που μυούνται στην ιεροτελεστία της πρώτης περιήγησης στην Παλιά Καρδαμύλη. Μέσα από αυλές χρωματισμένες από βουκαμβίλιες, καταλήγουμε στο χοντρό λευκό βότσαλο της παραλίας Ριτσά, παρέα με Άγγλους, Γερμανούς και τους υπόλοιπους βορειοευρωπαίους που έχουν αρχίσει τα μπάνια από νωρίς. Από την Καρδαμύλη, οι περιηγητές της Άνοιξης κατακτούν ένα ένα τα χιλιόμετρα του Βυρού, περνώντας παλιά μοναστήρια και πύργους, μέχρι να φτάσουν στο Πεδινό, έναν από τους έξι κυκλικά χτισμένους οικισμούς των Τσερίων. Ο τόπος μοιάζει να κρατάει την αναπνοή του τη στιγμή που ο ήλιος χάνεται πίσω από τον ορίζοντα και ύστερα αφήνει το βράδυ να κυλήσει μέχρι να πέσει η αυλαία.
Άνω Πεδινά
Αυτό το χωριό επέλεξε από άποψη να μην έχει τη φήμη του Πάπιγκου ή της Αρίστης. Κρατάει για τον εαυτό του τον τίτλο του πιο low profile από τα 46 χωριά του Ζαγορίου. Οι μυημένοι όμως γνωρίζουν καλά το μυστικό και θα το ζήσουν για μια ακόμα φορά σε κάποιο τριήμερο της άνοιξης. Θα περπατήσουν στα στενά καλντερίμια ανάμεσα στα αρχοντόσπιτα από άσπρη ζαγορίσια στουρναρόπετρα, θα αναπνεύσουν τον ηπειρώτικο αέρα ανάμεσα σε πλαγιές στρωμένες με φράξους, πουρνάρια, καρυδιές, σφενδάμια και αγριοκερασιές, θα τριγυρίσουν από τα Άνω στα πιο μικρά Κάτω Πεδινά διασχίζοντας τον εύφορο σουδενιώτικο κάμπο που χωρίζει τα δύο χωριά. Τα Άνω Πεδινά σφύζουν από ζωή. Όχι μόνο τώρα που είναι ντυμένα στα χρώματα της άνοιξης αλλά όλο το χρόνο. Είναι οι νέοι που αφού μορφώθηκαν και βαρέθηκαν την γκρίζα πόλη, επέστρεψαν στο χωριό, πήραν τα ερειπωμένα αρχοντικά και τα έκαναν ξενώνες. Σπίτια και αλώνια από άσπρη πέτρα, ταιριασμένα η μια πάνω στην άλλη από το χέρι του μάστορα, όπως έμαθε τόσο καλά να κάνει στα μέρη που γεννήθηκε.
Γαλαξίδι
Εδώ τα πράγματα δείχνουν να μην αλλάζουν, λες και τα ορίζει όλα ο παράδοξος κυκλικός ζωδιακός κύκλος που είναι σκαλισμένος στο δάπεδο της Αγίας Παρασκευής. Όπως ακριβώς η θάλασσα του λιμανιού Οιανθείας, που κινείται διαρκώς χωρίς να πηγαίνει πουθενά. Την Άνοιξη η μικρή αυτή πολιτεία “ανθίζει”. Το γλυκό φως, ακουμπάει απαλά στους τοίχους των παραδοσιακών σπιτιών. Τρυπώνει στα σοκάκια και στα λιθόστρωτα καντούνια. Το κεντρικό λιμάνι και ο Χηρόλακας, που κάποτε πρόσμεναν με λαχτάρα τους ναυτικούς, θα φιλοξενήσουν αυτή τη φορά τα δικά μας βήματα. Το δάσος που φύτεψαν οι κάτοικοι πριν από πολλά χρόνια μοσχοβολάει αγάπη και φροντίδα. Οι τολμηροί θα ξεκινήσουν από τώρα τις βουτιές στα ήρεμα και καθαρά νερά στο Κεντρί και στα λιμανάκια του και θα σταματήσουν το Νοέμβρη. Πιάνουν αχινούς, κυδώνια και φούσκες στον Πεταλό και κουβαλούν πάντα μαζί τους μαχαιράκι, λεμόνια και ουζάκι. Το Γαλαξίδι, μια γλυκιά νησίδα ανάμεσα στο βουνό και την θάλασσα, δεν έπαψε να γοητεύει και να υπερασπίζεται την φήμη του σαν καταφύγιο για ερωτευμένους. Χτισμένο σε κεκλιμένο επίπεδο, μοιάζει με ένα λαβύρινθο από παλιά σπίτια που χωρίζονται από ακανόνιστα πέτρινα σοκάκια. Από παντού ξεπροβάλουν διατηρητέα κτίρια – όπως το Δημαρχείο και το Παρθεναγωγείο – και κεραμοσκεπή αρχοντικά με χρωματιστά πορτοπαράθυρα και σιδερένια ρόπτρα στις πόρτες. Οι αυλές είναι στρωμένες με βότσαλα, με λουλουδιασμένους κήπους να ξεχειλίζουν πάνω από τις ψηλές μάντρες. Ατμόσφαιρα ρομαντική που θυμίζει άλλες εποχές και αντανακλά την ναυτική της παράδοση. Τα ανοιξιάτικα δειλινά, το ήσυχο λιμανάκι του Χηρόλακα μετατρέπεται στο ρομαντικότερο σημείο της πόλης και στα παγκάκια του, πλαισιωμένα από τεράστιες άγκυρες, με τον ήλιο να πέφτει στη θάλασσα, στήνονται συνωμοσίες σε βάρος της νύχτας.
Σπέτσες
Αυτή την εποχή, γίνεται εισβολή του κόκκινου, του πράσινου και του γαλάζιου στο εκτυφλωτικό λευκό του νησιού. Οι Σπέτσες θα μπορούσαν να είναι ένας πίνακας ζωγραφικής. Νεοκλασικά καπετανόσπιτα, κεραμιδένιες σκεπές, πέτρινες μάντρες από τις οποίες ξεπηδούν λουλούδια, βουκαμβίλιες, μυρωδιές. Γαλάζιο, λευκό και κόκκινο. Αυλές που κρύβουν τα περίφημα βοτσαλωτά: δελφίνι, άγκυρα, σκοινιά, καΐκι, κανόνι, γοργόνες, φρεγάτες με φουσκωμένα πανιά. Παραστάσεις από μια τέχνη που χάνεται. Σε αυτό το νησί παντρεύεται η κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα των κοσμικών και των γαλαζοαίματων με την μελαγχολική ατμόσφαιρα του παλιού λιμανιού και τη μυρωδιά των πούρων με την αλμύρα της θάλασσας. Δεν χορταίνεις να το περπατάς αυτό το νησί. Στη Ντάπια οι προπέλες από τα ασπροκόκκινα water taxi αφρίζουν τα ήρεμα νερά στο λιμανάκι. Βάζουν μπροστά τις μηχανές για να περάσουν απέναντι στην Κόστα τους επιβάτες τους. Στην άλλη άκρη, η Παναγιά η Αρμάτα -που έκανε το θαύμα της το 1822 και σώθηκε το νησί από τους Τούρκους- περιμένει να λάμψει πάλι από τα βεγγαλικά της 8ης Σεπτεμβρίου. Απαλλαγμένο από αυτοκίνητα και ποτισμένο με γενναίες δόσεις ιστορίας, όμορφα αρχοντικά και μπόλικα σημεία για περαντζάδα, προσφέρεται για ανοιξιάτικα weekends με άρωμα εποχής. Εδώ είναι αδύνατο να αντισταθεί κανείς στη βόλτα με αλογάκι ή να γεμίσει τα χείλη με μπόλικη ζάχαρη άχνη από τα αμυγδαλωτά. Στο κοσμοπολίτικο νησί του Σαρωνικού, η μάχη με τα χρώματα και τα αρώματα δεν έχει νικητή. Δεν χρειάζεται.
Πηγή: arttravel.gr
