Οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε να ξεφύγουμε. Να γυρίσουμε την πλάτη στα mainstream λιμάνια της τουριστικής Βαβέλ, στις πλαστικές ξαπλώστρες και κυρίως να ξεχάσουμε τη κρίση, τη λύση, την απαισιοδοξία. Να περάσουμε το καλοκαίρι στα νησιά της ζωής, διεκδικώντας την ουτοπία της σιωπής. Σε καμβά όπου θα ζωγραφίζουν μόνο η φωνή του γρύλου, ο ήχος από το καρπούζι που σπάει στα δυο και οι αθώες συνωμοσίες των παιδιών στις ασβεστωμένες πεζούλες. Εκεί που τα αστέρια δεν είναι στο service, είναι παντού.
Σίκινος: Αυθεντικό underground.
Η σιωπή εδώ ακούγεται και ο χρόνος αυτονομείται. Κάθε πεζούλα τρέχει στο δικό της εικοσιτετράωρο, κάθε σοκάκι έχει το δικό του μεσημέρι. Το ηλιοβασίλεμα που βάζει κόκκινη φωτιά στον ορίζοντα δεν έχει ανάγκη από κανένα mainstream soundtrack ή δυνατά μαζικά χειροκροτήματα. Η Σίκινος δεν είναι απλώς underground προορισμός, είναι μονόδρομος.
Πρωινό ξύπνημα: Με καπέλο πάνινο, καβάλα στο γαϊδαράκο του μπαρμπα-Γιώργη ξεκινήστε από την Αλλοπρόνοια και φτάστε ως το Επάνω Χωριό, ως το τέλος του δρόμου, ως το τέλος του κόσμου.
Συνοδοιπόροι: Όσοι ζητούν μιαν άλλη θάλασσα, μιαν άλλη απαλοσύνη. Τολμηροί πεζοπόροι, άνθρωποι που προσκυνούν την ησυχία, εξερευνητές και όσοι επιδιώκουν μια εσωτερική ανάβαση. Ή έστω κατάβαση.
Ξημέρωμα: Στο δωμάτιο με τα παράθυρα ανοιχτά, περιμένοντας να φωτίσει ο ουρανός. Μοναδικός θόρυβος ο ήχος από το ψυγείο και η θάλασσα. Την ταραχή της αγρύπνιας καθησυχάζει το γεγονός ότι πάντα καίει ένα καντηλάκι στην Παναγιά την Παντοχαρά, το απάγκιο του Ελύτη.
Κύθνος:Το spa της φύσης.
Το μεσημέρι η καταγάλανή της θάλασσα στραφταλίζει στο φως του ήλιου. Τη νύχτα γίνεται ασημένια στο φως του φεγγαριού που μοιάζει με φλούδα από πορτοκάλι. Ορισμός του low profile η Κύθνος: χωρίς φωτεινές επιγραφές, χωρίς θορύβους, χωρίς greeklish πινακίδες, κράχτες και group από κοκκινισμένους τουρίστες. Χωρίς μπαρ με δυνατά beat, ελληνικά σουξέ της μιας σεζόν ή r’n’b επιτυχίες. Περίεργο, αλλά είναι όλα όσα της λείπουν που την κάνουν τόσο γοητευτική σ’ εκείνους που ψάχνουν την αυθεντική κυκλαδίτικη ατμόσφαιρα. Είναι γεγονός πως ο τουρισμός στην Κύθνο ακολουθούσε πάντα μια πιο ήρεμη οδό. Και αυτό φαίνεται ότι δεν θα αλλάξει ποτέ.
Πρωινό ξύπνημα: Προμηθευτείτε όλα τα απαραίτητα (οπωσδήποτε ομπρέλα και νερό) και να απομονωθείτε στη δυσπρόσιτη παραλία του Σκύλου στη νοτιοανατολική πλευρά της Κύθνου: μεγάλη αμμουδιά, απόλυτη ησυχία και τα πιο διάφανα νερά που έχετε δει ποτέ.
Συνοδοιπόροι: Ερωτευμένοι που δεν έχουν ανάγκη από πολλά, μονάχα από θάλασσα, φρέσκο ψάρι, ένα λιτό κυκλαδίτικο δωμάτιο και μια γλάστρα βασιλικό για να έχουν άρωμα οι νύχτες με αεράκι.
Δονούσα: Με τη μεγάλη χάρη.
Πεζοπορώντας στη βασίλισσα των μικρών Κυκλάδων, ακούς μονάχα το κρώξιμο των γερακιών και το γάργαρο νερό που παίζουν κυνηγητό με την ανάσα σου. Η όσφρηση πιάνει αρώματα κανέλας από τα στικς που καίνε οι free cambers, οι οποίοι έχουν ήδη πιάσει τα λιγοστά αλμυρίκια στο Λιβάδι. O προβολέας του γεμάτου φεγγαριού χαράζει μια φαρδιά λεωφόρο στο πέλαγος. Οι παππούδες έχουν ήδη επιστρέψει από το καφενείο και έχουν πιάσει ψιλοκούβεντο στη βεράντα με τη συντρόφισσά τους. Στο παραθύρι τους ψήνεται η φρέσκια ξινομυζήθρα.
Συνοδοιπόροι: Αναχωρητές της ζωής στο κλεινόν άστυ παίρνουν το sleeping bag, σκηνή, κατσαρολικά, λάμπες και φακούς και ζουν δίπλα στη θάλασσα, κάτω από τον ουρανό, με χαλί την αμμουδιά. Το μόνο που μπορεί να λείπει από τη βαλίτσα τους είναι το μαγιό. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να έρθουν νωρίς για προλάβουν ένα από τα λιγοστά αλμυρίκια στο Κέδρο ή το Λιβάδι.
Νίσυρος: Η μαγεία του απόκοσμου.
Σκηνικό που έχει ξεπηδήσει από ιμπρεσιονιστικό πίνακα, καδραρισμένο από το ηλιοβασίλεμα που εδώ έχει άλλο χρώμα. Η ενέργεια τούτου του τόπου κυλά και αναδίδεται από τις φλέβες ενός κρατήρα σε σοκάκια τόσο στενά που δεν επιτρέπουν ομαδικές βόλτες. Αναγκαστικά κάποιος πρέπει να έπεται. Και το θειάφι πάντα να κοχλάζει.
Πρωινό ξύπνημα: Με το σακίδιό σας γεμάτο με όλα τα απαραίτητα, περπατάτε προς τον κρατήρα «Στέφανο» και τους άλλους μικρότερους κρατήρες ανάμεσα στις «ξεφυσίστρες» (τις ατμίδες του ηφαιστείου, όπως τις λένε οι ντόπιοι). Το τοπίο είναι σχεδόν σεληνιακό και το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια σας ζεστό. Στο δρόμο για τα Νικιά, αποκλειστικά για όσους αντέχουν την έντονη μυρωδιά του θειαφιού.
Συνοδοιπόροι: Σίγουρα όχι τουρίστες με κάμερες και χαβανέζικα σορτς. Αλλά ηθοποιοί που έρχονται για να εμπεδώσουν την ειρωνεία του Ίψεν, συγγραφείς που ψάχνουν την έμπνευση από τα έγκατα της Γης και λίγοι ευτυχισμένοι που έρχονται εδώ κάθε καλοκαίρι.
Θεραπεία: Ένα ποτήρι παγωμένη κανελάδα που πίνεται μονορούφι μετά τον μεσημεριανό ύπνο. Οι γυναίκες του νησιού τη φτιάχνουν από απόσταγμα κανέλας. Μπορεί να συνδυαστεί και με σόδα.
Λειψοί: Καμία έλλειψη.
Όλες οι αμαρτίες συγχωρούνται. Μεθούν και ξεχνιούνται. Αρκούν μερικές γουλιές από το γλυκό, μαύρο ντόπιο κρασί – θείο προϊόν από το μαύρο φωκιανό σταφύλι του νησιού. Αυτό χρησιμοποιούσε κάποτε και ο Ποντίφικας στο Βατικανό για τη Θεία Ευχαριστία. Όποιος ανακαλύψει τους Λειψούς ευχαριστεί τον Θεό (τον όποιο Θεό) για πάντα. Γιατί του αρκεί, από εδώ και μπρος, που μπόρεσε και άκουσε το σφύριγμα των καλαμιών της Κατσαδιάς να χορεύουν το απόβραδο στο άνεμο.
Συνοδοιπόροι: Ανοιχτόχρωμοι βορειοευρωπαίοι που τριγυρνούν πίσω από τις καλαμιές φορώντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα, ντόπιοι που μετά από χρόνια στη ξενιτιά έχουν επιστρέψει με άλλον αέρα και ακούρευτοι δραπέτες της πόλης που έρχονται για να ζήσουν εδώ την εναλλακτική Οδύσσειά τους.
Θεραπεία: Το προσκύνημα στην Παναγιά του Χάρου, που χτίστηκε το 1600 – πιθανότατα το πιο σημαντικό αξιοθέατο στους Λειψούς. Εδώ βρίσκεται η μοναδική εικόνα που η Παναγία κρατά το Χριστό εσταυρωμένο κι όχι βρέφος.
Κάσος: Αυθόρμητη πολυτέλεια.
Σειρήνα στην άκρη του Αιγαίου. Χαϊδεμένη από τα μελτέμια, μπολιασμένη από Δύση και Ανατολή, Βορρά και Νότο, αλλά παραμελημένη από τους πολλούς. Γεμάτη απάτητες γωνιές που κρύβονται μέσα σε δάση από θυμάρι. Στα έρημα σοκάκια, οι γιαγιάδες ποτίζουν τις γλάστρες τους και ο αέρας από το μοσχοσάπουνο της πρωινής μπουγάδας μπλέκει με τη αλμύρα της θάλασσας και τη μυρωδιά από το τηγάνι όπου ροδίζουν οι σαργοί.
Πρωινό ξύπνημα: Σπάνιο δείγμα πειρατικού καταφύγιου, το μικρό λιμανάκι της Μπούκας μάς φιλοξενεί δίπλα στις ψαρόβαρκες και τα τρεχαντήρια. Ο πρώτος καφές πίνεται στο παραδοσιακό καφενείο του Ματθαίου, που ξυπνά πριν από τον ήλιο. Συντροφιά μας οι ψαράδες που πωλούν τη πραμάτεια τους στο πόδι, χωρίς ταμειακές μηχανές.
Συνοδοιπόροι: Όσοι θεωρούν πολυτέλεια ένα αυθόρμητο τραπέζωμα και ένα αυτοσχέδιο γλέντι, που ξεσπά υπό τους ήχους της δωδεκανησιακής λύρας και του λαούτου, απογειώνεται με μακαρούνες με σιτάκα, αλευρά και ντόπια ελαϊκή –τυρί μέσα σε αγνό βούτυρο– και συντηρείται με ρακή.
Θεραπεία: Μια βουτιά στη παραλία Μάρμαρα, στο νησάκι Αρμάθια, απέναντι από την Κάσο. Ψιλή, εξωτική άμμος μέσα και έξω από το νερό και ο λευκός γύψος που φαίνεται σε πολλά σημεία του βυθού δίνουν στη θάλασσα το χρώμα του οινοπνεύματος. Υπάρχουν πολλά καραβάκια και σκάφη στο λιμάνι που εκτελούν καθημερινά δρομολόγια.
Λέρος: Ο αέρας μύριζε ευκάλυπτο.
Νησί παρεξηγημένο, που χαίρεται να φιλοξενεί ταραγμένες κι εξόριστες ψυχές. Εδώ η Ρωμιοσύνη καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου… σύμφωνα με τα 18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας, που εμπνεύστηκε ο Γιάννης Ρίτσος στο Παρθένι. Ήρεμο και άλαλο το τοπίο ψηλά στις κορυφές των βουνών του νησιού. Κι όμως, στις ρίζες τους απλώνονται καταπράσινες κοιλάδες με ευκάλυπτους, ελιές, εσπεριδοειδή και κλήματα με άγουρα ακόμα τα τσαμπιά τους.
Συνοδοιπόροι: Εξόριστοι ταξιδευτές που φτάνουν εδώ για να μείνουν μακριά από τη θεωρία της ξαπλώστρας. Ούτε λαμπεροί, ούτε ηλιοκαμένοι τουρίστες. Μόνο λίγοι ψαγμένοι Ιταλοί, αλλά και λάτρεις των καταδύσεων που φτάνουν για να βουτήξουν στα πολλά ναυάγια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που στολίζουν το βυθό του Αιγαίου.
Κύθηρα: Από αφρό του ουρανού.
Εδώ η θάλασσα γίνεται το απόλυτο αποκούμπι. Θα σε κοιτάζει αθώα, σαγηνευτικά και αγαπησιάρικα. Σαν να σε ξέρει από κάπου, σαν να σε έχει ξαναδεί. Θα σε αναγνωρίσει ακόμα και αν κρύβεσαι πίσω από τους αφρούς του ουρανού. Κι αν βουτήξεις δεν θα πέσεις ούτε στα νερά του Αιγαίου, ούτε του Ιονίου.
Πρωινό ξύπνημα: Τη Κυριακή, στο καθιερωμένο και πολύχρωμο παζάρι που κατακλύζει την κεντρική πλατεία του Ποταμού με τους ντόπιους παραγωγούς να πωλούν τα αγαθά τους: τοπικό, παραδείσιο μέλι, λάδι και αμύγδαλα. Υπάρχουν και πάγκοι με κρασί από τοπικό οινοποιεία, υφαντά, αλλά και αντικείμενα αγγειοπλαστικής τέχνης.
Συνοδοιπόροι: Περιηγητές που ψάχνουν προσωπικές ανακαλύψεις. Φορούν ορειβατικά και ό,τι πολυτιμότερο έχουν χωρά μια χαρά στο σακίδιό τους. Οι περισσότεροι από αυτούς έρχονται και μένουν. Φτάνουν για διακοπές, αλλά το ταξίδι τους διαρκεί μια ζωή. Άγνωστο ακόμα αυτό που τους κρατάει εδώ. Είναι όμως δυνατό. Πολύ πιο δυνατό από τις σειρήνες της αστικής ζωής.
Πηγή: arttravel.gr
